Hoe naief kan je zijn

Tja tja weer zo n moment dat ik lach om mijn eigen laatste bericht. Hoe naief kan je zijn he.
Waarom leg je het neer bij de man. Je kan ook zelf bepalen dat die man jouw liefde gewoon niet waard is en afstand nemen.
En dat ze dan achter je aan blijven lopen ja dat is een irritante bijkomstigheid die stiekem ook je ego streelt. T vergt alleen uithoudingsvermogen. En attitude.
Want ze zullen elke tactiek proberen. Omwille van het spel. Het is ook een spel in hun ogen. En dat weet je.
Dat concludeerde je al uit het eerste gesprek dat je ooit met hem voerde.
Waarin je af en toe sexy naar hem keek. En je aanstekelijke lach liet horen. Ik bedoel TJA wat wil je nou.
En dat eerste gesprek had je niet hoeven voeren om dat te weten. Helaas. Want mensen praten veel. Over zaken die niet de hunne zijn. Hoogmoedig van je dat je maling aan de verhalen had.

Maar dat eerste gesprek, nee die eerste, tweede en derde flirtpoging, met toevallige aanraking zei misschien al genoeg. Of niet.
Hoe dan ook, 1 gesprek was genoeg geweest. Maar nee daar liet je het niet bij. Hij intrigeerde je. God mag weten waarom.
Is het zijn gemis, zijn stoere houding, zijn vleierij, zijn onverschilligheid, zijn 'ik heb niemand nodig'. Irritant dat het niet 1 aanwijsbaar ding is.
Misschien ben ik stiekem een thrillseeker. Op het gebied van mannen dan. Misschien wil ik per definitie een onbereikbare man. Ik heb op dit moment even geen idee.

Wel weet ik dat ik met die laatste bewust voor gecompliceerd, onbereikbaar en onbetrouwbaar heb gekozen.
Of levert het me zoveel op dat het t waard is. Blijkbaar liever zo n relatie dan geen relatie. Ik ga me dan snel vervelen. Heb tienduizend dingen tegelijkertijd nodig om me mee bezig te houden.
Misschien moet ik afkicken. Maar het gevaar daarvan is dat je je isoleert. En dan ben je automatisch weer minder aantrekkelijk voor die ware.
Blijkbaar houdt het me alive and kicking. Nog een beetje meer stof om te analyseren. Iemand om te koesteren, te smsen (vrienden zat maar goed). Ik denk dat ik het gewoon nodig heb, mijn liefde kunnen geven aan iemand. Het is toch anders dan vriendschap. Grootste verschil is dat vrienden geen sex hebben en niet fysiek naar elkaar verlangen en derg.. Misschien heb ik simpelweg een hoog libido?

Soit ik voel me er blijkbaar prettig bij. Totdat ik te verliefd raak en jaloezie ervaar. En ik ineens denk dat er iets te claimen valt. Wat dan volgens hem natuurlijk niet zo is.
Waar je dan midden in de nacht een uur over belt. Waarin ik mijn gevoel min of meer blootgeef. Waar hij dan vrolijk overheenwalst met 'Je wist dat', 'Wat wil je nou eigenlijk'. Hij vat het contact ineens even in enkele woorden samen terwijl hij zelf dagelijks moeite doet om het in stand te houden (om wat voor reden dan ook, officieel verliefd op een ander).

Na dit gesprek voel ik me vervolgens vreselijk bezwaard. En besluit 2 weken niks te laten horen.
Waar meneer heel slecht tegen kan. En ineens snapt hij mijn venijn en afstandelijkheid niet. Terwijl hij er zelf om gevraagd had.
En dan zijn we dus weer terug bij 'het spel'. Het spel gaat voor hem gewoon door ookal heeft hij het product al geconsumeerd.
Waarom? Tja. Dat is hoe hij leeft. Op aandacht waarschijnlijk. Snakt naar liefde maar weet het niet te voelen of vast te houden.
En dan maar een harem om je heen creeeren. Het spel wat zijn vader ook speelde. Niks nieuws onder de zon. Cultuurgebonden.

Dus enerzijds levert het goede dingen op, als spanning, goede sex, gezelligheid, lol, aandacht, heftig gevoel, verlangen, kunnen zorgen voor. Anderzijds leidt het niet tot een monogame volwassen relatie. Om maar iets te noemen. Iets waar ik nu eigenlijk wel behoefte aan heb. Een normale relatie. Waarin respect en eerlijkheid vanzelfsprekend zijn.

Maar het is mijn eigen schuld. Ik wil blijkbaar te graag die vrouw zijn. Die vrouw waar hij continue naar verlangt maar van wie hij niet kan houden.