mijn lichaam
Mijn lichaam. Het voelt niet alsof het van mij is. Het voelt als een middel om dingen te kunnen krijgen die zonder mijn lichaam ver uit mijn bereik zouden liggen. Het voelt alsof ik alleen mezelf op deze wereld heb en alsof ik nu zelf niet eens meer van mij ben. Mijn hart. Compleet gesloten. Geen toegang. Niet bereikbaar. Ik heb geen gevoel meer. Ik kan je niet eens vertellen wanneer de laatste keer was dat ik me geliefd voelde. Echt geliefd, zonder het gebruiken van mijn lichaam en zonder het verstoppen van mijn hart. Misschien komt het door mijn keuzes, maar waarom voelt het dan alsof ik nooit een keus heb gehad. Misschien is het allemaal wel voorbestemd. Misschien ben ik gewoon niet iemand die liefde verdient, misschien heb ik door mijn verleden mijn toekomst al bepaald en misschien moet ik me maar gewoon neerleggen bij het feit dat ik op zoek ben naar iets wat ik nooit zal ervaren. Ik heb genoeg kansen gehad en heb deze keer op keer verspild in de hoop op iets beters. Misschien bestaat er niets beters dan wat ik voelde, misschien wou ik zo graag dat iemand mij zou veranderen in iemand die ik nooit had kunnen zijn. Ik denk dat ik te veel wil. Ik moet blij zijn met wat ik heb ook al is dat op dit moment alleen mijn lichaam en een stapel geld dat naast me ligt. Het geld leek een tijd lang al mijn dromen te verwezelijken, het leek al mijn problemen te verminderen en het leek mij op een goede manier te veranderen. Ik kijk naar de stapel met geld. Het voelt goed om het te hebben. Het voelt zo fucking goed om het in mijn bereik te hebben. Het voelt goed om te weten dat ik voor mezelf kan zorgen. Het voelt goed om te weten dat ik waarschijnlijk niet goed genoeg ben om van te houden maar meer dan goed ben om voor te betalen.
*Baby, vrouw, 37 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende