Even bijtikken

Laatst kon ik weer eens niet slapen. Er zat maar een bepaalde gedachte in mijn hoofd. Dit had ik geschreven:

Ik wil gewoon een schaap zijn
Een lief, klein, pluizig schaap zijn
Buiten grazen op het gras
En niet veel meer hoeven te doen
Dan een beetje blèren
En dom te kijken

Dat kan ik al goed, eigenlijk

Vanaf nu ben ik in te huren
Voor een tientje per uur
Daarvoor trek ik een dikke wollen jas aan
En kom ik naar een weiland bij u in de buurt

'Mèh'
Roep ik dan

Wat wil een mens nog meer?


Ben jij wel eens jaloers geweest op een schaap? Ik vind het menselijk leven maar veeleisend. Al helemaal tijdens de pandemie merk ik dat ik zo moe word van het constante rekening houden met anderen, want anderen houden niet altijd rekening met mij. Dus dan moet ik overcompenseren door extra alert te blijven.
Want oudjes die op moeten letten, letten niet op, dus ík moet dan op de oudjes letten, naast op mezelf letten.
Dat is eigenlijk onnodig, hè? Het verklaart ook waarom mijn energie zo snel op is na het boodschappen doen.

Het is weer bijna een maand geweest dat ik voor het laatst hier heb geschreven. Dus dat betekent dat ik veel bij te tikken heb. Zal ik maar beginnen met mijn liefdesleven?


Ik heb mijn eerste echte ruzie gehad met mijn vriend. Ik had hem namelijk 'te veel' kritiek gegeven op een paper van hem dat ik niet begreep. Zijn reactie was: 'Het staat hier toch duidelijk?', ik antwoordde: 'Nee, ik kan dat er niet uithalen.' en hij bleef maar doorgaan dat hij wel duidelijk was geweest. Ik gaf aan dat je in psychologie heel duidelijk moet zijn, je letterlijk neer moet zetten wat je bedoelt, hij zei dat ze wel echt mongolen zijn als ze het niet kunnen interpreteren.
'Nou, ik begreep het anders niet '.
Dit ging allemaal via de app.
Het komt erop neer dat ik hem geen kritiek meer ga geven, want hij is liever onwetend. Als hij geïrriteerd raakt, formuleert hij alles in de zin van: jij deed dit, dus ik deed dat. Jij gaf me teveel kritiek, dus ik reageerde geïrriteerd.

Ik ben zelf van mening dat hij zich eerder moet realiseren dat hij niet goed tegen kritiek kan, maar zijn oplossing was dat ik hem nooit meer zoveel kritiek moest geven, dus, oké, vooruit dan maar. Ik heb me nog verontschuldigd voor mijn taalgebruik (het 'moeten' ) toen we gingen bellen. Hij verontschuldigde zich niet. Weken later heb ik hem verteld dat ik dat niet fijn vond en zei hij dat hij ook aan het letten was op zijn taalgebruik, maar dat ik dat vast niet door had. Ik zei dat hij dat voortaan beter letterlijk kan zeggen, want anders heb ik inderdaad het idee dat ik de enige ben die mijn gedrag aanpast.

Ik ben nog steeds een beetje bang dat zodra we weer een onenigheidje hebben, hij alleen maar mij gaat beschuldigen in de: jij deed dit, dus ik reageerde zo, vorm. Maar hij zei dat dat niet zo gaat zijn.
Mijn moeder ging een verhaal aanhangen dat hij vast in zijn jeugd heeft meegekregen om zo defensief te zijn, de vriendin van zijn broer zei dat dat hele gezin niet tegen kritiek kan en weet je, dan moet hij maar zijn papers weer herkansen, met het: 'Wat heb ik dan fout gedaan?', want ik mag niet zeggen wat hij fout heeft gedaan.

Ik probeer gewoon te helpen. Ik doe niet alsof ik beter ben, maar ik heb meer ervaring in psychologie, haal vaak achten voor mijn papers en men zegt dat ik goed kan schrijven, dus als ik iets onduidelijk vind of vind dat iets beter kan, zeg ik dat graag. Ik lette er heel erg op dat ik niet 'je moet' maar 'ik zou', 'misschien kan je beter' en dingen als 'wat bedoel je hiermee?' te zeggen. Maar dat wordt dus anders opgevat.
Het is dat mensen zelf moeten beslissen dat ze kunnen groeien.

En ik krop graag dingen op en ga er in mijn eentje over piekeren, terwijl ik het beter zo snel mogelijk aan kan geven.

Voor de rest gaat het wel prima tussen ons. We hebben kerst gevierd. Kerstavond waren we naar zijn oma gegaan, van wie ik ook een presentje kreeg in een kaartje met 'liefs, oma' erop. Ik voel me geadopteerd. Eerste kerstdag was bij mij en mijn ouders en tweede kerstdag gingen we naar zijn moeder.
Daarna ben ik tot een paar dagen geleden bij mijn vriend op zijn kamer gebleven. Ik had een nieuwe game die ik uitgebreid heb gespeeld, dus dat heb ik daar een beetje gedaan. En gekookt, boodschappen gehaald, oliebollen gehaald, wat meer mijn eigen dingetje gedaan. Dat is wel gezellig, als we ons eigen ding doen en niet constant iets samen proberen te doen. Hij heeft alleen een ander idee van 'opgeruimd' en ik vertik het om constant achter hem aan te lopen om zijn shit op te ruimen, dus langzaam verloederd zijn kamer.

