Toch even een update. Stort mijn hart al uit op Twitter, who gives a fuck. Maar goed. Had een scharrel (zo zou hij dat noemen). Ik verliefd, hij bij tijd en wijle bot. Vast sexgericht. Maar wel goede gesprekken. (Ja dit is de korte versie).
In ieder geval gaf hij veelvuldig aan dat hij geen relatie wilde, niet goed was met gevoel etc.
Ik twijfelde er soms aan omdat onze gesprekken inhoud/diepgang hadden en omdat er altijd een bepaalde spanning bleef, en er kwam meer toenadering naarmate de tijd verstreek. Alhoewel de botheid terug bleef komen. Niet antwoorden op smsjes, niet opnemen, je s morgens gelijk weg willen hebben. Etc. Mijn zwak bleef en werd groter.
Het leverde frustratie op. Het kostte me moeite om naar zijn ongeschreven regels te blijven leven.
Ondertussen probeert een collega me al anderhalf jaar te verleiden. Het deed me niks, aardige jongen maar niet mijn type. En ontrouw. In een moment van zwakte heb ik me mee laten slepen. Mijn scharrel komt erachter en beweert nu ineens dat zijn botte gedrag een test was. En dat ik het verpest heb. Okay, meneer verkettert me, hij ging zelf ook vreemd, maar goed. Gelooft iemand dat het echt een test was? Waarom hebben we het uberhaupt over vreemdgaan.. we hadden toch geen relatie, dat wilde meneer immers niet.
Na ja we komen er vast weer overheen. Les? Ja, andere mannen uitkiezen? In de liefde hoort geen botheid. En de liefde test niet, toch. Of wordt het tijd dat ik de man aan dergelijke tests onderwerp. Werkt liefde tonen averechts, moet je idd maanden afstandelijk doen voordat het een relatie kan worden?
Ik weet het niet meer
.