Angst voor het grote verdriet
Vanmorgen las ik een artikel over een vrouw waarvan haar man overleden is, kort geleden nog maar. Zelf vind ik dit het ergste wat iemand ooit kan meemaken. Ouders, oma's en opa's, tantes en ooms overlijden als de normale cirkel van het leven, zij zijn immers ouder. Maar je levenspartner, degene waarvan je zoveel houdt dat je echt je hele leven ermee wilt delen (en dat klinkt minder specialer en makkelijker dan dat het is) die wil je het liefst dan ook je hele leven naast je zijde hebben. Met diegene deel je al jaren alles, op een heel intiem niveau. Hij kunt je gedachten haast lezen.. Hij heeft ook zo zijn eigen negatieve eigenschappen, en toch houden jullie van elkaar en zouden jullie niet meer zonder elkaar kunnen. Dat is in mijn ogen een van de mooiste dingen die er zijn..
Veel mensen vinden het verliezen van een kind nog vele malen erger. Nu ben ik misschien biased, aangezien ik zelf geen liefde voor kinderen koester (iets wat maar weinig mensen kunnen begrijpen) maar zelf vind ik dat niet. En wel vanwege de volgende reden; uiteindelijk vliegen je kinderen het huis uit, en ben je weer aangewezen op die ene persoon; je man. Daanaast heb je ooit voor je man als persoon gekozen, en heb je nooit je ouders, familie of kinderen echt uitgezocht op hun persoonlijkheid. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk is het erg om een familielid of kinderen te moeten missen, en dit kan ook een enorme berg van verdriet opleveren.. maar mocht ikzelf de keuze hebben (die er in werkelijkheid dus niet is) dan zou ik in het laatste geval mijn eigen man willen verliezen.
Niet lang geleden leefde er een man bij mij in de straat die een hersentumor had, en waarvan de kanker zover was uitgezaaid dat hij nog een aantal maanden te leven had. Hij besloot thuis te willen sterven, bij zijn vrouw. Nu bezit ikzelf een nogal grote mate van empathie, en daardoor voelde ik al bijna letterlijk de pijn die de buurvrouw van een aantal huizen verderop moet voelen. Alhoewel we nooit een woord gesproken hebben, en elkaar nooit ook maar gedag hebben gezegt maak je toch onbewust de assocciatie met je eigen situatie. Je man verliezen is al verschrikkelijk als het huwelijk op de klippen loopt, maar nog veel wanhopiger als je weet dat je nog steeds zielsveel van elkaar houdt, maar door het lot van het leven niet meer bij elkaar kan zijn. Misschien krijgt het door mijn overtuiging ook nog eens een extra negatieve dimensie, aangezien ik zelf niet geloof in een leven na de dood. Dood is dood, vind ik, en met het verliezen van je hersens verlies je alles wat je was. Een god is verzonnen omdat het de behoeften van de mens vervult.. Het is een vaderfiguur die je precies de leidraden in handen geeft waarvoor je leeft en op welke manier je dat moet doen. Ik haal dit persoonlijk liever uit mezelf, al laat ik iedereen daar verder vrij in.
Mijn ex vertelde tijdens onze relatie dat een moeder van een vriendin van hem overleden was, en dat haar vader na een aantal maanden al bij een andere vrouw was. Dit roept bij mij een negatief gevoel op, en ik vraag me dan af of deze man echt wel van haar gehouden heeft. Als je echt van haar houdt, kan toch geen andere vrouw haar ooit vervangen en ril je al van de gedachte met een andere vrouw intieme dingen te doen? Tenminste.. dat denk ik. Ik zit er natuurlijk zelf niet middenin. Aan de andere kant kan ik me het ook weer voorstellen dat je erg eenzaam bent, en daardoor wanhopig op zoek gaat naar een vervanging. Ik kan zelf ook maar moeilijk alleen zijn..
Na mijn relatie van 5 jaar dacht ik dat ik nooit meer van iemand zoveel zou kunnen houden, en ik echt geen behoefte had aan een andere man.. Een aantal maanden later echter, had ik alweer een nieuwe vriend en was ik mijn ex zo goed als vergeten. De rollen waren omgekeerd; ik wilde nooit meer een relatie met mijn ex. En toch is het in mijn ogen anders. Mijn ex was vreemd gegaan, en heeft mij in zoveel opzichten pijn gedaan dat het onmogelijk was om nog een goede relatie te hebben. In het geval van doodgaan is er niet iets fundamenteels mis in de relatie. Je wilt nog steeds bij elkaar zijn, alleen kan dat niet meer. Hoe dan ook, met de dood van een dierbare sterft altijd een deel van jezelf af die nooit meer terug komt.
Back to de dagelijkse beslommeringen; ik ben van plan om na de luch naar de Universiteitsbieb te fietsen en daar de overige artikelen voor mijn tentamen door te lezen en samen te vatten. Ik ben zelfs van plan op de fiets te gaan, omdat ik al zo weinig beweeg
Nu mezelf nog zover krijgen dat ik het ook echt doe!
Oh, en mochten jullie zelf nog ideeen hebben over dit onderwerp, of eigen ervaringen, schroom je niet!
