Ademhalen

Hi hi, ben ik weer. Ik bedacht recentelijk dat ik maar eens moest gaan schrijven. Misschien zou dat me een iets rustiger gevoel geven. Ik weet niet of dit verhaal coherent gaat worden. We zullen zien. Ik moet in elk geval niets.

Daar zeg ik wat. Ik moet in elk geval niets. De laatste tijd heb ik echt constant het idee dat ik iets moet. Een soort extreme bewijsdrang, inclusief drang om mezelf te verantwoorden. Ik wil bewijzen dat ik in staat ben de meest basale dingen - zoals het versturen van een e-mails - uit te voeren. Dat uit zich op twee manieren. Ik lees elke mail misschien wel vijf à zes keer door om te checken of er fouten in staan. Het tweede is dat ik mijn collega's expliciet laat weten dat ik het gedaan heb. Voor een soort bevestiging ofzo. Ik lijk wel een hond, die zich bewijst in ruil voor een koekje. Alsof ik hoop dat ze reageren met: 'Good boy, hier heb je een koekje.'

Oké, ik trek het in het ridicule, maar jullie snappen mijn punt: bewijsdrang. Ik heb het. Ik heb er in het verleden ook over geschreven, geloof ik.

Die bewijsdrang heb ik omdat ik in de kern onvoldoende vertrouwen heb in mezelf. Ik twijfel aan mijn eigen keuzes, en maak vaak pas een definitieve keuze als een ander - mijn moeder, vader, een goede vriendin, etc. - bevestigt dat het een goede keuze is. Het idiote is dat mijn 'statistieken' deze houding totaal niet rechtvaardigen. Mijn statistieken geven juist aan dat ik goede keuzes maak:

1. Ik haal goede cijfers.
2. Ik kook de lekkerste maaltijden.
3. Mijn studentenkamer is meestal gewoon schoon.
4. Ik ben een goed mens.
5. Ik verdien momenteel zelfs bij zodat ik in de zomer op vakantie kan.

Feiten zijn één ding, gevoel is anders en helaas ook sterker. Ik kan mezelf zo ontzettend hard de grond in boren, ook in het bijzijn van anderen. Alsof ik mijn aanwezigheid kan rechtvaardigen door haar eerst belachelijk te maken. Raar hoe dat werkt. Vaak schaar ik dat soort opmerkingen onder de noemer 'humor' en zeg ik dat mensen tegen zelfspot moeten kunnen. Maar waar eindigt zelfspot en begint de zelfháát? Ik denk dat ik in werkelijkheid zelfhaat heb en hem bestempel als 'zelfspot'. Meestentijds, hoor. Soms maak ik ook onschuldige opmerkingen.

Iets kan ook beginnen als zelfspot en dan zelfhaat worden. Een vriendin noemt me (zonder kwaaie bedoelingen) weleens 'verstrooide professor' omdat ik best vaak kleine dingen vergeet. Het sluiten van de voordeur als ik de deur uit ga, bijvoorbeeld (dat is me overigens nog maar 1 keer overkomen). Maar nu, als ik iets doe wat typisch zou kunnen zijn voor 'verstrooide professors', dan is mijn gedachte vaak: zie je nou wel, ik ben verstrooid en kan niet structureel zijn. Structureel, helder en snel werken (in situaties van stress al helemaal) is iets wat ik graag wil kunnen, maar wat nu nog wat oefening vergt.

Er zijn nu dingen die ik onderneem om iets gestructureerder te werk te gaan. Voorheen maakte ik bijvoorbeeld helemaal geen gebruik van de agenda op mijn telefoon. Nu forceer ik mezelf er (a) wat vaker in te kijken en (b) al mijn afspraken erin te zetten. Dat structureert mijn gedachtes (lees: het zorgt ervoor dat ik weet dat ik dan en dan die en die afspraak heb) en voorkomt dat ik dingen vergeet en mezelf weer ga haten omdat ik op een verstrooide professor lijk.

Het lijkt alsof ik deze problemen al een miljard keer heb opgemerkt. Een nieuwe 'diagnose' is schijnbaar toch elke keer weer nodig. Problemen in kaart brengen. Beseffen dat je ook dingen goed doet. Ademhalen. En bedenken hoe je je problemen kunt oplossen.

Ik mag er zijn. Ik doe het goed.

Ik heb me voorgenomen om hier iets vaker wat te schrijven. Ik ga geen schrijffrequentie met mezelf afspreken, want dan geef ik mezelf nóg een verplichting waarvan ik ga balen als ik er niet aan voldoe. Maar, het lucht op dat schrijven. Dat blijkt maar weer.


X