Bizarre Liefde!

Het is alweer een flinke tijd geleden dat ik hier was en ook wat heb geschreven maar door deze situatie die speelt wou ik het toch ff kwijt en delen.

Het leven is soms zow bizar, raar en onvoorspelbaar.. Want..
Wat moet/zou je doen als...
1 = Je plots en ineens gevoelens krijgt voor de vriendin.. of ex vriendin van je allerbeste vriend die dat al 20 jaar is?!
2 = Zei 5 weken geleden bevallen is van hun tweede zoon maar hij dus ondertussen wel iets aangaat met 1 van haar "beste" vriendinnen.
3 = Hij haar laat voelen dat zei niet zijn ware is maar wel die vriendin van haar!
4 = Hij daarnaast mij maar ook haar verteld dat ten eerste de liefde uit onszelf gehaald moet worden en niet uit enig ander!
5 = Wij ondertussen onwijze steun en troost vinden bij en in elkaar?!
6 = Je nog enige vriend(en) en beste "vriendin" mij aan me lot overlaten voor ongeveer hetzelfde en omdat ik er achter kwam dat mijn beste vriendin voor mijn gevoel mijn ware is/was waar ze me nooit in beantwoord heeft voor ca 20 jaar en waar mijn hele leven goed op de klippen is door gelopen!
7 = We dus nu gevoelens voor elkaar krijgen door al dat geratel over "de ware" en dat misschien nu wel gaan voelen bij en voor elkaar??!

Het is zow bizar en nr7 is zeker bij mij gaande en hoe het er ook mag uitzien voor de buitenwereld komt dit niet uit rancune naar hem.... Hem.... Mijn broer... Mijn mattie voor 20 jaar.. We vertrouwden elkaar blind.. We deden "alles" voor elkaar en we waren er ook altijd voor elkaar.. Tot nu.... En ik wist al lang voor het knalde tussen hun (nu 2 weken terug) waar hij mee bezig was.. Ik begreep hem ook nog want dat "ware" gevoel ken ik wel terwijl ik er al 15/20 jaar achteraan blijf lopen maar niks voor terug kreeg! Maar ik voelde zeker ook al wat dit zou doen met zn vriendin waar ik ook om geef, net als hun eerste zoontje Rohan maar ik was kansloos tegen dat "ware" gepraat en tuurlijk wil ik mijn beste vriend ook gelukkig zien terwijl hij dat in mijn zicht al jaren niet meer was.

Ik ging er dus in mee maar ik waarschuwde hem nog wel over wat er dan ging komen.. Een totaal naar de klote vriendin.. Lichamelijk maar ook geestelijk en dus ook nog eens extra want er zit wel een waarheid in dat zei maar ook ik ons ongezond hechten aan mensen door onze vorming!!
Het was gewoon niet te stoppen en ondertussen heb ik mij helemaal geuit en geopend naar mijn beste vriendin die ook mijn therapeute was maar dus ook voor mijn gevoel mijn "ware" waar ik maar niet vanaf ben gekomen buiten de verliefdheid.!
Ze heeft ook al 20 jaar een relatie met de grote broer van mijn beste vriend en een prachtige dochter van 4 jaar, en ondanks dat allemaal ben ik amazing blij voor haar en net als me beste vriend is het belangrijk voor mij dat ze gelukkig is!
Dat heb ik wel geaccepteerd door al de jaren heen.. Ik heb er oceanen bij elkaar om gehuild en mezelf helemaal door verloren plus afhankelijk van anderen en dingen geworden maar heb me er altijd raar en vreemd om gevoeld.

Dat probeerde ik juist te fixen maar dat kon nu niet meer met haar!
Begrijpelijk neemt ze nu helemaal compleet afstand van me maar daarnaast me beste vriend dus ook omdat ik ongezond gehecht ben aan mensen!
En er zit nogmaals echt wel een kern van waarheid in en ik ging het ook aan de laatste weken met grote paniek, eenzaamheid en neiging tot vluchtgedrag. Tot afgelopen woensdag dus waar ze ineens voor me deur stond met de kids.

We zijn het park ingegaan bij mij achter waar Rohan van 2,5 zichzelf een beetje kon vermaken zodat we even goed konden praten met elkaar over wat er allemaal nu gebeurd in onze levens en het liep uit op 1 van de beste gesprekken die ik ooit heb gehad!
Huilen, knuffelen, troosten, elkaar aanvoelen en begrijpen op een amazing niveau!
Eigenlijk sta ik er nu nog van te schudden want het voelde zow goed plus dat we dat ook hebben bevestigd naar elkaar.
Afgelopen woensdag maar sindsdien ook via app waar we nog dieper gingen en tot de conclusie kwamen dat we echt willen praten ipv via een koud schermpje maar ook zonder de kids en hem die daar voorlopig nog woont en waar ik even geen zin heb in die confrontatie!
Eigenlijk ben ik boos door vooral hoe hij en ze me laten vallen maar ik ben ook echt vooral pissed wat hij haar aandoet maar ook vooral hoe.

Wat ze van mij verwachten is al achterlijk en bijna niet haalbaar maar voor haar is het totaal belachelijk..
Zo zegt ze het zelf ook met hoeveel kan een mens hebben?!!!..
En ik hoor hem paar weken terug nog tegen me zeggen en wat hij dus door deze fase`s ook vast tegen haar heeft gezegd is dat hij geen medelijden heeft.. hij wilt niet bevestigen dat ik maar ook zei dus we niet zielig zijn... "wie niet horen wilt moet maar voelen als een klein kindje" en dat ging al als een mes door mijn hart maar laat staan die arme schat die met 2 kinderen en een echt gebroken hart achtergelaten word!
Echt Bah gewoon en niks uit Rancune.. Ik hou het respect voor mezelf en haar maar als hij het op deze manier doet en haar geestelijk ook nog eens een dikke dauw in de rug geeft dan duwt hij ons naar elkaar.!
Dan geven we elkaar wel wat we nodig hebben want zeg nou zelf wie dit leest en ook trouw is.... Mag je niet leunen op een ander?? "de ware" neemt je altijd voor wie je bent toch?? Soms is de stroom van geven en nemen uit balans maar "de ware" geeft je toch niet zomaar op??! je put "de ware" niet uit want de tijd komt weer dat de ander je weer aanvult en helpt??!!

Of ben ik nou gek??!
Wat zou u doen??