75 jaar
Bijna een heel mensenleven geleden eindigde voor ons in Nederland de Tweede Wereldoorlog.
75 jaar geleden woedde er in het toenmalige Nederlands-Indië nog een tweede oorlog; de dekolonisatie-oorlog. Het duurde vier jaar voordat Indonesië een republiek werd en vrij was van zowel oorlogsgeweld als kolonialisme. Voor velen duurde de Tweede Wereldoorlog zo'n vijf jaar - voor mijn opa duurde het negen jaar. Vier jaar geïnterneerd in Japan. Na zijn bevrijding vocht hij mee in de tweede Politionele Actie ('Operatie Kraai' ).
Het leven van zowel mijn opa en oma stond lange tijd na de oorlog(en) nog in het teken van herinneringen aan het geleefde geweld. Trauma's werden doorgegeven aan mijn vader, vooral de angst voor honger is een blijvend thema (lees: paniekaanvallen bij een lege koelkast / weggooien van eten een taboe). Trauma's die aan mijn zus en mij in aangelengde vorm ook weer doorgegeven zijn.
De eerste generatie sterft uit. Het is beangstigend dat wij, als nakomelingen, straks volledig dienen te vertrouwen op ons eigen vermogen te herdenken en te beseffen dat vrijheid allerminst vanzelfsprekend is.
Voor mij is Bevrijdingsdag altijd al een moment van reflectie geweest, een moment van dankbaarheid jegens hen die onze vrijheid verdedigd hebben. Nederigheid jegens hen wiens vrijheid, vaak met geweld, is afgenomen. Stilte, vanwege de verliezen die onze menselijkheid heeft geleden.
75 jaar geleden woedde er in het toenmalige Nederlands-Indië nog een tweede oorlog; de dekolonisatie-oorlog. Het duurde vier jaar voordat Indonesië een republiek werd en vrij was van zowel oorlogsgeweld als kolonialisme. Voor velen duurde de Tweede Wereldoorlog zo'n vijf jaar - voor mijn opa duurde het negen jaar. Vier jaar geïnterneerd in Japan. Na zijn bevrijding vocht hij mee in de tweede Politionele Actie ('Operatie Kraai' ).
Het leven van zowel mijn opa en oma stond lange tijd na de oorlog(en) nog in het teken van herinneringen aan het geleefde geweld. Trauma's werden doorgegeven aan mijn vader, vooral de angst voor honger is een blijvend thema (lees: paniekaanvallen bij een lege koelkast / weggooien van eten een taboe). Trauma's die aan mijn zus en mij in aangelengde vorm ook weer doorgegeven zijn.
De eerste generatie sterft uit. Het is beangstigend dat wij, als nakomelingen, straks volledig dienen te vertrouwen op ons eigen vermogen te herdenken en te beseffen dat vrijheid allerminst vanzelfsprekend is.
Voor mij is Bevrijdingsdag altijd al een moment van reflectie geweest, een moment van dankbaarheid jegens hen die onze vrijheid verdedigd hebben. Nederigheid jegens hen wiens vrijheid, vaak met geweld, is afgenomen. Stilte, vanwege de verliezen die onze menselijkheid heeft geleden.
05 mei 2020 - bewerkt op 05 mei 2020
- meld ongepast verhaal
-
Curacaotje
dinsdag 05 mei 2020 15:48
"De eerste generatie sterft uit. Het is beangstigend dat wij, als nakomelingen, straks volledig dienen te vertrouwen op ons eigen vermogen te herdenken en te beseffen dat vrijheid allerminst vanzelfsprekend is."
Dit. Precies dit. Ik houd mijn hart vast wanneer ik zie dat sommige mensen zich nu aangetrokken voelen tot de nationalistische kreten die destijds de oorzaak vormden van zo veel leed. :/ -
knowthyself
woensdag 06 mei 2020 10:55
@Curacaotje
Gekke mensen - die behoefte hebben aan zwarte schapen, dwz waar ze zelf zwart verf op gooien - heb je altijd. Ook net na WO II, 30 jaar later en nu nog steeds.
Belangrijk is dat wíj, de meerderheid, die het wel inzien, sterk blijven. Onze ruggengraat trainen en ons zo goed mogelijk voorbereiden voor als we ooit moeten opstaan tegen wanhopige mensen.
(Wat dat inhoudt, ben ik nog uit aan het zoeken. Haha.)
Want het kwaad zegeviert vooral als goede mensen níets doen. Toch? Komt goed. -
knowthyself
woensdag 06 mei 2020 10:57
Strigiformes, heel mooi verwoord
Dank je. -
Strigiformes
woensdag 06 mei 2020 15:07
@Curacaotje, sommige ontwikkelingen die we als land nu doormaken vind ik inderdaad ook zorgwekkend. Ik heb de indruk dat het in tijden van crisis (zoals nu, maar destijds ook) vooral een kwestie is van zoeken naar houvast. Extremistisch gedachtegoed biedt die houvast blijkbaar (links, recht, religieus, pseudo-wetenschap etc.). En die ene schreeuwlelijk, die zo doeltreffend de angsten van een hoop mensen weet te verwoorden, krijgt daardoor te veel aandacht. Het enige wat we kunnen doen is de grijstinten op blijven zoeken, deze kenbaar maken en de nuance aanbrengen, respectvol in dialoog blijven gaan (hoe moeilijk dat ook is). Geen makkelijk klusje.
@knowthyself, dank je :-) ben er zelf niet zo tevreden over (eeuwige innerlijke criticus), maar bij zo'n mijlpaal voelde niets schrijven nog onbevredigender.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 02 apr 2024 In geval van nood 18+
- O 25 jul 2023 Nachtmerrie ( 2 )
- O 30 aug 2022 Zij is alles. ( 2 )
- O 01 aug 2021 Zwangerschapspaniek ( 8 )
- O 06 jul 2021 All is well
- O 27 mei 2021 Verandering is de enige constante ( 2 )
- O 11 mrt 2021 Het verhaal van jouw leven ( 5 )
- O 28 jan 2021 Lust ( 12 )
- O 18 jan 2021 Brief | Lieve opa
- O 23 dec 2020 Terugblik ( 3 )
- O 26 nov 2020 Klein 18+ ( 3 )
- O 06 nov 2020 Buurman ( 6 )
- O 22 sep 2020 Hallo dagboek ( 8 )
- O 08 sep 2020 Brief | Lieve oma ( 8 )
- O 28 mei 2020 Brief | Muze