Langzaam sterven

Of het zijn de dansende letters en zwevende woorden die tot diep in mijn ziel doordringen. Die ongewenste en onaangename stroom van herinneringen die met de kracht van een natuurramp alles in mijn lijf vernietigt. Alles wat het vuur in mijn ogen langzaam deed doven en wat het laatste zuchtje zuurstof zou kunnen nemen. Het voelt, meer dan toen, nu als langzaam sterven.

Werkelijk alles in mijn lichaam werkt tegen als het gaat om deze situatie, nog nooit zoveel tegengas gevoeld.

Hoe vaak ik me wel niet ingebeeld heb op een zonnig, liefst onbewoond, eiland te zijn ipv de koude lelijke werkelijkheid van dat huis. Vooral die tafel (én de grote kamer), waar ik zo vaak aan vast moest, want ik leerde namelijk niet. Steeds opnieuw moest ik dan deze straf ondergaan, totdat ik zo gehard was dat het me geen reet meer deed. Dat maakte het gelijk een stuk minder interessant voor ze, denk ik. Ze wisten het wel, wat ik niet leuk vond (ha, basicly alles dus) en probeerden me daar nog mee te pakken, alleen ik had inmiddels de i don't care jas aangetrokken dus het was geen les en leek mij niets meer te doen. Het (zij) stopte in het laatste jaar.

Ze hadden me al lang en breed in grotere groepen verkracht, op alle manieren, of tegelijkertijd, wat misschien nog wel meer mensonterend is dan wat daar en toen gebeurde. Wtf maakt nu dit zo moeilijk?

Waarom kan ik het niet zeggen, zelfs niet schrijven terwijl het tientallen keren op mn netvlies voorbij schuift.

Omdat het opnieuw de angst van toen keer honderd vertegenwoordigd? Of de complete minderwaardigheid bevestigd? Het de vernedering aanwakkert en de onveiligheid van toen er meer dan vanaf straalt. Hoe alleen het was ondanks al die mannen erom heen? Hoe alleen ook als er andere meisjes waren, ook dan was het heel alleen, het was altijd alleen en eenzaam (nog steeds). Mijn schuld hier wel centraal staat omdat dit een zogenaamde straf was doordat ik niet luisterde of niet alles zomaar liet gebeuren? Wel een verdomde straf die tering vaak uitgevoerd werd, maar zij konden erg overtuigend zeggen dat dit toch echt aan mij lag en dus mijn eigen schuld was (ik hoefde immers alleen maar te luisteren en me te gedragen als een gebruiksvoorwerp).

Alles bij elkaar zal wel maken dat het meest walgelijke deel gelijk ook een moeilijke is (en ik er waarschijnlijk juist daarom doorheen moet). Dat en al die andere keren die als kleinere draadjes door de eerste herinnering lopen. Al die jaren dat ik het verdrongen heb en uit mijn systeem haalde, de jaren dat het me zogenaamd niet was overkomen maken die nog uit voor nu? Nou het probleem zit hem vooral in het benoemen en als ik het niet eens zwart op wit kan kalken moet het dan niet bij mij en mijn netvlies blijven?

I know i know i know,
There are no highs without the lows.
And through my heart feels broken,
This too shall pass i know.