Tramadolletjes

Mijn gedachten razen voorbij in sneltreinvaart, schieten verschillende richtingen in. Ik ben gestopt ze te volgen, steeds als ik in de buurt lijk te komen vervliegen ze. Tussen deze cognitieve stromen ontpoppen zich steeds twee woorden. Eén vanuit de serie Suits: closer. Eén die ik niet weet te plaatsen: ulcer. Het laatste woord zoek ik later op (blijkt een ordinaire zweer te zijn) en associeer ik met de serie Sons of Anarchy die ik onlangs heb gekeken. De woorden blijven zich herhalen in dezelfde volgorde en hoewel ik afleiding probeer te zoeken lukt het niet ze te bedaren. Als een mantra blijven ze hun circulaire patroon volgen in de krochten van mijn verwarde hoofd. Vanaf mijn hoofd stroomt koud zweet naar beneden dat direct opwarmt, mijn lijf lijkt onder deze warme deken wel een kachel. De deken dan maar van me af, afkoelen gaat echter te snel en ik lig te rillen in mijn donkere slaapkamer. Terug onder de deken. Het is een avond van herhalingen.

Onrust huist in mijn lichaam, mijn benen lijken een eigen leven te leiden en van ellende loop ik een aantal rondjes door de woonkamer. Ik denk erover de koude nachtlucht in te stappen, wellicht dat de wind mijn hoofd leeg blaast. Van de avonden hiervoor weet ik dat het verspilde moeite is. Ik moet dit uitzitten. Of liggen. Terug naar bed, naar mijn van zweet vochtige en koele kussen. Zodra ik mijn ogen sluit klinkt in mijn linkeroor een mannenstem die ik nooit eerder heb gehoord: "doopnaam". Ik schrik enigszins. Niet omdat ik denk dat er spontaan een onbekende meneer in mijn slaapkamer verschenen is, maar omdat mijn eigen hoofd spelletjes met me speelt. Ergens moet ik ook een beetje grinniken, ik weet waar deze hallucinatie vandaan komt. Een paar dagen geleden interviewde ik een zeer religieuze man, onlangs gedoopt, over zijn psychotische episoden.

Overdag ervaar ik vooral bewegingsdrang, lopen, staan, zitten en weer die eeuwige herhaling van gedane zetten. De snelheid van mijn gedachten komt me van pas bij mijn studie, blij dat mijn afstudeermaatje fungeert als klankbord voor eventuele belachelijke, chaotische gedachten. Ik irriteer me aan haar, mijn andere studiegenoten, mijn partner. De wereld gaat te langzaam, ik vraag me af waarom ze mijn tempo niet kunnen volgen. Naast irritatie en zenuwen is er vrijwel niets overgebleven van mijn persoonlijke emotionele universum. Mijn brein lijkt te vibreren, mijn ogen durf ik nauwelijks meer te bewegen, angstig voor een nieuwe mini-aardbeving in mijn schedel.

Na anderhalve week trekken de verschijnselen weg en bezoeken me niet nogmaals. Mijn lijf en hoofd hersteld van de chemische disbalans in mijn hersenen. Een zachtaardige kennismaking met wat slimme hotemetoten 'psychotisch zijn' noemen. Een korte, maar krachtige omhelzing met de kracht van het vervagen van de realiteit. Dolletjes hoor, stoppen met tramadolletjes.