Golf

Eigenlijk zou er nu een golf van rust en kalmte en bezinning over me heen moeten komen, nu ik mijn bachelorscriptie heb gehaald met een 8.3, maar die komt maar niet. In plaats daarvan krijg ik de melding dat ik voor half september al moet weten wie ik als scriptiebegeleider wil voor mijn masterscriptie, dat ik zo snel mogelijk op zoek moet naar een stage en oké, ook iets van 'welkom'. Het leven raast maar door. Als ik niet oppas ben ik opeens helemaal afgestudeerd. Dan moet ik een baan gaan zoeken en geld gaan verdienen en uit huis en-

Wat word ik überhaupt? Mijn master blijft maar doorpraten over psychologen, maar ik ben helemaal geen psycholoog en ik word helemaal geen psycholoog en ik hoef het niet te worden ook.
Als ik dan doorklik naar de informatie over promoveren, gaat het ook gelijk over klinische en neuropsychologie en dat is absoluut niet waar ik me mee bezig houd.

Ik weet het niet. Kan ik niet voor altijd blijven studeren? Blijven lullen over interdisciplinariteit en dergelijken? Waar kom ik überhaupt aan het werk als ik dan die master seksuologie hierna ga doen? Wil Durex me hebben? Of Rutgers, het liefst? Of zal ik toch bij de gemeente aankloppen? 'Hoi, ik wil graag trainee worden' en dan kom ik misschien in een positie die ik niet zo boeiend vind. Ik weet het niet. Ik vind volwassen worden eng. Ik vind geldzaken eng. Ik vind toekomstplannen eng, al helemaal midden in een pandemie. Maar als ik volgend jaar niet naar België ga om te studeren, dan ga ik het nooit doen. Want ik wil wel een eigen plekje en soort van settelen. Maar de positieve kant van het nog bij mijn ouders wonen is dat ik niets achterlaat als ik spontaan tijdelijk wil emigreren naar Leuven.

Ik moet een LinkedIn gaan aanmaken. En god mag weten hoeveel mensen gaan toevoegen. Wie kan ik überhaupt allemaal toevoegen? Zoveel mensen ken ik niet. Ik had al moeten werken binnen mijn vakgebied, want nu heb ik een achterstand vergeleken met allemaal andere mensen, want ik heb geen werkervaring. Bla-die-bla-die-bla.

Het voelt een beetje alsof alles in één keer op me af komt donderen en er komt een moment dat er van me verwacht word dat ik een huis en een baan en een kat heb en ik zie het niet zitten.
En dan zijn er mensen die op hun achttiende al zijn gaan werken en voor de rest van hun leven die baan gaan doen.

Volgens mij is mijn gemiddelde nu hoger dan een 7 en hadden ze me best tot die master toe kunnen laten, maar het leven zuigt. Ik denk dat ik vooral een tweejarige master had willen doen omdat ik gewoon nog niet klaar wil zijn met het studeren. Nu kan ik even alles over emerging adulthood op mezelf gaan toepassen. Het hele 'geen kind, geen volwassene'-idee.

Ik heb het gevoel dat het niet echt uitmaakt hoe goed ik mijn best doe, wat cijfers betreft, want ik ga toch weer afgewezen worden omdat ik op mijn achttiende zesjes haalde.

En ik weet dat dit allemaal negativiteit is, maar ik zie alles zo niet zitten, ik wil gewoon in mijn bed liggen en niets doen en er pas uitkomen als corona weg is en ik fysiek mensen mag zien voor mijn opleiding.

Maar eerst ben ik jarig en moet ik bedenken wat ik voor cadeautje wil, ook voor mijn slagen en ik kan niets bedenken, want ik heb alles wat ik nodig heb in dit huis en ik weet niet wat ik nog meer nodig zou hebben in de toekomst, ja, misschien spullen voor als ik naar België ga, maar ga ik wel naar België?
Dat is zo ongeveer mijn gedachtegang op dit moment.
Van: ik moet dit doen en dit doen en in de toekomst dit doen en dit doen en ik heb geen idee of het wel allemaal goed komt.

Maar stap één is naar de kapper en stap twee is taart bakken en ooit kom ik er wel.

11 jul 2020 - meld ongepast verhaal

iAngel, vrouw, 26 jaar

Lezer zondag 12 juli 2020 20:32
Gefeliciteerd met het behalen van je scriptie, mooi cijfer ook

Het is zeker jammer, dat ze niet kijken naar het resultaat die je hebt behaald. Want je hebt toch je best gedaan en jezelf verbeterd.
knowthyself zondag 12 juli 2020 21:25
Oke, dit klinkt misschien heel intens, maar kun je niet een mail schrijven naar de Examencommissie? Dit riekt een beetje naar formalisme.

Het klinkt echt alsof je die twee-jarige master heel graag wilt.

Schrijf naar de commissie/"ga in beroep" tegen de beslissing van de toelatingscommissie(een bestuursorgaan), zeg waar het op staat, stuur de motivatiebrief mee op, als dat vereist was voor de toelating (ik kan me niet herinneren of je verzoek nou geweigerd was of dat je het niet had geprobeerd).

Ik denk ECHT dat de universiteit iemand met een "groeimindset" op prijs zal stellen en je initiatiefneming zal waarderen.

Een deel van de "pay gap" van vrouwen is omdat vrouwen veel minder snel denken dat ze iets verdienen/veel minder (sterk) onderhandelen. Probeer het. Als je wilt, kan ik kijken naar je conceptmail. Of laat je vriend ernaar kijken. (Mijn vriend heeft me de laatste tijd heel erg veel geholpen met assertiever woordgebruik in mijn e-mails gebruiken.)
knowthyself zondag 12 juli 2020 21:37
Je gemiddelde was slechts 0,1 minder dan het vereiste toch? Als ik de coordinator was van de groep, zou ik graag iemand in mijn team hebben, zou ik best iemand zoals jij een kans willen geven.

(Of ja, als ze al de mails hebben rondgestuurd naar de studenten die het waren geworden, dan is die beslissing moeilijk om te draaien. Maar ik raad je aan om zoveel mogelijk te oefenen met "de grenzen pushen" van formele regels op dit punt.

Ik las ergens een artikel over hoe het goed voor je is om soms te solliciteren naar banen waarvoor je niet alle hokjes aantikt. En een artikel dat zelfs beweerde dat "solliciteren naar banen waarbij je voldoet aan alle eisen gezien wordt alsof je jezelf te min doet". Lijkt me een beetje stom als dat zo is, maar er werd weer beweerd dat mannen veel meer durven te solliciteren naar banen waar ze "in kunnen groeien", en ze ervaren het ook minder persoonlijk als ze afgewezen, lijkt het.

Ik zeg niet dat (cis-)mannen en vrouwen 100% hetzelfde zijn of dat we dat moeten willen, maar ik heb echt ontzettend veel gehad aan praten met mannelijke medestudenten, vrienden, mijn vriend, die me graag willen zien slagen in wat ik doe. Niet altijd hoor, maar als ik met mijn medevrouw praat zijn ze vaak veel voorzichtiger, gereserveerder, binnen de lijntjes kleuren. Als je echt wat wilt, moet je soms deuren inslaan. De regeltjes moet je maar zien als obstakels voor de mensen die het NIET zo graag willen en zich alleen maar inschrijven voor de CV-value.

(Zo zag je bij rechtenopleidingen in Nederland dat er in het eerste jaar 50% van de studenten vaak wegvallen, omdat iedereen denkt dat een rechtenopleiding een "pretpakket is" waar je gemakkelijk veel geld mee verdient later. Later in het jaar komen ze van de koude kermis thuis. Dat zou je niet zo snel zien bij een (Ivy League) Law School in de VS, waar je door veel meer hoepels moet springen om rechten te "mogen" doen.)
knowthyself zondag 12 juli 2020 21:40
Kanttekening: ja, misschien klets ik nu uit mijn nek. Ik weet helemaal niets over de opleidingen en de procedures. Het doel van mijn essay hierboven was om je te laten zien dat ik met je meeleef & dat ik JOU graag zie bereiken wat jij graag wilt. Bij dezen. Als de rest niet van toepassing is, of je hebt er geen zin in, dan snap ik dat & kun je alles als niet geschreven beschouwen hahaha
knowthyself zondag 12 juli 2020 21:48
Oh ja! Volgens mij is volwassen worden helemaal niet veel anders dan toen je uit huis ging.

Jij studeerde (werkte, weliswaar flexibel maar toch), verrichte goed werk, werkte met je "collega's" (medestudenten), en je kreeg stufi. Kun je met een beetje fantasie zien als je "salaris" voor je werk (die je weliswaar deels(?) moet terugbetalen maar toch).

Je moest tussendoor het huishouden doen, richtte je kamer in, moest aan time management doen.

Oke, je hebt geen werkervaring, maar je bent eloquent, je deed je uni-werk (kennelijk!!) vaak kwalitatiever dan je medestudenten, en bent geinteresseerd.

Kin omhoog. Schouders naar achteren, borst naar voren. Je kunt dit! Wat "dit" ook is. Je kunt het. Je mag best tussendoor onzeker zijn, dat geeft niet. Lucht je hart. Ik hoop oprecht dat het binnenkort tot je doordringt hoe goed je bezig bent. Stap voor stap.
knowthyself zondag 12 juli 2020 21:55
Ik denk dat ik de behoefte heb om je reacties te spammen omdat ik (bijna) zeker weet dat jouw familie je niet genoeg steunt nu.

Zo. Zal zeker niet genoeg zijn om te compenseren voor het gebrek aan steun die je hebt thuis, maar hopelijk een beetje.

Oh ja. Dat is ook zoiets. Alle mensen hier op MD, die toch elke dag blijven doorgaan, ook al zijn hun familieleden niet behulpzaam (of zelfs schadelijk, in sommige gevallen). Mijn respect.

Misschien zijn dat niet mijn zaken, maar ik spreek even vanuit mijn hart. Je bent een topper. Wat je wilt, zul je bereiken. Ga voort, maak fouten, sta weer op, en vind jezelf.
knowthyself maandag 13 juli 2020 02:18
Wow! Oke, ik heb. mijn reacties heroverwogen en ik klink weer voor de derde keer veel te zelfverzekerd over iets waar ik niets over weet.

Excuses als ik een grens heb overtreden. Ik weet helemaal niets (bijna) zeker over jouw familie. Op dat gebied kletste ik ook uit mijn nek.

Ik moet mezelf echt even een weekje ofzo een time-out geven om met vrienden en kennissen te spreken over serieuze onderwerpen want kennelijk leidt scriptiestress ertoe dat ik dingen eruit flap die ik normaal nooit zou zeggen. Alright.

On a lighter note, wat voor taart ga je bakken?

O 06 jan 2022 Ziekjes ( 2 )
O 03 dec 2021 Het gaat niet zo lekker ( 4 )
O 13 okt 2021 Oorsuizen ( 4 )
O 22 sep 2021 Studeren en zo
O 02 sep 2021 Deze zomer ( 1 )
O 18 jul 2021 Het rondje
O 10 jun 2021 De laatste tijd
O 08 mrt 2021 Next
O 02 mrt 2021 Lente ( 3 )
O 16 feb 2021 Babykoetjes ( 4 )
O 05 feb 2021 Hobby’s ( 10 )
O 21 jan 2021 ~ ( 3 )
O 05 jan 2021 Even bijtikken ( 3 )
O 08 dec 2020 Moeten ( 4 )
O 24 nov 2020 Mijn week ( 1 )

vorige volgende