~

Ik vraag me regelmatig af of het 'gewone mensenleven' wel voor mij weggelegd is. Ik weet eigenlijk geen betere manier om het nu te verwoorden. Ik zie het als een leven waarin je elke week maandag tot vrijdag werkt met vaste tijden en dat dan de rest van je leven, totdat je dood neervalt, om dingen te betalen.
Je moet het soort werk doen dat je niet als werk ziet! is natuurlijk het antwoord.
Ik weet niet, dit is blijkbaar het beeld dat ik van toekomst heb. Mijn masterdiploma komt dichterbij en dan ben ik in principe klaar met studeren. En dan? Ja, een baantje zoeken. Geld verdienen. Verantwoordelijk worden. Dat is eng.
Ik hoop dat we over een tijdje weer dingen buitenshuis kunnen doen.


Ik zei tegen mijn moeder dat ik alvast aan het reageren was op sociale huurwoningen en ze vroeg hoe ik dat ging betalen, ik zei: 'Ik kan wel een halfjaartje daarvoor lenen, totdat ik een baantje heb' en dat vond ze geen goed idee. Daarnaast heb ik nog genoeg voor halfjaar huur op mijn spaarrekening, misschien zou ik voor extra uitgaven als kleding/hobby's wel een extra baantje moeten zoeken of moeten lenen. Dus als ik zuinig doe hoef ik amper te lenen. Ik was alleen nummer 200 van de 950 de laatste keer dat ik reageerde. Dus misschien vind ik pas iets over een halfjaar of zelfs nog later.
Ik heb geen zin om de rest van dit jaar in dit kamertje te spenderen. Mijn kantoor/slaapkamer van zo'n twaalf vierkante meter.
Ik zie voor me dat ik wel een appartementje zou kunnen fixen met één extra kamer naast de woonkamer, zodat ik daar, gewoon, kan slapen. In een slaapkamer. Ik weet niet, ik wil een losse sectie voor slapen en werken, want nu is het zó'n kleine stap om toch even iets op te zoeken op mijn mobiel of laptop als ik eigenlijk in bed lig.

Ik moet een tentamen herkansen vanwege een onvoldoende. De inzage daarvan bestond uit een persoonlijk gesprek met de twee docenten. Ze begonnen met het feit dat ik voor één vraag een 1 had en dat de rest op zich wel mee viel. Dat vond ik nogal schrikken, dus ik moest wat tranen inhouden.
De docent zei natuurlijk: 'I can see you're emotional'. en toen moest ik tien minuten lang janken terwijl ze me door mijn antwoorden heen probeerden te loodsen. Dat was beschamend. Ik zou graag mijn ongesteldheid de schuld willen geven ook, maar ja. Ik moet wat professioneler zijn dan janken als ik voor mezelf niet goed genoeg presteer. Ik heb daarna natuurlijk nog de hele dag gejankt omdat ik het zo beschamend vond.
Hoe kunnen mensen me nou serieus nemen als ik zo ben? vraag ik me dan af. Maar ik weet ook niet zo goed wat ik eraan kan doen. Ik heb altijd al snel gehuild. Ik heb op dit moment last van stress, toekomststress maar ook stress vanwege veel deadlines. Oh en de pandemie helpt ook niet mee.

Ik heb de afgelopen week ook al twee hele stressvolle dromen gehad.
De eerste droom had ik zondagochtend, toen ik droomde dat ik te laat was gekomen voor mijn stagegesprek, want ik had mijn wekker niet gezet en dat vonden ze héél onprofessioneel van me. Ik werd wakker, vroeg: 'Hoe laat is het?' aan mijn vriend en die zei: 'Hmuh.'.
Toen zei ik: 'Kan je je mobiel even voor me pakken?' en hij zei weer: 'Hmmuh.'
Toen liep ik naar mijn mobiel; het was gelukkig pas zeven uur en ik moest voor dat gesprek om acht uur op zijn, dus ik zette een wekker voor acht uur. Ik ging weer in bed liggen en realiseerde me dat het zondag was, niet maandag. Toen maar weer die wekker uitgezet. Mórgen moest ik om acht uur op.

Mijn vriend ging natuurlijk later zeuren dat ik hem wakker had gemaakt en gewoon zijn mobiel had moeten pakken of had moeten vragen hoe laat het was en welke dag.
'Had ik gedaan, toen zei je: "hmuh".'.

De tweede droom had ik vanochtend, toen ik droomde dat ik de allerlaatste trein naar huis had gemist en alleen was op een station waar ik nog nooit was geweest, dat ver weg was van iedereen die ik kende. En dat ik niet wist wat ik moest doen. Ja, ik kon mijn ouders bellen, maar dan zou ik daar nog uren op ze moeten zitten wachten.
Tot zover die droom.
Het gaat wel lekker met mijn onderbewuste, hè?


Ik kan ook niet echt vakantie nemen, want ik moet in februari al beginnen met mijn scriptie en daar moet ik 40 uur in de week aan werken. Vervolgens heb ik een halve week vrij en dan moet ik 40 uur in de week aan mijn stage werken. Eigenlijk 42uur in de week. Ik ga mijn begeleider vragen in hoeverre ik mag smokkelen voordat ik het echt niet meer aan kan.
Eigenlijk is dat ook al te negatief, hè, dat ik er nog niet aan begonnen ben en al denk dat het teveel van mij is gevraagd.

Ik neem wel pauze, bijvoorbeeld vandaag nadat ik een presentatie heb gegeven en naar een verslag heb gekeken, maar ik voel me niet écht ontspannen.
Goed.
Vandaar de wens naar een werk- en slaapplek.

Voor de rest gaat het wel prima. Ik weet eigenlijk niet wat 'de rest' is. Wat is mijn leven naast uni? Oh ja, ik ben in het weekend bij mijn vriend. Dat gaat wel.
Hij zei laatst dat hij zich soms afvroeg of het wel goed met me ging, want soms heb ik zo'n lege blik als ik naar het beeldscherm staar.
Dus nu forceer ik wat meer glimlachjes.
Goed.
Uhm.
Ja, nog even dit overleven. Ik denk dat mijn scriptie wel leuker is.


Ik voel me altijd een beetje schuldig als ik een verhaal tik dat alleen maar negatief is, maar ik moest even uiten dat ik gestrest ben.