Herinneringen (nog niet af, kladje)

Is dit wat liefde is? Alleen de vraag geeft al het antwoord. Blijkbaar is dit niet liefde voor mij.
Misschien vraag ik teveel. Maar ik denk het niet want ik geef ook veel. En ingewikkelder is het eigenlijk niet.
Nu gaat het om de behoefte die ik voel om bij je te zijn. Die twee avonden/nachten in de week vind ik niet voldoende. Jij bent nu de clown aan het uithangen onder invloed van drank terwijl je ook gewoon tijd en energie had kunnen steken in onze prille relatie.
Natuurlijk moet je gewoon doen waar je zin in hebt en ik ben de laatste die je zal claimen maar het voelt wel een beetje raar. Dat juist nu we steeds dichterbij elkaar lijken te komen (waar ik eigenlijk de meeste moeite voor doe) je ineens de behoefte hebt om je te gaan bezatten.
En een date met mij plan je dan, er meteen vanuit gaande dat ik wel kan, op zondagavond.
Opdat ik die nacht na mijn werk naar je toe kom en blijf slapen, we veel praten, lol maken en passionele sex hebben..
Ideaal zou je zeggen.. maar er is meer.. Een relatie is meer. Maandag moeten we allebei weer vroeg de deur uit. Dinsdagavond heb ik dan het voorrecht om weer bij je langs te mogen komen. Niet te vroeg natuurlijk, want meneer moet nog sporten etc.
Op deze manier is de relatie wel erg eenvoudig voor jou.
Op de dagen dat ik je niet zie hoef je niet meer te doen dan de telefoon op te nemen en leuk te doen en af en toe ik houd van je te zeggen.
Op de dagen dat ik je wel zie, is veel gewoon in orde, ik geef het toe. Maar ik wil meer.

Mijn hoofd is moe. Geen zin in vragen meer.
Wil gewoon die liefde die geen woorden nodig heeft. Ik herformuleer, geen frictie nodig heeft om te groeien. Woorden die raken, doen lachen, eenheid creeren maar niet benauwen, zich opdringen.

Die liefde zo mooi. Voelbaar in blikken en glimlachen. Tedere aanrakingen. Kalmerende woorden, gestes. Zielen die elkaar verwarmen, verblijden, troosten.

Een liefde waarin jij in stilte minutenlang naar me kijkt simpelweg omdat je me mooi vindt.
Soms leg je je hoofd op mijn schoot te rusten. En kijk ik op mijn beurt uren naar elk detail van jouw gezicht.
Je kookt voor mij en ik kook voor jou. Ik doe de was maar jij strijkt. Maar alles gaat vanzelf.
Dingen worden gedaan zonder dat ze gedaan worden. Ongemerkt. Omdat die eenheid er is.
We zijn volledig onszelf en zo open dat we opgaan in een soort hemelse kinderlijke sfeer van ontdekking, verdieping, entertainment en veiligheid/warmte.
Soms gaan we samen lopen en genieten we van de regen en de wind, het natuurgeweld dat de mens normaliter chagerijnig maakt.
Die rust. Dat veilige gevoel. Geen vragen, geen twijfels, geen angst.
Dat jij aanvoelt wat mijn behoeften zijn en daarop inspeelt.


Ik wil je moeite zien doen. Verras me een keer. Neem initiatief. Het is heel eenvoudig.