Next

Ik vind het een beetje jammer dat er zo weinig gebeurd in mijn leven. Dat is misschien ook een kwestie van perspectief.

Ik heb voor het eerst sinds augustus weer met wat vriendinnen afgesproken: ik was twee keer gaan wandelen met twee verschillende vriendinnen. De ene keer gewoon hier in het dorp en de andere keer waren we naar een natuurgebied gereden om negen uur 's ochtends op een doordeweekse dag en kozen we de saaiste wandelroute die er was en zagen we op de terugweg dat er veel leukere wandelroutes waren. Dus we gaan die een volgende keer bewandelen.

Ik denk de laatste tijd weer veel aan mijn toekomst. En mijn toekomstbeeld is altijd wat ik het beste kan doen. Het gaat niet over wat ik wíl doen. Het gaat over wat ik hóór te doen. Ik hoor te gaan werken en geld te verdienen en een carrière te maken. Maar ik wil eerder nog wat meer exploreren en eerst een klusje oppakken à la onderzoeksassistente bij een willekeurig onderzoek. Ik heb alleen het gevoel dat ik dan niet ver genoeg streef, als ik niet gelijk een fulltime positie oppak waar je direct kans op doorstromen hebt.
Voor een aantal traineeships moet je bijvoorbeeld nu al solliciteren. Ik wil nu nog niet solliciteren. Ik dacht meer aan rond mei/juni wat te oriënteren, zodat ik in september misschien aan de slag kan. Wat vakantie ertussen door. Me nu eerst even focussen op mijn scriptie en stage voordat ik weer bezig ben met mijn toekomst en wat ik dan ga verdienen en hoeveel ik dan elke maand weg moet leggen om te sparen en hoe duur moeten boodschappen dan zijn en-
Zo voorts.

De mensen aan wie ik mijn wens om nog geen baan te zoeken tot ik daadwerkelijk afgestudeerd ben vertel, geven aan dat je ook niet gelijk hoeft te werken na je afstuderen. Dat mensen ook eerst een jaar de wereld gaan rondreizen. Dat ik pas 22 ben en nog genoeg tijd heb om hard te werken en te sparen om een huis te kopen.
Maar ik wil natuurlijk zo snel mogelijk allemaal mijlpaaltjes halen, zodat ik het gevoel heb dat ik iets bereikt heb, want 'een leuke tekening maken' en 'de ontkieming van komkommerzaden' en 'de introductie van mijn scriptie afronden' lijken zulke minuscule afgeronde taken dat ze net zo goed niet hoeven te bestaan. Dat is mijn leven op dit moment.
Ik wil natuurlijk weer de beste in alles zijn en dat hoeft allemaal niet.


Volgens mijn vriend lijk ik de laatste tijd weer wat gelukkiger. Toen ik net met mijn master was begonnen, was ik elk weekend maar depressief, volgens hem. Eigenlijk was dat ook zo, ja. Ik vind het nog steeds lastig om optimistisch over de toekomst te zijn tijdens een pandemie.

'Dat ik dacht: van mij hoef je niet meer langs te komen als het altijd zo gaat.'. zei hij daarna.
Ik zei alleen maar: 'Oké.' en ik interpreteerde het als: als er iets met mij is, wil hij mij blijkbaar niet steunen. Dus dat was een domper. Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet. Ik snap ook wel dat het niet leuk is om altijd te moeten horen hoe iemand een hekel heeft aan haar studie en niet lekker in haar vel zit en dergelijken, maar om dan te zeggen dat je diegene gewoon helemaal niet meer hoeft te zien?
Daar gedroeg hij zich gelukkig niet naar op dat moment zelf. Ik mocht altijd een extra dagje bij hem blijven. Werd elke dag geappt hoe het met me ging en of ik wel rust nam. Als ik ergens zin in had, kookte hij dat voor me, of hij haalde een lekker biertje in huis. Ik kreeg genoeg massages en knuffels aangeboden.
Soms mag hij wel wat tactvoller zijn met de dingen die hij zegt. Hij had het ook puur kunnen brengen als: 'Ik vind het fijn dat je weer wat lekkerder in je vel zit, want ik vond het zwaar om de hele tijd je negatieve opmerkingen te verwerpen.' want volgens mij is dat hoe hij het bedoelde. Alleen... ja.
Ik moet niet alles gaan overanalyseren. Ik ben ook ongesteld en moe. Het was gewoon een botte opmerking waar hij niet over na had gedacht. Daarnaast is het ook gewoon hartstikke kut om iemands negativiteit de hele tijd aan te moeten horen. Alleen kan je dat beter niet tegen hen zeggen. Punt. Next!

Ik heb soms wel het gevoel dat ik voorzichtig moet zijn met schrijven over mijn relatie. Ik heb sowieso de neiging om negatieve dingen eerder te benoemen in mijn stukjes. Puur omdat ik daar meer over nadenk en het dan kwijt wil. Maar jullie als lezers lezen dan vooral negatieve dingen over mijn relatie, waardoor jullie een bevooroordeeld beeld krijgen. En dan krijg ik altijd reacties over hoe een relatie niet goed voor me is. Terwijl ik veel meer positieve dan negatieve ervaringen heb. Die positieve ervaringen benoem ik alleen een stuk minder.
Afijn, ik heb geen behoefte aan een 'waarom ben je met hem', of als het ooit daadwerkelijk uit gaat een 'ik had het al gezegd', dat is het vooral.
Volgende keer schrijf ik wel een verhaal over de poepgrapjes die we maken. Of over hoe hij steeds beter wordt met zijn huishoudelijke taakjes. Zo vergeet hij nooit meer om mijn pyjama voordat ik er weer ben uit te wassen. Het was eerst een wonder als hij eens in de twee weken de was deed. We spelen samen een rpg, om de beurt, en zijn ook allebei met plantjes en zaadjes bezig. Dat soort dingetjes.


Er is eigenlijk niet zoveel next. Mijn komkommers zijn ontkiemd. En mijn pepers of paprika's. Ik ben vergeten welke in welk potje zat. Daarnaast lijken peper- en paprikaplanten veel op elkaar. Dus... ja. We zullen zien? Volgens mij zijn het de pepers.

Laatst werd ik door een stel tienermeisjes aangestaard terwijl ik de koeien weer wat schillen gaf. Twee jonge koetjes kwamen naar me toen, maar de één was net iets sneller dan de ander bij de schillen. Vervolgens kon de langzamere koe geen schillen meer eten, want die werd steeds geprikt door de hoorns van de snellere koe. Toen het op was, liepen ze allebei weer weg. Ik ging er ook maar vandoor. De meisjes die me aanstaarden gingen toen ook heel spontaan weg, nadat ze heel geforceerd gedag zeiden.
Ben ik nu al een gek koeienvrouwtje? vroeg ik me af. Blijkbaar.