Geven en nemen

Vandaag las ik een artikel over het feit dat je in relaties toch altijd een bepaald kosten-baten plaatje maakt. Je houdt bij hoeveel jij bijdraagt aan de relatie (zowel materieel als immaterieel) en verwacht veelal onbewust hetzelfde terug van de ander.

Ook ik maak me hieraan "schuldig". Zo merk ik dat naarmate ik meer van een persoon begin te houden, ik ook meer geld spendeer aan cadeautjes en verwacht dat al mijn mailtjes en smsjes dezelfde dag nog beantwoord worden en dat de ander ook eens het initiatief neemt om iets terug te doen. Hiermee koppel ik gevoelens met geld. Toch heeft ieder zo zijn eigen persoonlijke manier om uit te drukken dat hij/zij van iemand houdt. Ondanks dat mijn vriend misschien wat minder van de cadeautjes is, belt hij wel elke dag even op om te vragen hoe mijn dag was en om even mijn stem te horen. Het duurde even voordat hij ook geregelt even zei dat hij van me hield, maar ook dit doet hij nu een aantal keren per week. Verder vertelt hij me vaak dat hij me mooi vind, en noemt hij me standaard schatje, liefie of lieverd. Ook zijn MSN-plaatje is sinds kort verruild voor een foto van ons tweetjes.

En toch bekruipt me zo nu en dan de onzekerheid of hij wel net zoveel van mij houdt (leest: voor mij over heeft) als ik voor hem. Afgelopen Valentijn had ik een foto van ons tweetjes laten vergroten en in een lijst gezet en chocolade hartjes gekocht.. en vervolgens wilde ik hem verassen door naar een pannekoekenrestaurant te gaan, waar ik niet zo gek op ben, maar wilde doen puur omdat hij zo van pannekoeken houdt. Verder had ik op de bewuste Valentijnsdag (waarop hij vergadering had) een kaartje door de bus gestuurd, zodat hij als verassing een kaartje kreeg.
Ik had geen kaartje gekregen, alhoewel hij er naar eigen zeggen wel eentje gestuurd had. Dat geloof ik wel, aangezien zijn reactie wel heel eerlijk was en ik hem goed genoeg ken dat hij niet zou liegen over dat soort dingen. Ergens hoopte ik dus dat hij me op "onze Valentijn" de dag erop, wel zou verassen met iets liefs. Dat hoefde nog geeneens iets duurs te zijn, als het maar heel persoonlijk en lief was. Een soort symbolische blijk van liefde. Maar die bleef uit.. En daar voelde ik me toch best een beetje lullig over.

Hij is ook bijna jarig, en daarvoor heb ik eigenlijk een veels te groot cadeau gekocht. We kwamen een tijdje terug langs een juwelier die ook horloges had, en zo kwamen we ook langs een erg mooi Seiko horloge. Het ding was wel 225, maar ook zeker iets wat heel erg bij mijn vriend past en waarvan ik vrijwel zeker ben dat hij er erg gelukkig mee zal zijn. En dus heb ik vorige week het horloge alvast in huis gehaald. Maar ach, in de liefde heeft geld geen waarde, dus voor mij is het zeker waard om hem gelukkig te maken.

Misschien gebruik ik cadeautjes en dingen die ik met geld koop wel om mijn gevoelens uit te drukken. Maar misschien ligt het nog veel dieper. Heel misschien zorg ik er door die materiele dingen wel dat mijn vriend bij me blijft en wel van me gaat houden als hij dat niet deed. Zo werkt het natuurlijk in de "echte wereld" niet. En daarom zou ik meer aandacht moeten besteden aan de uitingen van liefde die hij op zijn manier voor mij doet, zoals elke avond eventjes bellen.