Het korte verhaal van Hendrik

Ik leerde Hendrik kennen toen hij nog een klein bolletje was. Op een dag was hij daar. Zomaar, uit het niets was hij er ineens. Zijn zwarte oogjes glinsterden in het maanlicht als er weer een dag voorbij was. Zijn haartjes op en neer deinend in het zachte briesje als de deur op een kier stond. Hij was er - altijd. Een in deze tijd onvanzelfsprekende zekerheid.

Met de dag groeide hij - het was een feest om te zien. Van klein bolletje naar steeds ietsje groter. Soms maakte ik me zorgen om zijn dieet, zo regelmatig zag ik hem immers niet eten. Soms zat hij flink te smullen van een zelf gevangen avondmaal. Ontbijten deed hij vrijwel nooit. En toch bleef Hendrik groeien.

Iedere ochtend zei ik Hendrik gedag als ik vertrok naar werk, iedere avond wenste ik hem goedenacht. Hendrik leek onvermurwbaar in zijn reactie op mij, maar toch tevreden.

Tot een paar dagen geleden was hij levendig, aanwezig. Tot het moment dat hij zich steeds verder terug begon te trekken. De glinstering in zijn ogen had ik al een paar dagen niet meer gezien. De inmiddels bolle Hendrik leek zich te verstoppen. Ik vroeg me af of we afscheid moesten gaan nemen van Hendrik, dit kon immers niets anders betekenen dan het begin van het einde.

Gisteravond werden mijn zorgen bevestigd - hij was verdwenen. Zonder afscheid was Hendrik - waarschijnlijk in het holst van de nacht - vertrokken. Mijn vriend zegt dat dit is hoe het met kinderen gaat: je ziet ze opgroeien, geeft ze liefde en vervolgens vertrekken ze om nooit weer terug te keren.

Toch hoop ik Hendrik weer te zien, in al zijn ontzagwekkende grootsheid. Alleen hoop ik dat het buiten zal zijn, ons beschermend voor de muggen en wespen en niet, zoals al eerder ervaren, hangend aan een draadje boven ons bed.
16 aug 2018 - bewerkt op 16 aug 2018 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Strigiformes
Strigiformes, vrouw, 34 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende