'n nieuw begin
Allereerst wil ik de lezers van mijn kersverse dagboek welkom heten. Zo zie je maar dat maar weinig dingen in dit leven vastliggen, aangezien ik vanmorgen nog opstond zonder te weten dat vandaag de bewustde dag zal zijn waarop ik een online dagboek zou aanmaken. Niet dat dit mijn allereerste online dagboek is, maar het dagboek wat ik had was allang niet meer anoniem, en bovendien Engels. Aangezien ik toendertijd nogal open was met mijn ex, had hij ook alle toegang tot mijn online dagboek. Het was dus tijd om een nieuw begin te maken. Een nieuwe plek om mijn gedachten en gevoelens te uitten, volledig anoniem. En vanwege die reden heb ik daarom ook niets verklapt over mijn ware identiteit op mijn profiel, buiten mijn echte verjaardagsdatum. Ik wilde gewoon een plek hebben waarop ik (zonder me in te houden) alles neer kon zetten.. Mocht ik boos zijn op iemand, wil ik hier even lekker kunnen tieren, mocht ik verdrietig zijn over iets wat niemand van me weet, wil ik dat hier kunnen neerzetten zonder dat iemand in mijn omgeving meteen alles moet weten terwijl ik bepaalde dingen liever voor mezelf had gehouden.
Een aantal kleine details wil ik nog wel over mezelf kwijt, ik ben een jonge vrouw van 22 en studeer klinische psychologie. Overgens niet voor niets, aangezien ik erg geinteresseerd ben in de werking van de mens. En dan niet zozeer lichamelijk (alhoewel dat ook erg interessant is) maar vooral hoe een mens werkt. Hoe hij/zei tot bepaalde gevoelens en gedachten komt, en hoe de persoonlijkheid gevormd wordt. Zelf ben ik ervan overtuigd dat ik geknipt ben voor de psychologie. Ik bezit voldoende empathie, soms zelfs een tikkeltje teveel. Zelfs in die mate dat wanneer mijn huidige vriend mij iets vies of akeligs verteld, ik me dan helemaal kan inleven in alle kleuren hoe dat eruit moet hebben gezien en gevoeld moet worden. Soms pest hij me er nogal eens mee, door express vieze dingen te vertellen waardoor mijn hersenen vanzelf beeld en geluid erbij maken..
Ik realiseer me echter dat deze eigenschap ook tegen mij zou kunnen werken. Teveel empathie zorgt er namelijk voor dat ik waarschijnlijk moeite zou krijgen met het scheiden van werk en prive. En ik leef nog altijd met de overtuiging dat je werkt om te leven, en niet andersom. Daarnaast wordt ik door veel mensen (mannen voornamelijk) als zeer aantrekkelijk ervaren. In mijn studie ben ik hier eerder op afgerekend, aangezien dit mannen teveel het hoofd op hol zou laten slaan. Ik moet dan ook eerlijk toegeven dat ik ook extra zorg aan mijn uiterlijk besteed. Ergens diep van binnen ben ik onzeker over mezelf, en ben ik bang dat als ik me minder vrouwelijk zou kleden, of minder make-up zou opdoen, ik dan automatisch niet meer mooi gevonden zal worden. En dan zou mijn ego een enorme klap te verduren hebben.. 
Verder heb ik op dit moment 9 maanden een relatie met een man van 25. In het begin hebben we moeilijke tijden gekent samen, ik kon mij moeilijk geven en ergens liep onze relatie op momenten wat geforceerd. Daarnaast heb ik nog altijd vlagen van onzekerheid, waardoor ik bang ben dat hij me veel minder leuk zou vinden dan ik hem en hij me zou willen verlaten. Hij heeft me echter al zo vaak verzekerd van zijn goede intenties dat ik inmiddels minder snel spoken in mijn hoofd haal als hij even een dag niet belt bijvoorbeeld. Alhoewel er nog altijd momenten zijn waarop ik wat vatbaarder ben, en mijn onzekerheid weer toeslaat.
Ik woon nog bij mijn ouders thuis, alhoewel de hang naar vrijheid wel steeds groter begint te worden. Op mijn leeftijd zit bijna iedereen op een krappe kamer van 7m2, met huisgenoten die nooit wat opruimen en om 3 uur 's nachts nog keihard de muziek aanzetten en bovendien betaald men daar rond de 300 euro per maand voor. En alhoewel ik ook wel de voordelen van op kamers gaan inzie (je kunt het bijvoorbeeld ook erg gezellig hebben met huisgenoten, en je bent niet meer afhankelijk van je ouders), wegen de nadelen voor mij het zwaarst. Ik ben te verwend om het geld, wat ik nu uitgeef aan kleding, etentjes en bioscoop bezoeken op te offeren voor mijn vrijheid. En als ik heeell eerlijk ben, ben ik misschien ook wel te lui om elke dag voor mezelf te moeten zorgen. Alhoewel mijn ouders vanaf mijn 18e financieel niets meer bijdragen, heb ik nooit een vinger uit hoeven steken in het huishouden. Ik ben ervan overtuigd (of in ieder geval hou ik mezelf voor
) dat als ik eenmaal op mijzelf, of samenwoon dat ik het dan wel zou kunnen doen, al zou het nooit van harte gaan. Wat dat betreft lijk ik niet op mijn moeder, die elke minuut vrije tijd die ze heeft besteed aan het huishouden. 
Nee, ik zie daar niet zo het nut van in. Zolang mijn huisje niet goor is, en het redelijk opgeruimd is besteed ik mijn tijd liever aan leukere dingen! Overgens lijk ik maar in weinig opzichten op mijn ouders. Mijn vader loopt namelijk zich dagelijks te vervelen, aangezien hij arbeids ongeschikt is verklaard, en heeft een grote aanleg tot verslavingen. Als klein meisje was mijn vader al verslaafd aan gokken, roken doet hij volgens mij al zijn hele leven, en tot voorkort is hij verslaafd geweest aan de cocaine. Mijn moeder werkt in de kantine van een bedrijf, heeft een dwangmatige manier van schoonmaken, vind discussieren maar moeilijk en gaat liever alle intellectuele dingen uit de weg, en is ook tot voorkort verslaafd geweest aan de alcohol en rookt tientallen sigaretten op een dag. Ikzelf heb nooit een sigaret in mijn handen gehad, heb nooit geexperimenteerd met drugs (zelfs geen weed), drink zelden en meestal maar 1 a 2 glazen per keer en studeer aan de Universiteit. Mijn vriend heeft me wel eens gezegt dat ik trots op mezelf moet zijn vanwege die reden, ik heb mezelf geleerd me te ontkoppelen aan de slechte gewoonten en het milieu van mijn thuisfront. Daar heeft hij op zich gelijk in, want hoeveel mensen kunnen zich echt distancieren van hun ouders? Hoeveel mensen worden later bijna identieke klonen van hun ouders? Als ik in mijn eigen omgeving kijk is dit de overgrote meerderheid. Niet om mijn ouders nou af te kraken, net als iedereen hebben ze zo hun goede en zwakke punten. In hun eigen leven hebben ze weinig keuze gehad wat betreft opleiding, aangezien ze beiden uit arme gezinnen kwamen en het vroeger sowieso onmogelijk werd gemaakt voor kinderen om te gaan studeren als je niet van goede huize kwam. De verslavingen zijn voor mijn ouders waarschijnlijk een manier geweest om om te gaan met onafgesloten verdriet en de geldzorgen die ze continue hebben. Op hun manier hebben ze hun best gedaan om hun leven zo goed mogelijk in te richten, net als ieder ander. Ik heb zelf het geluk dat ik de aanleg heb en voldoende intelligentie om te studeren, en daartoe ook de kans krijg. Daarnaast zit het in mijn persoonlijkheid om niet te willen experimenteren met dingen die slecht voor je zijn, misschien wel een positieve bijwerking van mijn voorzichtigheid.
Hoe dan ook, ik geloof dat ik voor mijn eerste inbreng wel voldoende verteld heb Iedereen mag zich vrij voelen reacties te plaatsen op mijn blog. Hierdoor krijg ik ook een beetje het idee dat ik niet tegen een dichte muur sta te vertellen Ik ben verheugd dat jullie mij iets beter willen leren kennen, en ik ben ervan overtuigd dat we veel van elkaar kunnen leren!
Nogmaals, welkom. De deuren staan open
Liefs,
van mij
Een aantal kleine details wil ik nog wel over mezelf kwijt, ik ben een jonge vrouw van 22 en studeer klinische psychologie. Overgens niet voor niets, aangezien ik erg geinteresseerd ben in de werking van de mens. En dan niet zozeer lichamelijk (alhoewel dat ook erg interessant is) maar vooral hoe een mens werkt. Hoe hij/zei tot bepaalde gevoelens en gedachten komt, en hoe de persoonlijkheid gevormd wordt. Zelf ben ik ervan overtuigd dat ik geknipt ben voor de psychologie. Ik bezit voldoende empathie, soms zelfs een tikkeltje teveel. Zelfs in die mate dat wanneer mijn huidige vriend mij iets vies of akeligs verteld, ik me dan helemaal kan inleven in alle kleuren hoe dat eruit moet hebben gezien en gevoeld moet worden. Soms pest hij me er nogal eens mee, door express vieze dingen te vertellen waardoor mijn hersenen vanzelf beeld en geluid erbij maken..
Ik realiseer me echter dat deze eigenschap ook tegen mij zou kunnen werken. Teveel empathie zorgt er namelijk voor dat ik waarschijnlijk moeite zou krijgen met het scheiden van werk en prive. En ik leef nog altijd met de overtuiging dat je werkt om te leven, en niet andersom. Daarnaast wordt ik door veel mensen (mannen voornamelijk) als zeer aantrekkelijk ervaren. In mijn studie ben ik hier eerder op afgerekend, aangezien dit mannen teveel het hoofd op hol zou laten slaan. Ik moet dan ook eerlijk toegeven dat ik ook extra zorg aan mijn uiterlijk besteed. Ergens diep van binnen ben ik onzeker over mezelf, en ben ik bang dat als ik me minder vrouwelijk zou kleden, of minder make-up zou opdoen, ik dan automatisch niet meer mooi gevonden zal worden. En dan zou mijn ego een enorme klap te verduren hebben.. Verder heb ik op dit moment 9 maanden een relatie met een man van 25. In het begin hebben we moeilijke tijden gekent samen, ik kon mij moeilijk geven en ergens liep onze relatie op momenten wat geforceerd. Daarnaast heb ik nog altijd vlagen van onzekerheid, waardoor ik bang ben dat hij me veel minder leuk zou vinden dan ik hem en hij me zou willen verlaten. Hij heeft me echter al zo vaak verzekerd van zijn goede intenties dat ik inmiddels minder snel spoken in mijn hoofd haal als hij even een dag niet belt bijvoorbeeld. Alhoewel er nog altijd momenten zijn waarop ik wat vatbaarder ben, en mijn onzekerheid weer toeslaat.
