Verjaardagen

Je vraagt het je af.. was onze 'relatie' anders geweest met een andere input mijnerzijds. Als ik meer geduld had gehad.
Nu nog weet ik niet waar het heen gaat. Je legt alles bij mij neer. Maar eenduidig is het allerzins. Je spreekt over op vakantie gaan samen. Een vakantie die ik uit moet zoeken.
Ondertussen hoor ik nauwelijks iets van je. En de laatste keer dat ik je zonder iemand erbij zag wilde je me perse je huis uit hebben. Boos, natuurlijk, terecht, wel ja half.
Nu krijg ik de vrije hand je te verrassen voor je verjaardag.
Bij elk berichtje dat ik stuur voel ik me toch bezwaard. Want ik weet niet in welk hokje je mij geplaatst hebt. Zo hoog als de spanning is als we elkaar op straat tegenkomen, zo prettig het gesprek aan de telefoon, je zegt er niks concreets over. Je laat het allemaal in het midden. En reageren ho maar. En als ik je dan bel klink je heel blij. Misschien moet ik je gewoon weer even zien. Morgen je verjaardag. De kans. Terwijl ik al gesmst heb dat je zelf moet laten weten of je kan/wil meeten. Lastige zaken. Want smsen is niet zijn ding. Ik heb een kado en ik wilde nog een schattig taartje halen.
Ja eigenlijk wil ik hem gewoon kidnappen richting een mooi hotel of idd die vakantie boeken maar dat durf ik niet, houd het bescheiden.
Afwachten nog maar even. En als ik morgen niks hoor bel ik hem, met de smoes dat ik hem op zn minst wil feliciteren.

Daarbij heb ik geen tijd te verliezen. Het dringt tot me door. Eindelijk. Maar het neemt niet weg dat ik nog uit wil vinden wat er tussen jou en mij is.
Aan de andere kant zijn er weinig scenarios te bedenken, althans op basis van hetgeen je tot nog toe hebt laten zien. Je bent niet voor niks al tien jaar relatieloos, viert je verjaardag al tien jaar niet, gaat nooit uit eten, doet nauwelijks leuke dingen maar bezat je wel het hele weekend.
Ergens zit dat kind in jou, die dromer. Die praat over politiek, hoe het wel zou moeten, ook je filosofische gedachten deel je. En die glundering in je ogen. Je bent je geloof in het leven en de liefde nog niet kwijt maar wel bijna. Al het menselijke is je vreemd. Vraag me af waarom je dat steeds benadrukt.
Je klonk blij toen bleek dat ik als enige je verjaardag onthouden had.
Maar je weet niet meer wat men doet met verjaardagen zeg je. Het is raar. Een schreeuw om aandacht? Nog een manier om te laten zien hoe recalcitrant je wel niet bent? Een boycot van het leven?
Ik heb geen idee. En geduld heb ik niet.