Levenservaring

Ik heb zo'n veertig euro uitgegeven aan warme sokken en winterpyjama's, omdat ik vond dat dat nodig was. Nodig als het kwik weer onder de tien graden zakt. Wat waarschijnlijk nog een tijdje duurt. Het is nog te warm voor truien, vesten, winterjassen, sjaals en dus ook voor de 'huissokken' van de Hema waar mooi 'home' gespeld is op de zolen, in antislipspul. Vijf euro. Vijf hele euro en ik kan ze niet eens aan.

Eigenlijk was ik van plan om een broodtrommel te kopen daar. Mijn broodtrommel van de Action was binnen een dag kapot; hij sloot niet meer nadat ik hem welgeteld twee keer had geopend. Dus ik ging naar de Hema, waar het schap met broodtrommels bijna helemaal leeg was. Ik kocht wel panty's, twee paar huissokken en een set van vijf gewone sokken, want ik heb altijd sokken nodig.
Toen ging ik naar de Zeeman, waar ze geen broodtrommels hadden. En daar kocht ik een legging, een vest en een pyjama met lange mouwen. De zon scheen buiten.
Vervolgens ging ik naar de Blokker waar ze wél broodtrommels hadden. Van die fancy uitschuifbare van twintig euro. Van die saladeboxen en 'yoghurt to go' en eigenlijk zocht ik gewoon een broodtrommel die niet binnen een dag uit elkaar zou vallen én in de vaatmachine zou mogen. Zes euro ongeveer, voor een trommeltje met twee aparte vakken. Prima, kon mijn avondeten er ook bij. Broodjes pindakaas en krentenbollen gescheiden.

En ik heb scones gebakken en zandkoekjes gemaakt en statistiekopgaven gedaan met een kop thee, met twee koppen thee, drie à vier koppen thee, bijna meer thee dan opgaven. En zandkoekjes. Eén koekje, twee koekjes, halve bak koekjes, maar dat mocht wel, want ik had ze zelf gemaakt. Vrijdag heb ik al een toets. Gelijk daarna moet ik werken.

Ik had laatst mijn allereerste werkoverleg. Ik mocht 's avonds laat naar presentaties kijken en luisteren, over de toekomstplannen en wat dan ook en eigenlijk wilde ik, heel stiekem, al in mijn bed liggen. Ik heb na afloop een kwartiertje meegeborreld. Een half glaasje witte wijn op, geluisterd naar gesprekken en gedacht: ik hoor hier niet, ik hoor hier helemaal niet. Dat het moeilijk is om een baan te krijgen op dit moment. Ja, ja. Ja, en in je studententijd kon je nog dit, dit en dit, maar dat gaat niet meer.
Ik dacht: ik ben heel makkelijk aan dit baantje gekomen, ik ben een student, en oh ja, ik wil eigenlijk in mijn bed liggen, weet je, ik hoor hier ook gewoon niet. En toen heb ik iedereen gedag gezegd en ben ik naar het station gelopen.
Ik kwam twee mannen tegen, ze liepen me tegemoet. Ze riepen: 'Goedenavond!' en ik schrok alleen maar. Ik houd niet van in het donker ergens heen moeten. Ik houd al helemaal niet van vreemde mannen in het donker tegen komen. En als ze dan ook nog iets naar me gaan roepen, dan word ik al helemaal panisch.
Ik voelde me een beetje kinderlijk. Te kinderlijk. Te onervaren. Qua levenservaring dan. Daar kan ik alleen niet zoveel aan doen. Ik zat daar in mijn eentje op een bankje op de trein te wachten, hopend dat 'ie snel zou komen, en ik hield alles wat enigszins op een mens leek in de gaten. Kwam hij of zij naar me toe? Nee. Oké. Gelukkig.
Ik heb eigenlijk helemaal niet overlegd op dat 'werkoverleg'.

Stiekem voel ik me ook niet thuis bij mijn studie. In zo'n werkgroep. Want je moet meedoen. Participeren. Er wordt van je verwacht dat je na vijf uur 's middags nog iets nuttigs kunt zeggen, kunt vragen, tot de klok zeven uur 's avonds slaat en je verlost bent en geen uitspraken meer hoeft te doen over teksten die je niet gelezen hebt, of gelezen maar niet onthouden of begrepen.
En dan heb je van die mensen die alles opnoemen alsof het hapklaar gepresenteerd was in een makkelijk te lezen artikel en ze doen er vervolgens nog een stapje bovenop, door het te koppelen aan de theorie van het lesboek én aan het hoorcollege. Hoe? Hoe doen ze dat toch?
Levenservaring, zeg ik tegen mezelf. Ze zijn al in de twintig. Ze zijn al ouder en wijzer. Dat is het. Niet omdat ik dom ben of zo. Néé.

Ik hoop vooral dat mijn broodtrommel niet sneuvelt, anders word ik boos.