Een beetje funky.

De soundtrack voor vandaag is 'Hidden Potential' van TWRP. Een beetje funky.
Want ik was na een halfuur al klaar met mijn tentamen van vijfenveertig vragen en ik vroeg me af of dat goed of slecht was en toen bleek ik maar veertien fouten gemaakt te hebben. Dus blijkbaar ging het goed. Ben ik ook weer klaar met dat vak.
Voor een ander vak heb ik de conclusie en discussie van een paper geschreven en volgens een groepsgenoot ziet het er goed uit, dus dat komt ook wel goed. Nog even een verhaaltje lullen over wat ik van deze ervaring heb geleerd: dat samenwerken met vier mensen kut is, joe.
Dat is het zo'n beetje.

Ik heb al mijn sinterklaascadeautjes ingekocht en nu moet ik ze nog inpakken, maar dat doe ik wel als mijn ouders op vakantie gaan. Want ze gaan weer eens op vakantie. Ik heb al zo'n vijf mensen uitgenodigd om bij me te komen eten, zodat ik niet de hele week alleen zit. Ik denk dat ik pompoensoep ga maken. En dan kan ik een middagje uittrekken om cadeautjes in te pakken want ik heb zo'n... negentien cadeautjes gekocht. Ik ben slecht in inpakken, dus dat wordt leuk.

Ik zit al een tijdje te azen op een tweedehands wollen trui, maar als ik die nu bestel krijg ik naar mijn hoofd geslingerd dat ik een gat in mijn hand heb, dus die bestel ik over een weekje wel. Ja.
Ik heb wel veel geld uitgegeven aan cadeautjes. Ik zie nog wel.

Ik was een tijdje geleden bij het concert van Ninja Sex Party en sindsdien ben ik fan van TWRP, want die deden het voorprogramma (en waren de band van de main act, want die bestaat uit een tweetal). Ik wist niet dat je live door een talkbox kon zingen. Dan zing je door een soort plastic slang en klinkt het alsof je net als Cher los bent gegaan met de vocoder. 'Believe' was een ding.
Dat zeg ik alsof ik hier iets van af weet, maar dat weet ik niet. Ik heb ten eerste op moeten zoeken dat het een talkbox heet en dat van de vocoder weet ik van de Cher-parodie in een aflevering van RuPaul's Drag Race. Sorry.

Dat concert was heel druk. Er was alleen nog ruimte bij de bar, dus toen gingen we daar maar staan. Als mensen een drankje wilden, moest ik aan de kant. Halverwege de main act kwam een jongen een drankje halen en ik stapte weer braaf aan de kant. Hij dronk het heel snel op, dus ik dacht dat hij wegging. Maar nee. Hij besloot om direct voor de chick van 1.68 te blijven staan, die héél blij was dat ze een goed plekje had gescoord.
De bar had namelijk een verhoging waardoor ik daadwerkelijk iets kon zien. En dan komt er zo'n lange dude random voor me staan. Toen heb ik moeten vragen of ik vóór hem kon staan, want ik kon niets zien. 'Oh, oh, ja hoor.'.

Ik vraag me af of dat soort mensen niet realiseren dat ze strontvervelend zijn. Ten eerste gaan ze tijdens de main act de halve zaal door voor een drankje, dat zijn al veel geïrriteerde mensen. Vervolgens blijven ze maar ergens staan, waar ze iemands zicht ernstig blokkeren. Maar goed, ik was blij dat ik het had gevraagd, want anders had ik de rest van het concert niets kunnen zien. Ik kreeg wel een paar ellebogen in mijn rug, want de random kerel had voor extra ruimtegebrek gezorgd, maar afijn.
Ik sta bijna altijd helemaal vooraan bij concerten en dan heb ik niemand om me aan te ergeren. Maar dit was de Melkweg. We moesten ook een halfuur in de rij buiten wachten voordat we naar binnen konden. Dat is wel anders dan bij de kleine concertjes van Tivoli, waar je gewoon naar binnen loopt, even een kluisje pakt voor je spullen, het toilet bezoekt en vervolgens nog helemaal vooraan bij het podium kan staan.


Ik heb mijn kledingkast opgeruimd en veel in de donatiecontainer gegooid. Zo ook de jurk die ik op mijn zestiende verjaardag droeg. Ik paste er nog in, maar gewoon het idee, het idee dat ik nog kleding zou dragen die ik op mijn vijftiende heb gekocht. Ik ben sindsdien toch wel een heel ander mens geworden.
Ik dacht dat ik door mijn kast op te ruimen meer ruimte zou creëren, maar dat was niet zo. Ik heb gewoon geen ruimte voor al die warme truien, maar ik houd wel van warme truien, dus ik prop ze wel zo dicht mogelijk op elkaar, want ik kan niet anders.


Ik las bij de NOS dat studenten die de basisbeurs hebben gemist, zoals ik, een tegoedbon van tweeduizend euro krijgen die in te wisselen is voor vervolgonderwijs. Dus dan heb ik korting op mijn master. Het liefst zou ik daarna nog een tweede master doen, of een paar jaar later, maar dat kost gelijk twaalfduizend euro of iets dergelijks.
Waarom kunnen ze niet gewoon het onderwijs goedkoper maken?
Daar is vast een hele lange en logische verklaring voor, maar goed, ik wil gewoon twee masters achter elkaar kunnen doen. Want tegelijk gaat me sowieso niet lukken. En ik weet ook niet eens of ik wel twee masters direct achter elkaar zou willen doen. Miss wil ik er een jaartje tussen hebben. Dán die koksopleiding doen. Of misschien ben ik wel voldaan na die ene master, toch.

Weet je, ik zie wel.