Ik woon nog bij mijn ouders thuis, alhoewel de hang naar vrijheid wel steeds groter begint te worden. Op mijn leeftijd zit bijna iedereen op een krappe kamer van 7m2, met huisgenoten die nooit wat opruimen en om 3 uur 's nachts nog keihard de muziek aanzetten en bovendien betaald men daar rond de 300 euro per maand voor. En alhoewel ik ook wel de voordelen van op kamers gaan inzie (je kunt het bijvoorbeeld ook erg gezellig hebben met huisgenoten, en je bent niet meer afhankelijk van je ouders), wegen de nadelen voor mij het zwaarst. Ik ben te verwend om het geld, wat ik nu uitgeef aan kleding, etentjes en bioscoop bezoeken op te offeren voor mijn vrijheid. En als ik heeell eerlijk ben, ben ik misschien ook wel te lui om elke dag voor mezelf te moeten zorgen. Alhoewel mijn ouders vanaf mijn 18e financieel niets meer bijdragen, heb ik nooit een vinger uit hoeven steken in het huishouden. Ik ben ervan overtuigd (of in ieder geval hou ik mezelf voor
) dat als ik eenmaal op mijzelf, of samenwoon dat ik het dan wel zou kunnen doen, al zou het nooit van harte gaan. Wat dat betreft lijk ik niet op mijn moeder, die elke minuut vrije tijd die ze heeft besteed aan het huishouden. Nee, ik zie daar niet zo het nut van in. Zolang mijn huisje niet goor is, en het redelijk opgeruimd is besteed ik mijn tijd liever aan leukere dingen! Overgens lijk ik maar in weinig opzichten op mijn ouders. Mijn vader loopt namelijk zich dagelijks te vervelen, aangezien hij arbeids ongeschikt is verklaard, en heeft een grote aanleg tot verslavingen. Als klein meisje was mijn vader al verslaafd aan gokken, roken doet hij volgens mij al zijn hele leven, en tot voorkort is hij verslaafd geweest aan de cocaine. Mijn moeder werkt in de kantine van een bedrijf, heeft een dwangmatige manier van schoonmaken, vind discussieren maar moeilijk en gaat liever alle intellectuele dingen uit de weg, en is ook tot voorkort verslaafd geweest aan de alcohol en rookt tientallen sigaretten op een dag. Ikzelf heb nooit een sigaret in mijn handen gehad, heb nooit geexperimenteerd met drugs (zelfs geen weed), drink zelden en meestal maar 1 a 2 glazen per keer en studeer aan de Universiteit. Mijn vriend heeft me wel eens gezegt dat ik trots op mezelf moet zijn vanwege die reden, ik heb mezelf geleerd me te ontkoppelen aan de slechte gewoonten en het milieu van mijn thuisfront. Daar heeft hij op zich gelijk in, want hoeveel mensen kunnen zich echt distancieren van hun ouders? Hoeveel mensen worden later bijna identieke klonen van hun ouders? Als ik in mijn eigen omgeving kijk is dit de overgrote meerderheid. Niet om mijn ouders nou af te kraken, net als iedereen hebben ze zo hun goede en zwakke punten. In hun eigen leven hebben ze weinig keuze gehad wat betreft opleiding, aangezien ze beiden uit arme gezinnen kwamen en het vroeger sowieso onmogelijk werd gemaakt voor kinderen om te gaan studeren als je niet van goede huize kwam. De verslavingen zijn voor mijn ouders waarschijnlijk een manier geweest om om te gaan met onafgesloten verdriet en de geldzorgen die ze continue hebben. Op hun manier hebben ze hun best gedaan om hun leven zo goed mogelijk in te richten, net als ieder ander. Ik heb zelf het geluk dat ik de aanleg heb en voldoende intelligentie om te studeren, en daartoe ook de kans krijg. Daarnaast zit het in mijn persoonlijkheid om niet te willen experimenteren met dingen die slecht voor je zijn, misschien wel een positieve bijwerking van mijn voorzichtigheid. Hoe dan ook, ik geloof dat ik voor mijn eerste inbreng wel voldoende verteld heb
Iedereen mag zich vrij voelen reacties te plaatsen op mijn blog. Hierdoor krijg ik ook een beetje het idee dat ik niet tegen een dichte muur sta te vertellen Ik ben verheugd dat jullie mij iets beter willen leren kennen, en ik ben ervan overtuigd dat we veel van elkaar kunnen leren!Nogmaals, welkom. De deuren staan open
Liefs,
van mij
23 jan 2008 - bewerkt op 23 jan 2008
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 25 okt 2011 Wie ben ik? ( 2 )
- O 25 aug 2011 Pff.. vriendschap! ( 1 )
- O 22 aug 2011 Gelukkig worden doe je zo
- O 06 mei 2008 Laat het los ( 1 )
- O 19 feb 2008 Geven en nemen
- O 30 jan 2008 Nederlandse spelling
- O 28 jan 2008 De voordelen en nadelen van gepest worden. ( 1 )
- O 25 jan 2008 Angst voor het grote verdriet
- O 24 jan 2008 Testjes van mind-magazine.nl ( 1 )
- O 23 jan 2008 De schaduw van het afgelopen jaar
- O 23 jan 2008 'n nieuw begin