Familie

Dat het al een tijdje een warboel is in mijn hoofd moge duidelijk zijn. Er dansen een hoop vragen door mijn hoofd. Wie ben ik? Wat wil ik? Wat wil ik bereiken? Quarter-life crisis? Wie weet.

Iets anders wat me bezighoudt, is mijn familie. Ik merk dat ik me de laatste tijd (lees: maanden, zo niet het afgelopen jaar of de afgelopen twee jaren) nogal erger aan mijn gezinsleden. Niet continu, maar vaak genoeg dat het hinderlijk aanvoelt. Alsof er iets fundamenteels aan de hand is waardoor het niet botert tussen mijn gezinsleden en mij.

Wat dat fundamentele zou kunnen zijn? Het voelt vaak gewoon alsof ik anders ben dan de rest van mijn familie. Ik merk bijvoorbeeld dat ik er andere gewoontes/interesses op na houd. Twee voorbeelden:

1. Ik lees redelijk veel (voornamelijk boeken en kranten), de rest niet.
2. Ik houd me voortdurend bezig met politiek, de rest niet of nauwelijks. Ja, met mijn ouders heb ik het weleens over politiek, maar dat zijn in mijn ogen vaak redelijk oppervlakkige gesprekken.

En wat is het gevolg? Gesprekken die oppervlakkig aanvoelen. Die nergens over gaan. Wat heb jij vandaag gedaan? Wat heb ik vandaag gedaan? Who cares?

Ook bepaalde karaktertrekken staan me niet aan. Mijn vader, bijvoorbeeld, kan héél slecht luisteren. Hij is slecht over te halen en merkt het dikwijls niet wanneer iemand zijn gedrag onwenselijk vindt. Terwijl dat duidelijk te zien is aan de verbale of non-verbale signalen die de ander afgeeft. En dan denk ik: pap, doe je nou? Over wat voor onwenselijk gedrag hebben we het dan? Nou, hij heeft er een handje van om weg te lopen of over je heen te praten wanneer je midden in een verhaal zit. Die vind ik ontzettend irritant. Je mérkt toch wanneer je iemand interrumpeert door weg te lopen dan wel door door diegene heen te praten? Hoe onopmerkzaam ben je als je dát niet ziet?

Dat is het. Hij merkt een hele hoop dingen gewoon niet. Totaal niet. En dan mijn moeder. Als ik aan mijn moeder vertel wat ik irritant vind aan mijn vader, dan krijg ik allerlei smoezen te horen. Hij bedoelt het goed. Hij is al wat ouder. Hij vindt het moeilijk om zich te concentreren. Hij doet zo veel voor ons. En dan denk ik weer: bla-bla-bla, chocoladevla. Wat heb ik daaraan?

Dan zou je denken: waarom zég je dit soort dingen niet gewoon ronduit tegen je pa? Again, hij luistert NIET. En hij kan het niet hebben. Op de een of andere manier hebben we in de familie een cultuur gecreëerd waarin mijn vader absoluut niet op zijn vingers getikt mag worden. Hij is de man des huizes en we moeten hem maar gewoon accepteren zoals die is. Doe je dat niet, dan kan er een zeer akelige sfeer in huis ontstaan. En je bent dan ook ondankbaar, want wie heeft je dure vliegticket naar Curaçao betaald? Je vader.

(En mijn ouders vinden het vreemd dat ik zo ontzettend gefocust ben op het bereiken van financiële onafhankelijkheid. Goh, waarom zou dat het geval zijn? Wellicht zodat ze geld niet meer kunnen gebruiken als argument wanneer ze kritiek krijgen.)

Andere dingen die me frustreren: mijn ouders zeggen nog steeds dingen tegen me die me het gevoel geven dat ik een vijfjarig kind ben ("denk eraan dat je niet te veel moet eten voordat je gaat zwemmen" - no SHIT, Sherlock). Mijn moeder kan me nog steeds niet helemaal loslaten (maar is daar wel mee bezig, dus kudos to you, mam). Mijn zus stuurt elke dag 25 foto's van d'r kinderen door via WhatsApp. Love mijn nichtjes, maar kom óp, zeg. Heb je kinderen omdat je kinderen wilt of omdat je ergens mee wilt pronken op sociale media? Mijn andere zus kan héél fanatiek reageren wanneer ze kritiek krijgt van anderen...

Nou ja, you get the picture.

Kijk, het zijn hele lelijke gedachtes. Zo voelen ze aan. Ze voeren de boventoon in mijn hoofd, terwijl ik die frustraties helemaal niet wil hebben. Sure, mijn gezinsleden hebben overduidelijk minder leuke trekken. Maar ze hebben goede bedoelingen. Ook met mij. En dat is, denk ik, waarom ik zo gefrustreerd ben: hun handelen voelt als een aanval op mij. Terwijl, wat er in werkelijkheid aan de hand is, is dat ze niet handelen zoals ik wil dat ze handelen. Maar ik heb het recht om te doen wat ik wil, en zij hebben het recht om te doen wat zij willen.

Ze hebben goede bedoelingen. (En overigens ook leuke karaktertrekken.)

Mijn vader doet alles voor anderen. Hij zou beide nieren nog afstaan aan zijn vrouw of kinderen als dat nodig zou zijn.
Mijn moeder is extreem zorgzaam.
Mijn oudste zus is zeer intelligent en wijs.
Mijn middelste zus is een kopie van mijn moeder en daarmee ook extreem zorgzaam. Not to mention een enorm familiemens.
Mijn jongste zus kan me ontzettend laten lachen. Ze is heel erg grappig, juist op momenten dat het niet haar bedoeling is om grappig te zijn.

En ze zijn allemaal lief.

Dus nee, het is niet alleen maar kommer en kwel. Ik wil alleen toe naar een situatie waarin ik me kan richten op de mooie kanten van mijn familie, terwijl ik de mindere kanten van mijn familie accepteer (maar niet négeer, want dan zou ik mezelf tekortdoen).


X