Hij heeft de neiging om als hij iets nodig heeft, het van zijn plek vandaan te halen en het dan voor zijn neus te laten staan. Bijvoorbeeld: Er is een plekje in zijn kast waar alle thee ligt. Hij neemt een kop thee en pakt daarvoor een doosje theezakjes. Het doosje theezakjes gaat niet terug in de kast, maar blijft op de tafel liggen.
'Waarom leg je dit niet in de kast?' zeg ik sturend, hij antwoordt: 'Maar ik drink deze thee graag, daarom ligt hij hier.', terwijl de kast twee stappen van de tafel vandaan is. En de tafel raakt vol. Hij snapt niet waarom de tafel vol raakt, zegt hij. Ik ruim alleen mijn spullen en de vaat steeds op van de tafel, dus het zijn allemaal zijn spullen. Zoals die thee. Brillendoekjes. Drie aanstekers. Lege controllers.
Toen ik oliebollen ging halen, viel het kwartje eindelijk en ging hij de tafel leegruimen en nam hij het af met een doekje, waarop hij zei: 'Dat ziet er wel veel beter uit zo.'.

Er kwam een kamer vrij in zijn studentenhuisje en ik had geen enkele behoefte om daar te gaan wonen. Ik heb niets in Utrecht te zoeken, behalve mijn vriend dan. Mijn studie is toch alleen online. Ik heb niets met de stad, heb er al een jaar gewoond en vond het niet zo.
Mijn vriendinnen wonen allemaal dichtbij mijn ouders. Het studentenhuis is altijd smerig. Het zit in een complex met heel veel andere studenten. Ik woon liever even alleen in een gat.
Mijn vriend noemde Zeist overigens al een gat.
Ik zag een tijdje geleden een huurhuisje in Huis ter Heide, en dát zou ik pas een gat noemen.
Maar qua woonbare gaten is iets tussen Zeist en Huis ter Heide wel prima voor mij.
Of toch gewoon Amersfoort.
Amersfoort heeft ook wel gat-achtige gedeeltes.
Zijn moeder noemde het 'een mooie kans' en 'hartstikke leuk' om in die kamer in te trekken en ik lachte maar vriendelijk en zei dat ik niets met Utrecht had en het ook niet leuk zou zijn voor de derde huisgenoot.


Mijn studie gaat redelijk. Ik had een 4,6 gehaald voor een openboek tentamen, maar ik wist ook niet wat ze van me wilden en ik weet nog steeds niet wat ze van me wilden, want ze hebben alleen het cijfer gemaild. Met een tekstje over dat meer info over de inzage en herkansing na de vakantie komen. Fijne vakantie, of zo. Ik hoop dat die 4,6 nog te verbeteren is. Het idee om nog een jaar te moeten studeren vanwege 1 vak baart me ernstige zorgen.

Ik had bij mijn scriptiebegeleider aangegeven dat ik geïnteresseerd ben in promoveren. Het voelt voor mij toch een logische stap. Ik vind onderzoek doen interessant. Het is iets waar ik me goed in kan verdiepen en ik vind het ook leuk om te doen. Daarnaast schrijf ik graag. Een scriptie schrijven vond ik leuk. Maar er zijn een aantal stappen die ik moet ondernemen voordat ik kans maak om te promoveren.
Immers doe ik geen onderzoeksmaster, want daar was ik voor afgewezen. Mijn begeleider stelde voor dat ik extra analyses uitvoer en dat we er ook naar zouden kunnen streven om het als een artikel te publiceren. Dat klinkt toch geweldig, een wetenschappelijk artikel met mijn naam erop?
En anders ga ik toch voor een traineeship ergens, het komt wel goed allemaal.
En anders anders begin ik toch een lunchroom en ga ik broodjes smeren voor de kost. Ik kan best goed broodjes smeren.


Ik heb nog steeds een vliegjesprobleem. Het probleem is kleiner, maar ik heb gewoon veel planten op een kluitje staan. Ook al laat ik ze twee weken uitdrogen, ze hangen zielig en slap, alsnog zitten er vliegjes in als ik ze dan weer water geef. Ik overweeg om een grote zak hydrokorrels te bestellen en die overal bovenop te gooien. Dan kan ik ook weer veilig zaadjes kweken in mijn kamer. Hoop ik, dan.
Ik heb buiten mijn kamer al pepers gezaaid. Vorig jaar waren ze in november nog bezig met pepers produceren, maar toen kwam er niet genoeg zon meer natuurlijk. Dat waren sneue pepers. Daarom zaai ik ze nu een maandje eerder. Hopelijk vangen ze dan meer zon als ze het nodig hebben.
Stiekem is een van de redenen dat ik uit huis wil ook zodat ik meer ruimte heb voor plantjes. En nou ja, al mijn spullen. Ik heb best wat spullen. Ik krijg ook steeds meer spullen.
Als ik uit huis ga, wil ik ook een handgemaakt keramieken potje kopen van een Nederlandse (hobby)kunstenaar. Ik ben into keramiek de laatste tijd. Al een tijdje eigenlijk. Toen de pandemie in de zomer wat minder was, wilde ik graag een workshop doen met mijn vriend, maar het kwam er maar niet van. Want, pandemie.


Weet je wat ik het meeste mis sinds deze lockdown? De kringloop. Ik ging er echt elke week heen om wat kleinigheidjes te kopen. Een schaaltje, een fleecetrui, een plantenpot, een bureaulampje, een glazen pot, een speculaasplank, enzovoorts. Ik ben me nu ook meer aan het voorbereiden op mijn toekomstige uitzet, dus ik zou er graag weer willen kijken.
Maar... ja. Dat gaat niet.

Ik wil nog steeds graag verhuizen.
Maar niet naar de kamer van mijn vriend.

Tot zover de update.