De verloren pijn

Uiteindelijk was ik gehard en deed alsof ze mij niet meer konden raken en niets raakte me meer, althans, zo deed ik voorkomen. Niets is minder waar weet ik nu, alles heeft me geraakt, dieper en harder dan ik dacht. Het was uiterlijk en óp dat moment en de vele jaren daarna raakte het me niet. Tot er ruimte of speling kwam. Het kwam binnen en raakt me tot in het diepste van mijn verwrongen & kapot gemaakte ziel.

Nu zie ik dat zogenaamde onverwoestbare meisje alleen een pantser was. Om te overleven had ik het nodig om me niet te laten raken en nu maken ze / het me kapot.

Die gezichten, wat een hel om langs te zien komen. Al die mannen, al die gezichten, al die lijven, alles. Wat ze deden, wat ik moest doen, ook hier, alles.

De pijn die ik nu voel, ik snap dat ik dat 25 jaar geleden niet toe kon laten, want dat was zoveel, te veel, te intens. Nu twijfel ik nog steeds of ik het aankan, elke keer opnieuw.

08 nov 2024 - meld ongepast verhaal

Infinito, vrouw, 38 jaar

LilAngel zaterdag 09 november 2024 12:44
Klinkt inderdaad als een overlevingsmechanisme. Cru dat je dan nu juist het doorvoelen nodig hebt om verder te kunnen komen.. het klinkt enorm verdrietig en pijnlijk. Ik hoop dat je jezelf ook tijd, ruimte, steun, liefde en warmte kunt bieden. Al datgene wat je eigenlijk altijd al hebt verdiend, wat je nu minstel dubbel en dwars ook verdiend (en nodig hebt?).
Knap dat je desondanks blijft delen, zodat je er niet helemaal alleen voor staat
Wobbel zaterdag 16 november 2024 10:44
sommige dingen zijn te groot om op dat moment te beseffen. Het feit dat je het nu benoemd en er mee bezig bent "op een afstand" er naar te kijken is een begin?

O 04 dec 2024 Langzaam sterven ( 2 )
O 08 nov 2024 De verloren pijn ( 2 )
O 24 sep 2024 Geleden onherstelbare schade ( 1 )
O 27 aug 2024 Verwerken 18+ ( 1 )
O 09 okt 2023 Hoe ik achterbleef met niets . ( 1 )

vorige volgende