1111

Wist je dat 2 mijn favoriete getal is? Of, zoals ik het vroeger noemde; mijn geluksgetal. En 4 was mijn ongeluksgetal. Het klinkt niet zo logisch, maar er zit een zekere logica in, een zekere logica van zevenjarige ik. Zevenjarige ik met de rechte pony en het schouderlange haar, een diadeem in, handschoentjes aan, plakkend achter een jongen van mijn atletiekvereniging. Want plakken is de beste strategie, dan kan je met iemand mee liften en ze proberen in te halen, met de nadruk op proberen, want ik overschatte mijn loopsnelheid graag.
Ik werd meestal tweede bij een hardloopwedstrijd. Dat vond ik niet heel erg, want twee is een podiumplek en zilver is een mooiere kleur dan goud. Vier daarentegen, vier is een net-geen-podium-plek, vier is een 'je hebt je best gedaan', maar je krijgt er niets voor, helemaal niets. Niet eens een bloemetje, of zoiets.

Mijn ouders waren eigenlijk altijd wel trots op me, hoor. Ze hebben het nu soms nog over die keer dat ik achtste bij een cross werd, terwijl ik een uur ervoor had gekotst en mijn enige bron voor energie een Mars was.
Maar dat is het verhaal van mijn geluksgetal. Als het 22:22 is, mag je een wens doen, maar als je hem aan iemand vertelt, komt hij niet uit. Ik wil graag liegen dat dat iets is wat ik vroeger deed, maar het is iets wat ik pas een paar jaar geleden heb verzonnen, als iets 'quirky', iets geks, iets dat een beetje aandoenlijk over hoort te komen en niet alleen als raar. En een excuus om met iemand te praten, natuurlijk.
Want, het is 22:22, doe een wens! Dan moeten mensen natuurlijk binnen een minuut reageren, anders komt de wens niet uit, tsja.

Ik heb één keer een vallende ster gezien, ik lag op een tweepersoonsbed in een slaapkamertje in een huurhuisje in het land van de zee, bolussen en Duitsers. Het bed lag tegen een schuine wand met een dakraam. Ik wist dat er vallende sterren zouden zijn. Dus ik staarde een beetje, appte tegelijkertijd een jongen, om te vragen of hij af wilde spreken, maar ik kreeg een lulverhaal terug dat hij niet wist of dat wel een goed idee was.
Je verwacht natuurlijk dat ik om liefde en aandacht zou wensen, maar ik weet vrij zeker dat ik gelukkig wilde zijn. Ik voelde me wel eenzaam in mijn tweepersoonsbed, 's nachts, uit het raam starend, dat wel. Hé, zo ben ik nou eenmaal, meestal 'eenzaam'.
Tijdens een andere vakantie lag ik ook in een tweepersoonsbed, in mijn eentje, en dat is blijkbaar iets waardoor ik me zielig voel, het idee dat er nog iemand bij past, maar er niet bij wíl. Een beetje dom. Een klein beetje maar. Misschien komt het ook doordat mijn ouders altijd zeggen dat ik, als ik een vriend heb, mijn vriend wel mee zou mogen nemen op vakantie. En dan is het vakantie en lig ik in een tweepersoonsbed. Iets met associaties.

Weet je wat ik graag zou willen? In bad, met lekker badspul, wat gooi je in een bad, een bom(b), dûh, badzout, badolie. Ik heb alleen geen bad. Meerdere vriendinnen hebben al gezegd dat ik bij hen in bad mag, maar dat is gewoon raar. Je gaat niet zomaar naar iemand toe, om daar in bad te gaan liggen en dan voel je je al helemaal niet op je gemak. Ik voel me al niet op mijn gemak als ik ergens anders ga douchen, ik verspil water en douchegel en welke handdoek mag ik gebruiken, holy shit, hoe werkt de kraan?
Dan zeggen ze: 'Jij doucht snel.' en dan zeg ik: 'Ja, hè?', terwijl ik er normaal drie keer zo lang over doe.

Ik luister naar John Mayer, maar ik word er alleen maar depressief van op dit moment. Andere muziek dan maar.

Ik ben redelijk consequent in wat ik doe. Altijd als ik denk: ik wil gaan slapen, maar het is nog best vroeg, ga ik een verhaal schrijven, altijd tussen tien en elf. Daar zit dus ook logica achter. Net als de onderwerpskeuze voor de eerste alinea van dit verhaal. Dit verhaal is verhaal nummer 1111. Dat is de helft van 2222. En 2 is mijn geluksgetal. Of is dat weer te ver gezocht?
En zodra ik dit verhaal af heb, denk ik: ik had gewoon moeten gaan slapen.

Ik heb de storm van 2017 overleefd. De NS noemde het liefkozend 'de storm', 'vanwege de storm', dus daarom noem ik het ook 'de storm', niet een storm, nee, dé storm. Ik heb bij de MacDonalds gegeten, gezongen en gezopen, maar vond dat het wel mee viel met het 'gezopen'.
Toen stond ik na afloop op, het was elf uur 's avonds, en viel ik tegen de muur aan, want evenwicht, wat is dat? En mijn ouders zeggen als ik thuis kom altijd: 'Je hebt wel gedronken.', ja, dat weet ik, en de volgende morgen zeggen ze: 'Je had wel gedronken.', ja, dat weet ik nog steeds. Of ik er last van heb. Nee, eigenlijk niet. Ik vind dat altijd zo raar.

Zeker omdat ik 'het kleintje' ben en het kleintje hoort nog niet te drinken, het kleintje hoort nog niet zoveel te weten.
Dan zegt mijn vader: 'Je moet nog wel boter in de pan doen.'
Dan zeg ik: 'Nee, pap, ik wil het vlees graag zonder boter bakken, zodat het aanbrandt en zwart wordt, geeft een goeie crunch.'
Dan zegt mijn vader: 'Je moet de aardappels nog wel even wassen.'
Dan zeg ik: 'Nou, pap, ik wilde net zo graag al die aarde in mijn eten hebben, dat geeft zo'n lekker modderige smaak.'
En dan vindt mijn vader me flauw. Maar ik vind hem eerder flauw.

Mijn vader geeft niet zulk goed advies, soms. Zo zei hij een keer dat ik olijfolie in mijn brownies kon doen, in plaats van zonnebloemolie, en moest ik slagroom opkloppen met een staafmixer. Slagroom opkloppen met een staafmixer hoor je uit principe al niet te doen. Hij geeft overigens ook advies over mijn fiets binnenzetten als het regent, de kat eten geven als ze miauwt en mijn mobiel opladen als hij leeg is.

Ik ben deze week al bijna elke dag door het gefluit van vogels wakker geworden. Mijn gedachtes daarbij waren onder andere: het is nog geen lente, kutbeesten, hebben jullie niets beters te doen, ik ga toch ook niet om zeven uur 's ochtend in een boom zitten schreeuwen en ah, yes, mijn nachtrust wordt weer consistent verstoord, altijd leuk.
Dus ik denk dat dat morgenochtend rond zeven uur weer gaat gebeuren. Had ik al verteld dat ik minstens acht, eerder negen uur slaap per nacht nodig heb? Leuk, hè?