De laatste tijd

Het is al even geleden dat ik hier voor het laatst iets geplaatst heb. Ik heb wel een paar keer wat geschreven, om vervolgens te denken: maar dit is weer alleen maar negativiteit! en het privé te zetten.
Maar weet je, leven is ook niet altijd positief en ik heb het zó druk gehad de laatste tijd.
De afgelopen werkweken heb ik tien uur per dag gewerkt-druk.
Ik had een aantal vriendinnen al een halfjaar niet meer gezien-druk. Sommigen bijna een jaar.
Begeleider, ik zie het niet meer zitten, ik wil zo graag vakantie en ik kan me niet meer focussen, zou ik toevallig uitstel voor mijn scriptie mogen?-druk.

Ik heb een tijdje twee onderzoeken tegelijkertijd gedaan en dat ging niet zo goed. Ik zit ook alleen op dit ene zolderkamertje. Ik ben nooit fysiek op mijn stage geweest. Al het werk gebeurde hier, waar ik ook slaap en relax. Nou ja, ik doe een poging tot relaxen. Het lukt niet zo goed.

Mijn scriptie ging niet zo lekker. Ik zie mezelf graag als een creatief persoon en er kwam niets creatiefs uit. Ik stak er zoveel uur in, maar er leek maar het minimale uit te komen. En toen kwam de deadline steeds dichterbij, ondanks dat ik geen vertrouwen had in het product. Ik had al het hele jaar het gevoel dat ik 1,5 jaar aan werk in één jaar aan 't proppen was. En nu had ik nog maar een maand voor het project dat de afsluiting van mijn opleiding zou voorstellen. Ik zag het niet zitten.

Ik besloot voor de grap de symptomen van overspannenheid op te zoeken. Ik kon me er iets te goed in vinden. Ik vroeg me af of ik anders uitstel van mijn scriptie moest aanvragen, zodat ik nog maar één onderzoek hoefde te doen en dan wat vakantie kon houden, tot het volgende onderzoek. Mijn vriend zei dat dat heel normaal was, uitstel aanvragen. En mijn begeleider stemde in.
Dus, ik mag nog tot eind oktober verder met mijn scriptie. Dat was wel een opluchting. Ik voel wel een zekere schaamte, dat het me niet gelukt is in één jaar, ondanks dat blijkbaar het merendeel van de studenten vertraging heeft opgelopen. Corona, zeggen ze. Ah.

Ik ga waarschijnlijk het hele volgende schooljaar nog pakken, zodat ik wat extra statistiek kan volgen. Ik vind onderzoek leuk, maar ik was afgewezen voor een research master, omdat ik in de eerste twee jaar van mijn studie allemaal zesjes voor statistiek had gehaald. Daarnaast stond ik geen 7,5 gemiddeld. Dat sta ik trouwens nog steeds niet, ik sta een 7,2. Ik weet ook niet of ik ooit die 7,5 ga halen en dus in aanmerking kom voor een research master.
Ik weet niet waarom universiteiten naar die cijfers kijken en niet naar, weet ik veel, passie of iets dergelijks. Persoonlijke groei? Ik stond in mijn eerste jaar van mijn bachelor een zes en het laatste jaar een acht! Betekent dat dan niks?

Ik ga gewoon extra statistiek doen, vrijwillig, omdat ik denk dat dat goed is voor mijn toekomst. Ik, statistiek, extra. Ja, ik weet niet waar het mis is gegaan.
Hoe dan ook, de universiteit geeft niets om mij. Ik weet ook niet of ik nog moet proberen om via een universiteit in onderzoek terecht te komen, want, ja, hè, geen 7,5, dan kom je er niet in. Ik heb het gevoel dat wat ik ook doe, ik nooit aan al die strenge eisen ga voldoen.
En alsnog ga ik extra statistiek doen om die educatiesystemen tevreden te stellen. Ik heb dan wel geen research master gedaan, want dat mocht niet van jullie, maar ik heb nu extra statistiek gedaan, laat mij nu maar een PHD of zo doen, krengen!
Ik ben in dubio.

Ik twijfel eraan of ik wel een carrière in onderzoek moet gaan nastreven. Als ik 40 uur in de week dat soort werk moet doen, raak ik dus licht overspannen. Ik wil best corona de schuld ervan geven, - en dit ene kamertje - , maar die 40 uur in de week was 'm niet.
Oké, het werd op gegeven moment ook 50 uur in de week en weinig slaap en veel piekeren.
Ik wil gewoon niet dat mijn succes en inkomsten afhangen van de uni die mij als vervangbaar ziet. Maar voor een PHD moet ik me wel aan hen vastklampen.
Keuzes, keuzes.
Nou ja, het hangt ook af van de beschikbare vacatures.


Voor de rest... zit ik nog wel met een paar dingen. Namelijk: ik wil nog steeds uit huis. En: ik moet een baantje gaan zoeken, geld gaan verdienen als ik statistiek ga doen. Want het is maar één bachelorvak per blok, dus dat is maximaal 20 uur werk per week. Ik hoop dat ze ergens een onderzoeksassistent zoeken.
Mijn vriend zei dat ik daar niet op moet rekenen, misschien moet ik wel bij de Kruidvat of zoiets gaan werken weer.
Ik ga liever dood dan dat ik weer dat soort werk ga doen, dacht ik. Ik zei: 'Ik val liever in een gat.'. Naast dat ik het geen leuke ervaring vond, zal mijn overlord de Uni alleen maar op me neerkijken, oh, je hebt bij een drogist gewerkt, oh, dus je hebt geen ervaring met onderzoek opgedaan naast je stage, of praktische ervaring in het werkgebied, oh, oké. Er zijn hier nog genoeg studenten die wél een 7,5 staan en wél praktische ervaring op hebben gedaan. Of een research master hebben gedaan.
Want het gaat niet om mij als persoon, het gaat om het aantal vinkjes dat ze kunnen zetten.

Oké, dat was genoeg gezeik over de uni. Je merkt dat ik hier teveel over na heb zitten denken.


De moestuin gaat. Ik heb een komkommerplant vermoord door hem te verpotten, terwijl hij te zwaar was voor zichzelf en toen knakte hij. We hebben peterselie en bieslook. De pompoenen en kalebassen staan in de voortuin. Er komen knopjes aan de aardbeien. Er komen ook knopjes aan het sneeuwkleed en de oost-indische kers begint flink groot te worden. En mijn kamerplanten hebben een groeispurt. Ze verkopen bij de Intratuin nu heel veel baby's: kleine kamerplantjes voor twee euro. Ik heb een augurkenplantje meegenomen. Ik vind het leuk om kleine plantjes groot te zien groeien.

Met mijn vriend gaat alles ook goed. We hebben het wat meer over mogelijk samenwonen, maar ik kan het er even niet bijhebben om daar ook van alles voor te regelen. En we zijn wat vaker gaan wandelen. We waren laatst ook naar de Ikea voor een stellingkast, voor al zijn peperplantjes. Het staat heel leuk nu.
En gister was hij hier langsgekomen om koekjes te bakken en avondeten te eten, omdat we elkaar anders deze week niet meer zouden zien.


Ik weet niet wat ik nog meer te melden heb. Mijn hoofd voelt soms een beetje leeg aan, alsof ik nog op de automatische stand sta. Misschien is dat ook zo.
Over drie weken heb ik vakantie.
En iedereen zeurt dat ik 'wel echt rust moet pakken' als het dan zover is.