Geleden onherstelbare schade

Trigger W; seksueel misbruik.




















Misschien zijn het die herbelevingen waarbij mn hartslag opeens torenhoog is, ik het bloed in mn hoofd keihard voel pompen en werken om die hartslag omlaag te krijgen. De suizingen die ik voel, het gal wat naar boven komt, hoe een tintelend gevoel in mn mond al verteld dat ik ergens heen moet en de kots die dan mn mond in sneltreinvaart verlaat. Het zijn de meest vervelende waarbij ik niet snel genoeg kan ingrijpen om mezelf te kalmeren. Ik ben zelfs niet altijd snel genoeg bij een wc of emmer. Het stukje controleverlies waar ik niet op zit te wachten met als volgt, een situatie waar ik niet eens aan wil denken. Zomaar plotseling zijn ze er.

Deze momenten wil ik helemaal niet. Het is bijna een soort van paniekaanval waarbij de paniek samen met mijn maaginhoud mijn lijf zou moeten verlaten. Helaas de paniek verlaat mijn lijf niet, mijn hartslag blijft hoog als ik op de grond bij de wc of een emmer zit. Het blijft bijna altijd bij één keer overgeven, gelukkig. De andere klachten blijven, in de suizingen van mn hoofd doemt een levensechte ervaring op waarbij ik als 13 of 14 jarige weer eens probeer te vechten tegen iets wat veel sterker is. Uiteindelijk zie ik de seksuele handelingen en wat ze doen, of wat ik moet doen. Het is allemaal even walgelijk. Ik zie een veel te jong meisje met tranen in haar ogen een kerel pijpen die haar vader had kunnen zijn, of erger, haar opa. Ik zie haar op haar buik liggen, op haar rug liggen, tegen de muur aanstaan etc en ik zie hoe er steeds een andere man met geweld haar kinderlijf in komt. Want een kinderlijf dat had ze nog toen ze 13 was, vooral toen. Het geweld wat toen gebruikt is, al die ontelbare keren, voor het eigen plezier van al die egoïstische mannen, dat heeft onherstelbare schade aangericht. Ik kan niet meer helen. Wat toen kapot is gemaakt kan ik niet meer maken.

Nu moet ik leren leven met het geweld, met de oneindige stroom aan mannen die allemaal, op allerlei manieren, seks wilden. Stonden ze er niet bij stil? Zagen ze het niet? Waarom vocht ik ertegen? Ik maakte het alleen maar erger. Het duurde allemaal veel en veel te lang en hierdoor is de, onherstelbare, schade te groot.

De destructieve schade die ik daarna zelf aan bracht, onder het mom van zogenaamde controle. Want natuurlijk kon en kan ik nog verder kapot. Dan volgt nu het moeilijkste. Niet vermijden, niet stoppen, niet niet-kijken. Alleen die gevoelens, die hoge hartslag, het suizen en kotsen, kan het ook stoppen? Of duurt het net zo lang als toen? Want dat is wat mij betreft twee jaar te lang.