Liefs,
van mij
Veel mensen vinden het verliezen van een kind nog vele malen erger. Nu ben ik misschien biased, aangezien ik zelf geen liefde voor kinderen koester (iets wat maar weinig mensen kunnen begrijpen) maar zelf vind ik dat niet. En wel vanwege de volgende reden; uiteindelijk vliegen je kinderen het huis uit, en ben je weer aangewezen op die ene persoon; je man. Daanaast heb je ooit voor je man als persoon gekozen, en heb je nooit je ouders, familie of kinderen echt uitgezocht op hun persoonlijkheid. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk is het erg om een familielid of kinderen te moeten missen, en dit kan ook een enorme berg van verdriet opleveren.. maar mocht ikzelf de keuze hebben (die er in werkelijkheid dus niet is) dan zou ik in het laatste geval mijn eigen man willen verliezen.
Niet lang geleden leefde er een man bij mij in de straat die een hersentumor had, en waarvan de kanker zover was uitgezaaid dat hij nog een aantal maanden te leven had. Hij besloot thuis te willen sterven, bij zijn vrouw. Nu bezit ikzelf een nogal grote mate van empathie, en daardoor voelde ik al bijna letterlijk de pijn die de buurvrouw van een aantal huizen verderop moet voelen. Alhoewel we nooit een woord gesproken hebben, en elkaar nooit ook maar gedag hebben gezegt maak je toch onbewust de assocciatie met je eigen situatie. Je man verliezen is al verschrikkelijk als het huwelijk op de klippen loopt, maar nog veel wanhopiger als je weet dat je nog steeds zielsveel van elkaar houdt, maar door het lot van het leven niet meer bij elkaar kan zijn. Misschien krijgt het door mijn overtuiging ook nog eens een extra negatieve dimensie, aangezien ik zelf niet geloof in een leven na de dood. Dood is dood, vind ik, en met het verliezen van je hersens verlies je alles wat je was. Een god is verzonnen omdat het de behoeften van de mens vervult.. Het is een vaderfiguur die je precies de leidraden in handen geeft waarvoor je leeft en op welke manier je dat moet doen. Ik haal dit persoonlijk liever uit mezelf, al laat ik iedereen daar verder vrij in.
Mijn ex vertelde tijdens onze relatie dat een moeder van een vriendin van hem overleden was, en dat haar vader na een aantal maanden al bij een andere vrouw was. Dit roept bij mij een negatief gevoel op, en ik vraag me dan af of deze man echt wel van haar gehouden heeft. Als je echt van haar houdt, kan toch geen andere vrouw haar ooit vervangen en ril je al van de gedachte met een andere vrouw intieme dingen te doen? Tenminste.. dat denk ik. Ik zit er natuurlijk zelf niet middenin. Aan de andere kant kan ik me het ook weer voorstellen dat je erg eenzaam bent, en daardoor wanhopig op zoek gaat naar een vervanging. Ik kan zelf ook maar moeilijk alleen zijn..
Na mijn relatie van 5 jaar dacht ik dat ik nooit meer van iemand zoveel zou kunnen houden, en ik echt geen behoefte had aan een andere man.. Een aantal maanden later echter, had ik alweer een nieuwe vriend en was ik mijn ex zo goed als vergeten. De rollen waren omgekeerd; ik wilde nooit meer een relatie met mijn ex. En toch is het in mijn ogen anders. Mijn ex was vreemd gegaan, en heeft mij in zoveel opzichten pijn gedaan dat het onmogelijk was om nog een goede relatie te hebben. In het geval van doodgaan is er niet iets fundamenteels mis in de relatie. Je wilt nog steeds bij elkaar zijn, alleen kan dat niet meer. Hoe dan ook, met de dood van een dierbare sterft altijd een deel van jezelf af die nooit meer terug komt.
Back to de dagelijkse beslommeringen; ik ben van plan om na de luch naar de Universiteitsbieb te fietsen en daar de overige artikelen voor mijn tentamen door te lezen en samen te vatten. Ik ben zelfs van plan op de fiets te gaan, omdat ik al zo weinig beweeg
Nu mezelf nog zover krijgen dat ik het ook echt doe!Oh, en mochten jullie zelf nog ideeen hebben over dit onderwerp, of eigen ervaringen, schroom je niet!
Liefs,
van mij
25 jan 2008 - bewerkt op 25 jan 2008
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 25 okt 2011 Wie ben ik? ( 2 )
- O 25 aug 2011 Pff.. vriendschap! ( 1 )
- O 22 aug 2011 Gelukkig worden doe je zo
- O 06 mei 2008 Laat het los ( 1 )
- O 19 feb 2008 Geven en nemen
- O 30 jan 2008 Nederlandse spelling
- O 28 jan 2008 De voordelen en nadelen van gepest worden. ( 1 )
- O 25 jan 2008 Angst voor het grote verdriet
- O 24 jan 2008 Testjes van mind-magazine.nl ( 1 )
- O 23 jan 2008 De schaduw van het afgelopen jaar
- O 23 jan 2008 'n nieuw begin