Engelen

Ik lees mijn laatste bericht terug en het gevoel van toen komt eigenlijk wel overeen met het gevoel van nu.. en ik maar denken dat er verandering in zit.. het lijkt de BN-ers wel die vijf jaar later na een interview met Pauw nog precies dezelfde uitspraken over hun leven doen...alhoewel..
Twee weken geleden was het uit het dal klimmen dankzij veel ironie en vechtlust.
Nu is het even de realisatie dat ik er echt alleen voor sta.
Door hier niet uit te leggen omstandigheden is het helaas ook onverstandig en gevaarlijk voor mij om nu nog contact met hem op te nemen dus dat doe ik maar even niet, en als ik het doe neemt hij niet op, wat hij vast doet om mij en hemzelf te beschermen.
Wat mij niet veel meer biedt dan stilte, een muur, en doemscenarios over wat er nu gaande is aan de andere kant.
Maar ik heb nu juist behoefte aan veiligheid. Ik kan alles heel goed alleen, maar ik heb er vandaag even genoeg van altijd diegene te zijn die anderen adviseert. Ik zou willen dat ik iemand tegenkwam met meer autoriteit, wijsheid dan ikzelf zodat ik me even kon laten gaan. Ik wil het gevoel hebben dat iemand zich even over mij ontfermt. En dan niet zomaar iemand natuurlijk...Heb behoefte aan wijze woorden. Niet over hem of over mij maar gewoon over de grote dingen des levens.
De 'redders' die ik kan bedenken zitten nu helaas allemaal in het buitenland.

Vandaag tijdens een functioneringsgesprek knapte er iets. Het had niet eens iets te maken met wat er tijdens het gesprek werd. Ik schrok er alleen van want ik raakte overstuur en toen ik een uurtje later weer buiten stond was ik nog een minuut of vijf/tien bezig om weer rustig adem te kunnen halen en kreeg ik last van dat vervelende astma-hoestje. Een voorbijganger wiens gezicht ik niet heb bekeken hoorde ik vragen, gaat het wel mevrouw...Ik zei met mijn ogen nog dicht maar snel ja hoor.

Toch vreemd. Dat bepaalde spanningen er op de meest onpraktische tijden eruit komen..Gelukkig bleef het bij emotioneel zijn, heb ik verder niks gedeeld over wat dan ook. Want ik schaamde me al genoeg.

Het is ook lang geleden dat ik iemand sprak met meer wijsheid/levenservaring. Raar dat hij voor mijn gevoel die veiligheid zou kunnen bieden want meer wijsheid is wel het laatste wat hij te bieden heeft op dit moment.
Maar dat is het misschien ook. De meeste mensen die ik spreek zijn jonger en hebben minder ervaring/wijsheid. Dit is zo n moment waarop je beschermengel normaliter verschijnt.
Maar ik heb m nog niet gezien .

Misschien wordt het tijd om het hogerop te zoeken. Het klinkt pedant misschien maar ik ben bepaalde mensen ontgroeit lijkt wel. Logisch ook gezien een leeftijdsverschil etc.
Het is wel een teleurstellende gewaarwording. Want dat zou betekenen dat ik allerlei goede vrienden zou moeten inruilen voor nieuwe. Terwijl ik echt van deze mensen houd.
Vreemd.
Een nieuwe omgeving zou me waarschijnlijk ook al heel veel goed doen. Al is het voor een vakantie.
En ik heb blijkbaar nieuwe mensen in mijn leven nodig.
Zolang je niet vooruit gaat ga je achteruit..

Heb aan de andere kant ook een duidelijke behoefte aan losbandigheid. Een leuke (sex) relatie. Ik heb het verdiend, na die maanden van ellende .
Even kijken wie ik daarvoor uit ga kiezen.

Het zou natuurlijk helemaal perfect zijn als we deze wensen met elkaar konden combineren en deze elementen terug zouden kunnen vinden in 1 enkele persoon.
Maar goed, weet nog steeds niet waaraan ik hem zal of moet herkennen.
Mijn intuitie zegt dat ik daarvoor mijn stad uit moet. Spontaan. Op een onbekende drukke plek zal ik hem vinden. Zegt mijn gevoel. Een internationale omgeving.
Zal mijn ov-chip eens goed beluisteren en dan bepalen welke kant ik op ga .