Wat gebeurd er allemaal?
De weg is verdwenen. Ik kan niet meer.
Ik ben zo moe van sterk zijn. Van het doorzetten. Ik wil gewoon rust.
Mijn gedachten maken me gek. Mijn pols is ruw en mijn tranen zijn een gewoonte geworden.
Het ene moment ben ik zo levendig, zo hyper, ik kan de hele wereld aan. Screw it all! Ik kan het!
Maar het andere moment is er geen weg meer naar herstelling.
Want de herinneringen en ervaringen zullen niet verdwijnen. Het zal mijn leven achtervolgen en blijven beïnvloeden.
Ik ben zo bang. Dat alles mis zal gaan, en ik in de steek wordt gelaten. Dat het niemand toch iets uitmaakt. Dat ze me alleen maar gebruiken. Dat ik onder hun sta. Zodra ik denk ze aan te kunnen spreken zal ik alles toch verpesten.
"Wat je 2 jaar geleden zei was gemeen. Ik zocht geen aandacht en stelde me niet aan." Zei ik tegen haar.
"En toch had ik gelijk." Zei je terug.
Oké, je hebt gelijk. NEE DAT HEB JE NIET VERDOMME!
Ik ben zo bang. Zo.. Teleurgesteld.. Zo hopeloos.
Ik kan het niet zeggen wat er gaande is.
Niks.
Mijn buik doet pijn. Ik sta te trillen op mijn benen. Zo duizelig, en moe.
Ik heb zoveel persoonlijkheden, zoveel humeurswisselingen. De sterke, en de zwakke.
Ik ben ontevreden over mezelf. En ben zo bang voor alles.
Hoe moet ik nou verder?
Ik ben zo moe van sterk zijn. Van het doorzetten. Ik wil gewoon rust.
Mijn gedachten maken me gek. Mijn pols is ruw en mijn tranen zijn een gewoonte geworden.
Het ene moment ben ik zo levendig, zo hyper, ik kan de hele wereld aan. Screw it all! Ik kan het!
Maar het andere moment is er geen weg meer naar herstelling.
Want de herinneringen en ervaringen zullen niet verdwijnen. Het zal mijn leven achtervolgen en blijven beïnvloeden.
Ik ben zo bang. Dat alles mis zal gaan, en ik in de steek wordt gelaten. Dat het niemand toch iets uitmaakt. Dat ze me alleen maar gebruiken. Dat ik onder hun sta. Zodra ik denk ze aan te kunnen spreken zal ik alles toch verpesten.
"Wat je 2 jaar geleden zei was gemeen. Ik zocht geen aandacht en stelde me niet aan." Zei ik tegen haar.
"En toch had ik gelijk." Zei je terug.
Oké, je hebt gelijk. NEE DAT HEB JE NIET VERDOMME!
Ik ben zo bang. Zo.. Teleurgesteld.. Zo hopeloos.
Ik kan het niet zeggen wat er gaande is.
Niks.
Mijn buik doet pijn. Ik sta te trillen op mijn benen. Zo duizelig, en moe.
Ik heb zoveel persoonlijkheden, zoveel humeurswisselingen. De sterke, en de zwakke.
Ik ben ontevreden over mezelf. En ben zo bang voor alles.
Hoe moet ik nou verder?
01 apr 2013
- meld ongepast verhaal
-
Amy1995
maandag 01 april 2013 01:14
Dit verwoord helemaal hoe ik me voel
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 19 apr 2013 Hoe het gaat. (vraag) ( 1 )
- O 05 apr 2013 Weggelegd.
- O 03 apr 2013 Broer jarig.
- O 02 apr 2013 Ugh, vandaag.
- O 01 apr 2013 Bipolaire stoornis. ( 6 )
- O 01 apr 2013 Alles op een rijtje.
- O 01 apr 2013 Wat gebeurd er allemaal? ( 1 )
- O 30 mrt 2013 Blind ( 1 )
- O 25 mrt 2013 Verloren. ( 1 )
- O 24 mrt 2013 Laat me hem houden, alsjeblieft. ( 2 )
- O 24 mrt 2013 Waarom zeg je dit? ( 2 )
- O 23 mrt 2013 Mijn reden van bestaan. ( 3 )
- O 17 mrt 2013 Sociaal worden. ( 1 )
- O 17 mrt 2013 Rest in Paradise, Michelle. ( 1 )
- O 17 mrt 2013 Voorgelogen. (Snijden) ( 7 )