Hobby’s

Ik had laatst een zak hydrokorrels van 20 liter besteld. Dat kwam vrij snel binnen. Die middag dat die vrij zware doos voor de deur stond, ben ik gelijk begonnen aan de queeste; hydrokorrels op al mijn kamerplanten gooien.
Ik heb vrij veel kamerplanten. Zo heb ik een kerstcactus en een monstera (adansonii?) en een vingerplant en een calathea en pannenkoekenplant en wat frangipani en schildpaddenschildplanten die ik had gezaaid. Oh, en een baby scindapsus silvery ann, een mangoplantje, een bodhiboompje (van een centimeter of 12) en een citroengeranium die nooit bijgekomen is van de keer dat ‘ie uit de vensterbank viel.
Ik moest drie keer heen en weer lopen voordat ik alle planten had. Ik woon op een zolder. Het was nogal een workout. Toen moest ik alle planten uit hun pot halen, wat grond van ze af halen en wat korrels op ze gooien, voordat ze weer terug in hun pot mochten. En vervolgens moest ik weer drie keer heen en weer om ze terug te brengen. Dat was zoal de queeste.
Er hangen al weken plakstrips tegen de rouwvliegjes. Ik heb ze zelfs moeten vervangen laatst. Maar hopelijk zijn de beestjes te dom voor hydrokorrels. Ik zal zien. Ik wil weer zaadjes kunnen zaaien op mijn kamer zonder dat het een larvefestijn wordt. Dat was de reden voor de queeste.

Ik heb mijn herkansing gehaald met een 8. Dat was 4 punten hoger dan mijn eerste poging. Nu hoef ik niet meer bang te zijn dat ik een jaar over moet doen door dat vak. Dat betekent ook dat ik nu juist kan gaan piekeren over het vinden van een baan zodra ik afgestudeerd ben, het volwassen worden en hoeveel ik per maand zou moeten sparen zodat ik na een jaar of 7 een huis zou kunnen kopen met een tuin van minstens 20m2 en drie slaapkamers. Niet per se grote slaapkamers.
Ik heb het gevoel dat ik niet het optimale uit mijn leven haal en me gelijk stort in de dingen die ik ‘moet’ doen en niet de dingen die ik ‘wil’ doen, ondanks dat ik niet weet wat ik überhaupt wil doen. Mijn hart zit nu ergens tussen koksopleiding en kunstcursussen in. Of desnoods begin ik een moestuin. Ik wil wel een moestuin beginnen, maar ik heb geen plek om te zaaien op dit moment. Het is bijna erg hoeveel impact een insectensoort op mijn hobby’s heeft. En: verplichtingen maken me bang. Elke week op dezelfde tijd iets moeten doen voelt al belemmerend. Ik weet niet waarom. Gelukkig kunnen we nu toch niets doen. Of zo. Tja.

In een stad zijn is zo vermoeiend. Ik ging boodschappen doen en had heel wat boodschappen om af te rekenen bij de zelfscan. Ik hoorde zoveel geluiden en er liepen zoveel mensen langs en het was maar naar. Het putte me een beetje uit. Maar dat snappen anderen niet zo goed. Dat een actie als boodschappen doen in een drukke winkel al vermoeiend kan zijn. Daarom houd ik meer van mijn dorp. Je gaat naar de supermarkt er zijn maar een paar andere mensen. Je kan zelfs even de tijd nemen om je soort hummus uit te kiezen. In de stad heb ik het gevoel alsof mensen me constant zitten te heuen. Snel snel snel. Let op alles, want er is zoveel waar je rekening mee moet houden. Die indruk krijg ik in ieder geval.
Dat voelt ook allemaal niet zo volwassen. Overprikkeld raken.
Ik snap niet waarom ik constant wil bewijzen dat ik al volwassen ben, op mijn 22ste.

Mijn vriend helpt ook niet mee. Soms weet ik iets niet, zoals hoe je een lamp vastmaakt of zoiets, en dan zegt hij: “Dat krijg je als je nooit uit huis bent gegaan.” terwijl ik wel een jaar op kamers heb gewoond. Of als ik zeg dat ik niet zo goed weet wat voor baan ik ga krijgen, dan is het: “Dat is zo als je alleen maar uni hebt gedaan.” en soms daarna: “Ik heb zoveel jaar praktijkervaring vanwege mbo en hbo.”.
En dan flikt hij dingen als meerdere weken hetzelfde pak melk in de koelkast laten liggen. Ik weet beter wat hij in huis heeft qua boodschappen dan hijzelf.
Ik weet niet, ik heb al erg genoeg het gevoel dat ik te weinig weet of kan en ik ga niet zo goed op dat soort opmerkingen, ook al zegt hij meestal dat het maar een grapje is of dat ik hem niet te serieus moet nemen.
Ik weet dan niet hoe lampen precies werken, maar ik weet wel wanneer ik een fucking pak melk weg moet gooien. Dus ik ben op sommige momenten misschien wel volwassener. Ik ga ook regelmatiger naar de tandarts.
Waarom moet ik nou weer bewijzen dat ik volwassen ben?
Omdat ik me niet volwassen voel? Terwijl ik wel bijna afgestudeerd ben? En dan van me verwacht wordt dat ik ga werken tot ik dood neer val? Dat is een iets te heftige verplichting. Ik houd niet van verplichtingen.

Ik heb soms het gevoel dat de wereld niet gemaakt is voor mij. En dat iedereen op gegeven moment door zal hebben dat ik niet als ieder ander persoon kan functioneren en heel veel rust nodig heb en anders ga onderpresteren of afvlakken. En dat dat een negatief ding is. Ook al kan rust dus iets als tuinieren of creatief doen zijn.
Ik zou willen refereren naar dat wetenschappelijk artikel over hoe mensen met hoogsensitiviteit als kwetsbare orchideeën zijn in een wereld met paardenbloemen die alles aankunnen. Maar ik heb dat artikel nooit gelezen omdat ik niet door die introductie heen kwam. Ik vond die vergelijking maar heel onwetenschappelijk. Maar ik snap het idee. Ik voel me alleen geen orchidee. Eerder een mislukte paardenbloem.

Ik weet niet wat ik wil met het leven. En ik kan op dit moment ook niet zoveel, want pandemie en zo. Maar ik moet meer gaan nadenken over wat ik wil.
Misschien meer tekenen.
Kijken of ik buiten wat ik doen voor de moestuin.
Ik heb al wel bloemenzaden om buiten te zaaien.
Beter voor mezelf zorgen in plaats van elke keer dat ik vind dat ik onderpresteer me slecht te voelen. Zoiets.
05 feb 2021 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van iAngel
iAngel, vrouw, 26 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende