De balans van je leven
Gisteren belde ik mijn oma, ze was jarig. 90 is ze geworden - ik vind het maar een bizarre leeftijd om eerlijk te zijn. Zoals altijd ratelde ze het een en ander, maar dit keer spuide ze wat zinnen die me echt raakte.
"Ik begin al vergeetachtig te worden, maar opa niet hoor, die weet alles nog!" Ze is, denken wij, dementerende. Ze houdt er wat willekeurige hobby's op na (onder andere het verzamelen van canvas tasjes) en drijft mijn opa zo ongeveer tot waanzin met alle herhalingen en continue vragen om verduidelijking.
"Opa heeft altijd interessante banen gehad, ik heb nooit wat interessants gedaan. Ik stond alleen maar in de keuken." Uit handelingsverlegenheid probeer ik het een soort goed te praten, te zeggen dat ze Indische familiegerechten achterlaat, eten een van de belangrijkste dingen in het leven is. Maar ik weet dat ze weet dat haar leven langzaam, maar zeker, ten einde komt en dat ze de balans aan het opmaken is. En dit is haar conclusie: ik heb nooit iets interessants gedaan.
Ik dacht meteen aan mijn andere, inmiddels overleden oma, die me ongeveer een jaar voor haar overlijden vertelde dat ze altijd de droom had om een eigen restaurant te openen. Door de grote hoeveelheid kinderen en gebrek aan geld kwam het er nooit van. Ook zij maakte de balans op en ook haar conclusie werd gekenmerkt door ontevredenheid.
Tekenend voor vrouwen van die generatie, vind ik het. Dat als je leven bijna ten einde is, dat er, buiten je kinderen, weinig is waar je écht tevreden over bent. Waar je trots op bent, omdat jíj dat hebt gedaan. Voor de mannen is het 'makkelijker' - mijn ene opa (ook overleden) zeer geliefd lid van de gemeenschap vanwege talloze onbaatzuchtige acties, mijn andere opa geprezen om zijn doorzettingsvermogen tijdens zijn dienst en gevangenschap in de Tweede Wereldoorlog. Belangrijke, bijzondere handelingen die volgens velen betekenis hadden voor het grotere goed.
Voor oma laat ik canvas tasjes bedrukken bij de Hema, voor haar verzameling. Ik hoop dat ze weet dat de dingen die zij nu belangrijk vindt, ook echt belangrijk zijn. Omdat ze voor haar belangrijk zijn.
"Ik begin al vergeetachtig te worden, maar opa niet hoor, die weet alles nog!" Ze is, denken wij, dementerende. Ze houdt er wat willekeurige hobby's op na (onder andere het verzamelen van canvas tasjes) en drijft mijn opa zo ongeveer tot waanzin met alle herhalingen en continue vragen om verduidelijking.
"Opa heeft altijd interessante banen gehad, ik heb nooit wat interessants gedaan. Ik stond alleen maar in de keuken." Uit handelingsverlegenheid probeer ik het een soort goed te praten, te zeggen dat ze Indische familiegerechten achterlaat, eten een van de belangrijkste dingen in het leven is. Maar ik weet dat ze weet dat haar leven langzaam, maar zeker, ten einde komt en dat ze de balans aan het opmaken is. En dit is haar conclusie: ik heb nooit iets interessants gedaan.
Ik dacht meteen aan mijn andere, inmiddels overleden oma, die me ongeveer een jaar voor haar overlijden vertelde dat ze altijd de droom had om een eigen restaurant te openen. Door de grote hoeveelheid kinderen en gebrek aan geld kwam het er nooit van. Ook zij maakte de balans op en ook haar conclusie werd gekenmerkt door ontevredenheid.
Tekenend voor vrouwen van die generatie, vind ik het. Dat als je leven bijna ten einde is, dat er, buiten je kinderen, weinig is waar je écht tevreden over bent. Waar je trots op bent, omdat jíj dat hebt gedaan. Voor de mannen is het 'makkelijker' - mijn ene opa (ook overleden) zeer geliefd lid van de gemeenschap vanwege talloze onbaatzuchtige acties, mijn andere opa geprezen om zijn doorzettingsvermogen tijdens zijn dienst en gevangenschap in de Tweede Wereldoorlog. Belangrijke, bijzondere handelingen die volgens velen betekenis hadden voor het grotere goed.
Voor oma laat ik canvas tasjes bedrukken bij de Hema, voor haar verzameling. Ik hoop dat ze weet dat de dingen die zij nu belangrijk vindt, ook echt belangrijk zijn. Omdat ze voor haar belangrijk zijn.
29 apr 2016
- meld ongepast verhaal
-
LilAngel
zaterdag 30 april 2016 23:25
Gelijk heeft ze. Prachtig verhaal wederom, je hebt een prettige schrijfstijl
-
Strigiformes
maandag 02 mei 2016 10:46
Dank je!
-
Artistiek
vrijdag 20 mei 2016 18:09
Jij schrijft mooi! Steeds weer een feest om te lezen
-
Strigiformes
zaterdag 21 mei 2016 16:00
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 05 mei 2020 75 jaar ( 4 )
- O 06 sep 2019 Brief | Einde van een tijdperk ( 2 )
- O 22 aug 2019 (t)huis ( 2 )
- O 25 apr 2019 Woede is als een vuur ( 4 )
- O 02 feb 2019 Nu nog niet, maar straks
- O 16 aug 2018 Het korte verhaal van Hendrik ( 8 )
- O 11 jun 2018 Brief aan mijn opa ( 4 )
- O 18 aug 2017 Over pijn, macht en liefde ( 2 )
- O 10 jul 2017 Over hokjesdenken ( 4 )
- O 13 jun 2017 Warmte
- O 17 nov 2016 Verweer ( 3 )
- O 03 okt 2016 Misantropie - filantropie ( 9 )
- O 19 aug 2016 Brief aan mijn vader ( 6 )
- O 19 mei 2016 Anomalie ( 1 )
- O 29 apr 2016 De balans van je leven ( 4 )