Vanmorgen moest mevrouw P even weg toen ik daar aan het werk was.
''Red je het wel zo ?''
''Ja hoor,gaat best lukken.[Gefluisterd] Haast u zich vooral niet..''
Ik zat net met m'n hoofd in de vaatwasser. Nee ik probeerde geen zelfmoord te plegen.
ZO erg is ze nou ook weer niet,maar ik deed een poging om het ding te laten blinken.
Komt haar zoon binnen..
''Is mijn moeder weg ?''
''Ja ze is even boodschappen doen.''
''O,okay.''
Zoon exit.
Toen bedacht ik me dat die jongen een raar beeld van mij heeft.
Want als 'ie me ziet,dan zit ik op m'n knieen.
Met mijn hoofd in de : kastjes,vaatwasser of oven.
Het enige wat hij wekelijks ziet is mijn achterwerk..
Grote kans dat,als ik hem op straat tegenkom,hij me niet eens herkent.
Hoe zou dat dan gaan ?
''Hé Ramjesh !''
Hij kijkt me met verwarde blik aan..zo van:''Wie is dat mens ?''
''Ik ben het,Carla..''
''Ik ken jou niet hoor.''
Dan zou 'ie doorlopen en nog even achterom kijken..
En dan :'' Jaaaa,nou zie ik 't..Je bent Carla..de thuishulp van mijn moeder..''
Hij kent alleen mijn kont..