Ik ben eruit.

Haar deur was pas een paar seconden gesloten. Ik liep richting de straat en zei hardop: "Oh lieverd, wij gaan zó een kind met elkaar krijgen." Ze hoorde me niet. Of wel. Dat was misschien beter geweest.

Ik was weer met haar. De aanleiding was een simpele. Ze had me een Tikkie van 129 euro gestuurd, die had ik net betaald, waarna ze vroeg of ik een drankje wilde doen in de stad.

Ho eens even, Marnix... Een Tikkie van 129 euro? Hoezo dat dan? We gaan in de zomervakantie met elkaar op vakantie naar Griekenland en die 129 euro was een aanbetaling voor het hotel. Die vakantie had ik hier nog niet vermeld, hehe.

Dus, wij drinken een drankje in de stad. En kletsen er weer op los. Op een gegeven moment gaf ze aan dat ze het koud had, en ik vóélde dat ze een punt eraan wilde breien. Dat wilde ik niet. Ik wilde doorkletsen. Bij haar zijn. Dus ik vroeg of ze samen wilde eten. Na enige twijfel ging ze akkoord: we zouden sushi afhalen en opeten bij haar thuis.

Enfin, zo gezegd, zo gedaan. We zaten bij haar thuis aan de sushi. Ze had wat gedoe gehad op d'r werk, en daar hadden we het uitgebreid over. Ze zei dat ze aan zichzelf twijfelde. Dat deed me pijn. Ik zei dat ik niet zo dol op d'r zou zijn als ze niet zou zijn zoals ze is. En vraag met niet hóé, maar op een gegeven moment kwam "het idee" ter sprake: hetgeen ze een aantal maanden geleden aan me had gevraagd.

Ik kon het niet. Ik wou dat ik in staat was geweest om tegen d'r te zeggen dat ik het allang vergeten was, maar ik kón het gewoon niet. Ik zei: "Weet je, het houdt me nog steeds bezig. Ik denk er nog steeds aan." Ze keek me aan...

Ik vouwde m'n handen in elkaar. Ik zette ze tegen de eettafel, plaatste m'n hoofd tegen m'n gevouwen handen... Ik moest mezelf zó inhouden. Ik wilde het uitschreeuwen. Ik wilde tegen d'r schreeuwen dat ik een kind met 'r wilde. Met haar, en met niemand anders.

Ik tilde m'n hoofd op. Ze keek me geëmotioneerd aan en zei: "Je was de beste vader ooit geweest. Dat kind. Het was een hartenbreker geworden. Met zo'n vader..." Nee, dat was geen stukje manipulatie. Ik voelde de connectie, die voel ik al maanden. En zij voelt 'm ook.

Ze zag dat ik wilde toegeven aan m'n impulsen, en zei: "Nee liefje, niet hier. Niet nu. We praten hier wel over als we in Griekenland zijn of zijn geweest. Dan hebben we elkaar een paar dagen elke dag meegemaakt, en dan weten we meer. Ik ben nu te labiel [als gevolg van die toestand op d'r werk, red.] om hier een rationeel gesprek over te voeren." We besloten erover op te houden.

Maar ik wil het. Mijn stoplichten staan vanaf vandaag op groen. Ik wil een kind. Met háár. Oh my God, wat lijkt het me fantastisch. Ik begin langzamerhand te accepteren dat ik nou eenmaal geen normale 22-jarige ben. Ik hoef niet elke dag te feesten in de club. Ik ga al mijn hele leven lang om met mensen die significant ouder zijn dan ik. Ja, ze is zeventien jaar ouder dan ik. Maar so fucking be it. Ik wil dit.

Een aantal dagen geleden keek ik naar een fragment van The Crown. Het was een scène met de acteurs die Charles en Diana vertolkten. Het ging over Camilla. Op een gegeven moment vraagt Diana: "Why would I care about her [Camilla, red.]?" Charles briest, geëmotioneerd: "BECAUSE I CARE ABOUT HER! MORNING, NOON, AT NIGHT I CARE ABOUT HER!" En het enige wat ik kon denken was: Dat ben ik dus met haar. Ik denk elke dag aan d'r. Aan dat kind. Aan hoe goed we samen zouden zijn.

Ik hou van d'r. Ik kan het niet verklaren. Maar eigenlijk hoeft dat ook niet: er is iets heeeeeeel sterks wat tegen me zegt dat ik dit moet doen. En ik wil een keer gaan handelen naar m'n intuïtie...

Es wird passieren. Ik weiss nicht wann, ich weiss nicht wie. Aber es wird sowieso passieren. Es ist mir, ehrlich gesagt, egal was man denkt.

Wanneer ik Duits begin te lullen (of welke andere vreemde taal dan ook), dan weet je dat het serieus is.


X