Nieuw

Hallo,
vandaag was mijn dag nogal rustig, ik had maar twee lesuren. Verder heb ik lekker genikst, heerlijk. Maar aan de andere kant als ik veel zit te niksen ga ik denken. Denken aan dingen die ik heb meegemaakt. Heel veel dingen die ik nooit meer mee wil maken, maar ook dingen die ik nooit meer kan meemaken.
Zo wil ik alle problemen van het afgelopen jaar nooit meer meemaken, het gevoel dat je door een hel gaat waar geen eind aan lijkt te komen is bijna niet te verdragen.
Er zijn te veel dingen gebeurd om in het kort te vertellen, maar het komt erop neer dat een jongen mij peste. Ik kreeg de schuld, omdat hij autist is denken ze dat hij niemand kan pakken. Ik haat hem, en dat nog wel terwijl ik hem vorig jaar een half jaar lang heb beschermt, ik heb een hald jaar geholpen. En nu dit, hij blijft vervelend doen, en school blijft het maar rekken. Soms heb ik zin om zijn hersennen in te slaan, het zou het bijna waard zijn. Maar ik ga mijn handen niet vuil maken aan zijn rot kop.
Morgen ga ik weer lekker hockeyen, heb er zin in.
En ondanks dat ik te dik ben, het kan mij niets schelen, doe ik lekker mee. Soms heb ik wel het gevoel dat een meisje uit mijn team mij niet mag omdat ik dik ben. En daar kan ik dus alleen maar om lachen, als ik haar door school zie lopen. Zo kicky doen en ondertussen de grootste nerds achter zich aan. Beetje voor lul lopen door de afschuwelijk kleding van haar, dan weet ik "laat mij maar dik zijn"

Ook is het zo dat ik haar niet mag omdat ze erge dingen over mijn moeder zei. Het kwam erop neer dat de woorden "Je moeder en "Kanker in een zin vielen. En als je uberhaupt met kanker scheld word ik link, maar als je dingen over mijn moeder zegt voel ik mij echt aangevallen.

Maar das al een tijdje geleden, nu ik het over dat voorval heb moet ik weet denken aan de brief die ik zag liggen.
Een brief voor mijn moeder over een kanker onderzoek of zo, ik durf hem niet te lezen. Maar ik weet ook niet waarom ze mij er niets over verteld.
Ik heb de laatste tijd steeds vaker het gevoel dat ze mij niets verteld. Ik weet niet waarom, misschien omdat ik het zo zwaar op school heb.

Al denkt mijn moeder dat ik het zwaarder heb op school dan ik het in werkelijkheid heb. Ik voel mij alleen zo oud, zo volwassen. Ik hunker naar een eigen huisje ergens. Een eigen baan misschien zelfs een kindje of mo te beginnen een hond.
Een eigen leven, niet met mijn ouders, niet met mijn broers en zussen. Daarom vind ik ook dat ik meer raakvlakken met Erik-Jan heb, hij is soms wat serieuzer. ondernemender. Angela is erg kinds, maar met haar kun je ook goed praten. En Martijn? Dat weet ik neit precies, hij kan zo berzorgd zijn, een echte schat. Maar de laatste tijd is hij een beetje stil. Misschien omdat hij nog steeds in gevecht is met zichzelf.
Nu ga ik maar eens stoppen, ik heb mijn hart gelucht
groetjes