Ziekjes

Ik voel me de laatste dagen heel moe. Nou voel ik me al een tijdje moe, psychisch moe, maar daar is nu ook een lichamelijk moe bijgekomen. Ik denk dat dat een bijwerking van mijn boosterprik van twee dagen terug is. Het psychisch én lichamelijk moe-zijn maakt dat ik me gewoon, ja, ronduit slecht voel. Ik moet ervan huilen. Het is op een of andere manier heel zwaar voor me.


Ik zou willen dat ik mijn been gebroken had, in plaats van mijn brein. Dan zou niemand vragen: wanneer ga je weer hardlopen? want ze weten ook wel dat dat niet goed is voor me en dat dat van de arts niet mag.
De huisarts én praktijkondersteuner hebben me geadviseerd om voorlopig niet naar mijn scriptie te kijken. Eerst moet mijn behandeling maar goed lopen. De praktijkondersteuner noemde zelfs een periode van een halfjaar tot jaar waarin ik me moet focussen op mijn behandeling. Dat stopt mensen er niet van om te vragen wanneer ik weer aan het werk kan. Of of ik anders een baan ga zoeken. Vrijwilligerswerk kan ook!
Ik voel me niet klaar voor elke vorm van verantwoordelijkheid. Of het proces van solliciteren. Ik snap dat ik heel gezond oog, want ik ben jong en je ziet niks aan mij, maar ik voel me er echt te ruk voor. Alsof ik dus op een gebroken been moet gaan hardlopen, volgens mijn omgeving.

Volgende week heb ik een afspraak met “mijn” psycholoog. Het is een online afspraak. Ze woont ook te ver weg om ooit in het echte leven af te spreken, of iemand met een auto moet me brengen en halen. De praktijkondersteuner had deze psycholoog voor me uitgekozen omdat ik aan had gegeven dat ik gewoon snel hulp wilde. Ik had toch nog even aangekaart dat ik het jammer vond dat de psycholoog zo ver weg woont, maar ja, ik word op zich wel snel geholpen…. De huisarts antwoordde toen dat de wachtlijst ook vier maanden is.

Vier maanden!
Mijn god.
Ik moet even de sociaalpsycholoog in mij uitzetten die hier een scriptie over zou willen schrijven.

Ergens ben ik ook bang voor de diagnose die ik ga krijgen. Het DSM-stempeltje. Het vermoeden was persisterende depressieve stoornis. Dit heet ook wel dysthymie en is kort samengevat een soort milde chronische depressie waar mensen gewoon mee kunnen functioneren. Echter hebben ze dus wel depressieve klachten zoals een negatief zelfbeeld of vermoeidheid.
Dat kan inderdaad wel bij mij passen. Jammer genoeg. De kinderpsycholoog die mij “gewoon emotioneel” noemde heeft me mogelijk gefaald, want sindsdien noem ik mezelf gewoon, emotioneel. Of neurotisch. Snel geraakt. Iemand die veel rust en regelmaat nodig heeft. In ieder geval niet: chronisch depressief. Maar een stempeltje verandert natuurlijk niets aan mij als persoon. De zorgverzekering vindt de stempel wel fijn.
Afijn ik ben ik en ik ervaar in ieder geval depressieve klachten.


Als je me al langer leest, herinner je je misschien nog die tijden dat ik een koksopleiding wilde gaan doen. In ieder geval iets met de handen in plaats van alleen met het hoofd, dat wilde ik. Toen realiseerde ik me hoe duur een koksopleiding is en hoe stressvol het kan zijn en toen dacht ik: laat maar. Alleen… ja… misschien moet ik toch iets met mijn handen gaan doen in de tussentijd. Anders blijft mijn gezin doorhameren dat ik een baan moet gaan zoeken. En geld verdienen! GELD!!!!!
Een jaar geleden is een pand in het dorpscentrum verbouwd naar kunststudio. Er staan nu draaischijven voor keramieklessen. Als corona het toelaat, ga ik daar denk ik een cursus keramiek volgen. Ook al zegt mijn hoofd: er gaan alleen maar oude mensen zijn en die gaan dan ook vragen wat je doet met je leven en je ouders gaan alsnog zeggen dat je een baan moet zoeken want je bent maar een freeloader en bladiebladieblablabla.

Ja, ik heb toch liever een gebroken been.

Ik krijg complimentjes over dat ik mijn bed op tijd uitkom, hardloop, drie maaltijden eet, veel contact heb met vriendinnen, enzovoorts, maar het helpt niet echt. Het voelt alsof het de hulpverleners meer helpt, want dan is dat geen behandeling die ze bij mij moeten proberen. Voor mijzelf? Het leven voelt nog steeds leeg. Het leven IS niet leeg en ik heb hele lieve vriendinnen die op hun kerstkaartjes aan mij schrijven dat ze me veel rust en knuffels gunnen, maar dat lijkt niet te registreren in mijn brein. Ik heb de kaartjes al drie keer gelezen.
En nu lig ik dit hier in bed te typen en voel ik slecht over het feit dat ik me slecht voel en overweeg om in bed te blijven liggen. Want je moet uit je bed komen!!! Ga leuke dingen doen!!!! Blijf actief!!!

Hallo ik, je bent gewoon lichamelijk én psychisch ziek. En dan mag je gewoon in bed liggen.