Over pijn, macht en liefde

"Wat voel je nu? Leg je handen daar eens. Voel maar gewoon even."

En zo gingen mijn handen naar mijn buik, het middelpunt van de wervelstorm waar ik me in bevind. Daar waar woede doorgeslikt wordt, verdriet wordt vastgehouden en liefde niet gevoeld. Het is steeds weer onwennig om mezelf in de meest onschuldige zin van het woord aan te raken, zeker wanneer er iemand kijkt. Zeker wanneer ze me vraagt mijn ogen ook dicht te doen. Na wat als een eeuwigheid later aanvoelt (maar wat meer richting twee minuten is) ontspannen mijn spieren en open ik mijn ogen weer.

Weer die vraag: "wat voel je nu?"

Een soort vuurbal die tussen mijn ingewanden raast, ruimte en aandacht vraagt. Het voelt warm en groot aan. Het mag er zijn - eindelijk.

"Geef het eens ruimte." Ze opent haar handen om me te laten zien dat ik ook mijn handen mag ontspannen, dat ik mijn buik niet krampachtig vast hoef te houden.

En met de letterlijke ruimte ontstaat ook emotionele ruimte. Eindelijk, eindelijk, eindelijk komen de tranen. Tranen van boosheid, van verdriet en boven alles van onmacht. Want dat is wat ik voel en dat is het thema dat als een rode draad door mijn adolescentie en volwassen leven geweven is. De macht die anderen over mij hebben (gehad) of proberen te verkrijgen en, als andere zijde van de medaille, de machteloosheid die ik daardoor ervaar. Het is niet per se een drang naar controle, maar een drang naar de baas zijn over mijn eigen leven. Dus eigenlijk misschien wel controle, in positieve zin.

Stukje bij beetje kom ik een stapje verder. Of eigenlijk is het twee stappen vooruit en weer een stap terug, het nettoresultaat is vooruitgang. Steeds een beetje meer het gevoel dat ik bestaansrecht heb, dat mijn stem gehoord mag worden. Dat mijn grenzen net zo belangrijk zijn als die van een ander en dat ook ik boos mag zijn als daar geen gehoor aan wordt gegeven.

"Voel je dat je óp de stoel of ín de stoel zit?"

(Nee, dat is niet slechts een semantisch verschil)

Als ik opsta uit de stoel (ik zat er zowel op als in, een grijs gebied) voel ik ontspanning en geen pijn. De chronische pijn die mijn leven al jaren beheerst (...als je het over macht hebt) is voor een moment afwezig, en het 'enige' wat ik ervoor heb hoeven doen is mezelf de ruimte, liefde en erkenning geven die ik verdien.