Babykoetjes

Mijn nieuwe hobby: de-kringloop-afstruinen mag al een tijdje niet meer. Nu moet ik andere redenen vinden om mijn huis uit te komen. Ja, oké, ik doe boodschappen. Ik ga naar mijn vriend.
Maar als er sneeuw ligt is dat niet zo makkelijk.


We hebben een veldje met koeien in de buurt, midden in een woonwijk. Er was een tijdje geleden een heel gedoe dat die koeien zouden verhuizen naar een plek waar ze meer ruimte zouden hebben, ik zweer dat er toen iets van een petitie rondging zodat de koeien konden blijven, nu is er een of andere vereniging die gezamenlijk voor de koeien zorgt en daardoor konden ze op dezelfde plek blijven, een heel gedoe. Laatst zijn er kalfjes bijgekomen. Er stond zelfs een stukje over in de regionale krant, met foto natuurlijk.
Het heeft even geduurd voordat ik naar de babykoetjes ging. Ik noem ze 'babykoetjes' terwijl het kalfjes zijn, maar het klinkt leuker. Er lag sneeuw op de grond en een van de baby's stond met het hoofd naar de zon gericht, oogjes toegeknepen. Dat was heel schattig. De volwassen koeien stonden er ver vandaan. Volgens de krant vonden de volwassenen de baby's maar eng. Ik las op een bordje dat je ze best wat lekkers mag geven, zoals bloemkoolbladeren of aardappelschillen. We aten die dag aardappelen, dus ik bewaarde de schillen.

De volgende dag ging ik weer naar de koetjes. Ik maakte oogcontact met een volwassen koe, terwijl ik aardappelschillen op het veldje gooide. Hij kwam heel traag naar me toe gelopen, at de schillen op en ging toen heel traag weer weg.
Een paar dagen later had ik weer aardappelschillen, omdat mijn moeder had gehoord dat ik die aan de koeien gaf. Toen ik aankwam bij het veldje keek dezelfde koe me al aan. Ik gooide weer de schillen neer. Hij kwam langzaam naar me toe, staarde me eerst even aan en gooide zijn neus in de lucht, toen ging hij de schillen opeten. Toen het op was, staarde hij me een hele tijd aan. Alsof hij zich afvroeg waar de rest was. Het was immers een grote koe en ik had maar een paar schillen. Zo stonden we elkaar een tijdje aan te kijken.
Tot ik zei: 'Sorry koe, ik kom volgende week wel weer een keertje.' en wegliep. Ik vraag me af of iemand me heeft horen praten tegen de koe. Maar je gaat toch ook niet zomaar weg van een dier zonder gedag te zeggen? Ik zei ook 'Hai!' tegen de koe toen hij naar me toen kwam lopen.
Ik denk dat die koe me op gegeven moment wel gaat herkennen en al naar me toe gaat komen voordat ik eten ga geven. Maar dat klinkt als een lang proces. En zoveel aardappelen eten we tegenwoordig niet meer.

Vroeger wilde ik graag een boerderij. Eigenlijk wil ik nog steeds een boerderij, maar ik heb er gewoonweg het geld niet voor, voorlopig. Misschien als ik rond de 40/50 ben. Dan moet ik goed gaan sparen en beleggen voor die tijd. Misschien een appartement kopen om dan later te verkopen.
Op zich hoeft het woonhuis niet groot te zijn. Ik wil vooral een stukje weiland of landbouwgrond. Moestuintje, schaapjes, kippen. Zoiets. Alhoewel ik nu ook wel blij word van de koetjes. Dat zijn dan huisdieren en geen melk- of vleeskoeien. Grazers? En om aardappelschillen aan te geven. Maar niet teveel. Ik zou ook kunnen zoeken naar een stukje grond, dat ik gewoon voor een rijtjeshuis ga...
Ik moet eerst maar een baan scoren.


Naast koeienfluisteraar ben ik nu ook vogelspotter. We hebben op allerlei plekjes vogelzaad gestrooid in de tuin en nu kijk ik als ik niets te doen heb naar buiten, hopend dat ik een rond roodborstje zie, of een koolmeesje. Of twee koolmeesjes. Of heel veel vinken.
Je moet iets.


Mijn vriend en ik waren een stukje gaan wandelen dit weekend. Hij had alleen geen goede schoenen aan, dus hij gleed de hele tijd weg. Ik heb hem maar goed bij zijn arm vastgehouden. Het was ergens wel grappig. Hij grapte dat hij anders zijn arm had gebroken, of zo. Ik denk dat hij maar nieuwe schoenen moet kopen waar de zool niet van is versleten. Maar hij mag al een tijd niet werken en ik denk dat dat voorlopig niet verandert. Daarnaast is schoenen kopen ruk als je ze niet in een winkel kan passen.


Ik voel me een beetje een oud vrouwtje.
'Wat heb je deze week zoal gedaan?'
'Ja ik heb koeien gevoerd, naar vogels gekeken en gewandeld. Naast werk, natuurlijk.'
Ik kan alleen niet veel anders doen.


Ik heb nu maar één afspraak in de week staan. De rest van de tijd moet ik zelf indelen. Ik vind het lastig om aan het begin van de week motivatie te vinden. Ik wil gewoon lekker blijven liggen, niksen. Ik ga denken aan van alles en nog wat. Alles behalve aan het werk beginnen.
Maar zodra ik aan mijn scriptie begin, kan ik de rest van de week er prima aan werken.
Het is het beginnen eraan.
Ik doe dat wel na de lunch.