Geven

Soms weet je gewoonweg niet meer hoe je je gevoel moet benoemen. Het valt dan niet meer te classificeren onder die mooie basisemoties boos, verdrietig, blij of angstig. Het is een puinhoop van binnen.
De hele dag genoot ik juist. Het ging in een aangename roes aan me voorbij. Nieuwe inzichten werden zonder moeite geregistreerd in mijn hoofd terwijl vriendschappen terloops verder werden verdiept dankzij goede gesprekken en heerlijk gelach.

Maar sinds ik hem sprak drukken emoties een stempel op mijn humeur.
De aanloop was duidelijk. De onverschillige doch o zo aantrekkelijke negeert me.
Hoezeer ik ook beweer boven het spel te staan. Zodra ik besef dat ik toch meegesleurd ben in het spel kwelt het me want hij is me telkens 1 zet voor. En ik haat het als de ander de bepaler wil zijn. Tegelijkertijd maakt dergelijke haat verlangens groter natuurlijk.

De o zo gevoelige intelligente geniet net iets teveel van onze 'vriendschap'. Uren en uren praten we totdat hij me zelfs te verlegen maakt voor datgene waar het ooit mee begonnen is. Uren en uren luister ik, verduidelijk, stel ik vragen, observeer en bewonder ik hem. Al jaren houd ik in stilte van hem.
Hij vertelt me doodleuk hoe hij zijn ex alleen 'ziet' als hij heel erg zin heeft. 'Slecht he', voegt hij eraan toe.

Een volgende, mijn in 2009 achtergelaten 'ex' komt ineens weer met zijn oude kwetsende oneliners (geboren in een bordeliners/narcisistische? geest : je liegt, je bent doof, ik ga je een kind geven, ik kom binnenkort naar je toe, o wee als ik daar iemand aantref, ik weet dat je op mij wacht).
Het verwart me. Waarschijnlijk doet de laatste me teveel pijn omdat ik zes maanden met hem leefde.
Zijn oneliners scheurden een amper geheelde wond open. En ik zag me weer dingen samen doen met hem. Of ja meer hoe ik toekeek en luisterde. Want echt samen waren we alleen s nachts. En dan nog niet altijd. Hij bouwde continue nieuwe muurtjes om hem heen.

Vraag me niet hoe ik in 1 ruimte met hem kon leven. Ik zag ergens in hem een groot maar zwaar getraumatiseerd hart dat om heling vroeg. En zo simpel doch cliche is het. Ik was in de waan dat ik met mijn pure liefde zijn o zo verborgen eenzaamheid en wantrouwen kon laten verdwijnen.
Het geheel heeft me zo ver gebracht dat ik bang ben in mijn eigen huis.
Alsof hij me nog meer kan kwetsen dan hij al gedaan heeft. Dat is niet mogelijk dus waar zou ik nog voor moeten vrezen.

En dat is misschien de hamvraag voor vandaag.. Waar zou ik nog voor moeten vrezen?

Niets verbaast mij meer. Eeuwig flexibel kom ik elke crisis wel weer te boven. Geweldig.

Ik betrap me erop dat ik de afgelopen dagen/weken weer vluchtte in heel veel liefde om mij heen 'uitstrooien', eren, luisteren, bewonderen, steunen, helpen. En dat ik mezelf daarbij weer even genegeerd heb. Desondanks genoot ik. Maar als je op die manier geniet betaal je een hoge prijs.

Ik was simpelweg van mening dat mijn lichaam/geest/ziel te verwaarlozen, negeren is. Dat dat zo hoort. Ik vind anderen immers altijd boeiender dan mijzelf. Ookal zijn ze nog zo fout of godslasterlijk bezig.

Misschien heb ik die spreuk ''geeft en gij zult ontvangen'' te vaak gelezen.
Het werkt namelijk helemaal niet zo. Geven werkt averechts. Geven vraagt om meer.. mensen zijn hebberig. En zoveel bijna gratis ontvangen verblindt ze. Ook komt er self fulfilling prophecy bij kijken.

Ik ben absoluut geen doemdenker. Toch zal ik beter moeten leren doseren.
Of moeten leren accepteren dat het zo werkt met geven.
Dat veel van wat je geeft in een bodemloze put lijkt te verdwijnen. En dat je tegelijkertijd dus net zoveel energie ergens anders uit moet halen omdat je anders uit balans raakt.
Als je geluk hebt blijkt maanden of jaren later ineens dat het toch nog tot een innerlijke verandering bij de ander heeft geleid en komt er een dankwoord, excusus of iets in die richting.
Maar daar moet je dan wel een lange adem voor hebben.

Een andere optie is minder geven. In ieder geval niet aan de verkeerde. Maar wanneer is iemand de verkeerde?