Angst

Ik heb net weer yoga gedaan. Ik vraag me af of ik een duurdere yogamat moet halen, omdat ik soms overal heen glibber, of dat ik gewoon een goede handdoek neer moet leggen. Hoe dan ook, dat zijn zorgen voor wanneer ik weer geld heb. Ik wilde zo nog naar de kringloop voor meer sportkleding.
Sporten is duur als je meer dan twee keer in de week gaat en dus meer dan één setje lekkere sportkleding moet hebben en eerlijk gezegd zou ik ook andere kleding voor yoga en hardlopen willen, maar, ja, misschien hebben ze iets bij de tweedehands, want ik ben maar een blutte student.

De enige reden dat ik hardlopen vol kan houden is omdat ik een bos in de buurt heb. Er is iets rustgevends aan hardlopen langs een veld met koeien, 'Dag koetjes!', en vervolgens het bos met fluitende vogels en vervolgens nog wat meertjes en dan moet je alweer terug, want het is onwenselijk om meer dan zes kilometer te lopen met je huidige fysieke toestand en daar ga je spijt van krijgen.
Ik voel me in ieder geval een stuk productiever als ik 's ochtends iets van sport doe.
Ik kwam er wel achter dat mijn ouders de dag van de Utrecht Marathon op vakantie zijn en dat ze dan niet eens kunnen kijken naar hoe ik mijn eerste wedstrijd van tien kilometer loop en ik ben licht beledigd en vraag me af of ik niet beter een andere wedstrijd had kunnen kiezen om naar te streven.
En en en en en al deze zinnen zijn heel lang.


Ik bleef bij mijn date slapen en ik heb hem verteld hoe bang ik ben dat hij me eigenlijk niet leuk vind, want ik ben stiekem bang dat iedereen me eigenlijk niet leuk vind, en het kwam erop neer dat hij zei dat dat nergens voor nodig was. En dat ik elke week wel iets vraag over wat hij van me vindt. De ene keer vraag ik waarom hij me uit had genodigd en de andere keer of hij iets met Valentijn wil doen, - oh nee, dat is nog wel ver in de toekomst, toch?, enzovoorts. Dat het allemaal wel goed komt.
En dat maakte me alleen maar banger, - wat ben ik toch een vervelend persoon, je wilt toch niet met zo'n persoon omgaan -, en toen begon ik te hyperventileren en moest ik op mijn ademhaling letten en ik heb dus mijn allereerste paniekaanval gehad bij mijn date, wat niet helpt met mijn blijkbaar zeer aanwezige angst voor afwijzing, want nu ben ik bang dat ik overkom als een of andere gekkie met veel mentale problemen.
Maar hij wil nog steeds met me afspreken en we gaan sushi eten op Valentijnsdag, dus dat zal wel meevallen.

Meestal doe ik alsof ik helemaal niet bang ben voor afwijzing en dat alles in mijn brein helemaal goed werkt en dat ik situaties héél realistisch in kan schatten. En dan komt er een punt dat ik niet meer kan doen alsof ik de meest gelukkige persoon van de wereld ben en dan komt dat voor anderen heel onverwachts, want 'je bent altijd wel vrolijk'.
Ik probeer tegenwoordig wat diepere informatie over mezelf te vertellen, als in, dat ik depressief ben geweest of bang voor afwijzing ben, maar dat ging nu niet zo goed. Misschien omdat ik het tegen de persoon vertel waarvan ik bang ben dat 'ie me afwijst.
Voor alles een eerste keer!!!

Ik wist niet dat mijn angsten zo erg waren, want ik onderdruk ze graag en doe alsof ze niets voorstellen. Ik stel me toch maar aan, denk ik dan. Ha. Slechte aanpak.
Ik wil een leuk persoon zijn en ik denk dat een leuk persoon perfect is, maar niemand is perfect, maar toch wil ik perfect overkomen en ik raak erg gefrustreerd als dat niet lukt.
Is dit zelfsabotage?


'Misschien doe ik volgende keer wel een jurk aan.' zei ik, doelend op onze volgende afspraak.
'Ik heb liever dat je positiever over jezelf bent dan dat je een jurk aan doet.'
'Kijk, ik kan heel snel andere kleren aantrekken, maar dát, dát gaat niet zo makkelijk.'


Ik wil dat de zon weer gaat schijnen.