's Avonds, bij de verwarming, met een sigaret...

...en hem op haar beeldscherm.

Het is winter, de verwarming waar ze naast zit staat op de hoogste stand. Het zwarte vest waar ze zo ongeveer in verdrinkt zakt half van haar linkerschouder af. Een koel briesje aait die deels ontblote schouder, het raam staat open zodat haar sigarettenrook meteen de heldere nacht in vertrekt. Haar bureau is een rommel, zoals dat een veertienjarige betaamt. Er zijn lege pakjes sigaretten te onderscheiden, uitgeprinte foto's van vrienden, een overvolle asbak siert haar muismat. Het beeldscherm geeft fel licht af in de verder donkere slaapkamer en haar ogen schieten obsessief over de letters die verschijnen. Ze zit opgerold in haar bureaustoel, het geeft de schijn dat ze comfortabel zit. Wie beter kijkt ziet haar ranke lijfje onder spanning staan, ze lijkt haar scherm in te willen verdwijnen terwijl ze met automatische bewegingen aan haar sigaret hijst. Ze rijkt, zonder te kijken, naar de lauwe kop thee die haar moeder een half uur geleden naast haar heeft gezet. Haar moeder twijfelt of ze de internetkabel eruit moet trekken, maar beseft zich dat ze dan de furie van haar puberende dochter zal moeten trotseren. Bovendien heeft haar dochter de neiging om midden in de nacht naar beneden te sluipen en de kabel opnieuw aan te sluiten. Ze laat het zo, hopende dat haar dochter het kopje thee drinkt en een gedachte wijdt aan haar moeder.

De letters op het scherm vormen zinnen, vormen een gesprek. Beladen woorden, verborgen boodschappen sijpelen tussen de chats door. Ze vraagt zich af of haar ouders haar hart beneden horen kloppen, zo hard gaat het tekeer. Vraagt zich af hij dezelfde spanning voelt. De avond achter het gymnasium verschijnt voor haar geestesoog, zijn lange vingers door haar haren. De douche die ze nam, zijn naam in de condens op de spiegel. Een diep verlangen naar intimiteit, geliefd te voelen. Een verwante ziel, eveneens eenzaam, is waar ze naar zoekt maar niet bij hem vindt. Afgesloten van de realiteit, meegezogen in zijn psychotische gedachten, brengt ze dagen door achter haar ronkende computer. Zelden ziet ze hem en kan ze hem aanraken, strelen en liefhebben. Hij rekt de grenzen van haar verstand op, geeft haar te weinig om van te leven en te veel om van te sterven. Zijn woorden, als klappen, doen haar hart beurs aanvoelen. Obsessief print ze foto's van hem uit, draagt ze altijd bij haar, hier en daar valt een druppel bloed op zijn fijne gezicht.

Voor haar is hij een disfunctionele thuisbasis om naar terug te keren wanneer ze geen plek meer heeft om naartoe te gaan. Hij keert eveneens steeds naar haar terug, hij houdt van haar, op zijn manier. Kan de toenadering die ze zoekt niet plaatsen. De wereld is voor hem onbegrijpelijk en beangstigend geworden, zij het oog van de storm waar hij kan zijn wie hij denkt dat hij is. Onvoorwaardelijke acceptatie zoals hij dat nergens anders vindt is wat zij hem brengt. Als een dier in het nauw gedreven haalt hij verbaal naar haar uit, wetende dat ze niet vertrekt. Beseft zich dat een ander zijn plek in begint te nemen, dat hij grenzen waarvan hij het bestaan niet kon onderscheiden heeft overschreden. Haar hart met alle door hem veroorzaakte blauwe plekken neemt afstand, hij trekt zich terug. Soms schrijft hij haar ellenlange serenades die hij nooit verstuurd, smeekbedes die hij niet uitspreekt. Hij verlangt naar haar zachte huid maar is niet in staat om haar terug te winnen. Naast de vervormde realiteit begint een groot, zwart ding te groeien in zijn geest dat hem onder water lijkt te trekken. Over de jaren heen tilt hij, stukje bij beetje, de sluier steeds een beetje meer omhoog, geeft hij zijn innerlijke wereld bloot. Totdat hij haar kan zeggen: "in een andere wereld hadden we samen kunnen zijn". Totdat zij niet meer in zijn macht is, hem los laat, immuun is voor zijn onbegrijpelijke woede. Totdat ze eindelijk opnieuw vreemden zijn voor elkaar.