Schuldgevoel

Ik voel me alleen. Ik voel me helemaal alleen. Niemand om me heen die me iets doet. Niemand om me heen die me kan laten voelen wat ik voelde. Niemand kan de pijn verzachten, niemand kan de pijn begrijpen en aan niemand kan ik uitleggen waarom ik voel wat ik voel. Ik denk dat ik mezelf verloren ben. Het voelt alsof al mijn gevoel me lichaam heeft verlaten en alleen de buitenkant nog over is. Het voelt alsof alles aan me voorbij gaat en ik het de moeite niet eens waard vind om het te stoppen. Het voelt alsof het te laat is. Het lijkt alsof niets meer zin heeft en ik het klein beetje hoop wat ik nog diep in mijn hart koesterde ben verloren. Ik voel me zo anders. Zo eenzaam. Ik voel bijna niets meer.

Ik mis je stem. Ik mis je lach. Ik mis je lippen, je manier van praten. Ik mis de manier waarop je naar me keek en het gevoel dat je me gaf. Ik mis je. Alles aan jou. Ik mis mezelf. Ik mis de persoon die ik was. Ik zou alles terug willen draaien. Ik zou al me woorden terug nemen. Ik zou veranderen voor je. Ik zou alles en iedereen opgeven als je het me nu zou vragen. Ik zou alles opgeven om je nog 1 keer te kunnen zien, om je nog 1 keer naast me te kunnen voelen. Ik zou mezelf opgeven, ik bedoel, ik zou alles wat er over is van mij voor jou opgeven.

Ik voel me verdoofd. Tranen stormen niet meer over me wangen, ik denk niet meer terug aan al onze mooie momenten, ik kan niet eens naar je foto kijken. Ik voel helemaal niks meer. Ik zou zo graag willen dat iemand dit kon begrijpen maar ik kan het niet opbrengen om er nog over te praten. Het lijkt alsof iedereen al genoeg gehoord heeft en gewoon door is gegaan met zijn leven. Het lijkt alsof iedereen jou vergeten is, ik kan je niet uitleggen hoeveel pijn het mij doet dat niemand meer naar je vraagt. Ik voel me schuldig. Dat is dan misschien toch het enige gevoel dat ik nog bezit. SCHULD. Ik wil er niet eens over nadenken. Ik kan er niets aan doen maar toen jij vertrok heb je mij onbewust met je meegenomen.