Oorbellen

Ik voel soms mijn hart een beetje pijn doen, dan is het een korte steek van een paar seconden, maar ik schrik toch. Eerst dacht ik: straks krijg ik een hartaanval, maar ik had ergens gelezen dat je pijn in je hart kan krijgen door stress. En als ik het me goed herinner kan verdriet er ook voor zorgen. Ik heb het misschien eens in de paar maanden en dan duurt het dus een paar seconden.
Dus vandaag had ik ook een soort steek in mijn borst en ik dacht: oh nee, ik heb stress of verdriet of verkeerd geademd of iets dergelijks, in plaats van: oh nee, ik ga dood.
Ik groei als persoon.

Ik heb vitamine D gekocht, want je weet maar nooit, misschien dat ik er iets van opknap. Me er wat beter door ga voelen. Mentaal, bedoel ik. Ik ging voor de goedkoopste optie die ik maar eenmaal per dag hoef in te nemen, want ik ben lui. Ik las pas toen ik het had gekocht de verpakking. Achterop staat nu dat er rundergelatine (halal) in zit. Ik had er nooit bij stilgestaan dat er gelatine in vitamines kon zitten, laat staan dat het halal zou zijn. Weer wat geleerd.

Er zijn wel een paar dingen waarvan ik heb gemerkt dat ik me er beter door voel. Namelijk: me leuk kleden en leuke dingen doen en met leuke mensen omgaan.
Vandaag heb ik mijn haar en mijn make-up gedaan en een leuk blouseje aangetrokken met een fluffy wit vest. Ik heb zelfs oorbellen ingedaan. Mijn nagels zijn roze gelakt. Ik weet niet, ik voel me gewoon een stuk leuker als ik mezelf een beetje fatsoeneer. Maar ik bén ook een best leuk persoon. In ieder geval om te zien.

En toen ben ik boodschappen gaan doen en heb ik een huispak en dus vitamine D gekocht, maar ook heel veel snacks en avondeten, want mijn broer komt straks langs. En mijn broer eet al mijn eten op. Maar ook echt, al mijn eten. Ik weet nog dat hij er één uur was in de zomer en mijn drie blikjes Radler, twee broodjes en een zak chips had opgegeten. Vandaag ben ik voorbereid.

Als avondeten ga ik pasta carbonara maken, morgen wordt het simpele wok met kippendijen en een teriyaki-sausje (die ik gewoon kant en klaar heb gekocht) en straks ga ik nog chocolate chip cookies bakken. Ik moet nog twee presentaties voor donderdag voorbereiden, maar ik ben het aan het uitstellen. Presentaties? Wát?
Het zijn presentaties van één en twee minuten, dus dat heeft er ook mee te maken.

Ik heb al wel mijn outfit uitgezocht. Een strakke rok, zwart-wit-gestreept shirt, dat witte vest en dan een panty en mijn enkellaarzen. Dat voelt krachtig. En misschien draag ik dan mijn oorbellen met rozenkwarts.
Kijk, dat is dus een dilemma, want die heb ik van mijn ex gekregen, maar het zijn mooie oorbellen, maar het is letterlijk de steen van de liefde, die ik van mijn ex heb gekregen, maar alleen ik weet dat, maar alsnog, als ik ze in doe, dan ga ik er wel aan denken en ik heb geen zin in denken. Denken is vermoeiend. Ik heb misschien teveel waarde aan een object gegeven.
Ik heb ook oorbellen van mijn eerdere ex en die draag ik gewoon als ik daar zin in heb, want niemand weet dat hij me die had gegeven en ik vind ze wel leuk. Ik vind het zelfs wel grappig, eigenlijk. Ik gok dat ik over een tijdje net zo onverschillig ben over deze oorbellen. Straks heb ik een collectie oorbellen van mijn exen.

Als het dan zomer begint te worden en ik een relatie heb, dan begin ik mijn riedeltje over hoe ik graag iets zou hebben wat ik bij me kan dragen voor mijn verjaardag en hoe ik elke dag oorbellen draag, dus oorbellen zouden leuk zijn, weet je. En dan krijg ik oorbellen en dan gaat het een paar maanden later uit. En dan begint het weer opnieuw. En zo groeit mijn collectie oorbellen. Ik zie het al voor me.
Misschien moet ik nog meer gaatjes nemen en dan kan ik strong independent woman uitstralen terwijl ik alleen maar oorbellen draag die ik van exen heb gekregen.
Goals.
Mijn oren zijn alleen best klein, dus ik moet maar niet al te veel exen maken, anders past het niet meer.

Deze week heb ik niet echt sociale contacten, omdat ik dus eigenlijk presentaties moet voorbereiden en iedereen om me heen tentamens heeft en me ook succes met mijn tentamens wenst en dan zeg ik maar: 'Thanks, jij ook', terwijl ik alleen drie minuten aan tekst moet voorbereiden en daar een hele week voor heb. Maar ik heb nog steeds een kamer om te ordenen. Ik heb heel veel zooi onder mijn bed geschoven zonder er over na te denken.
Ik ben toch niet zo volwassen.

Ik raakte ook heel geïrriteerd toen een huisgenoot vroeg of ik wel zeker wist of die theeglazen die ik naar huis had genomen van mij waren, want misschien had zij ze meegenomen, maar ze wist het niet zeker meer. Dat vond ik echt een absurde vraag. Ze drinkt geen thee, ik had ze eigenhandig bij de Action gekocht en in mijn ouderlijk huis afgewassen en toen meegenomen en toen zag ik dat mijn andere huisgenoot al zes theeglazen had neergezet en toen dacht ik: oh. Dus waarom zou ze denken dat ze van haar zijn?
Maar aan de andere kant had ik haar waszakjes meegenomen, omdat ik dacht dat ze allemaal van mij waren, dus oké, ik snap het wel, zo'n rare vraag is het nou ook weer niet, want ik weet ook niet wat allemaal van mij was.
Is volwassenheid eigenlijk een illusie of is er een soort eureka-moment dat je opeens denkt: wauw, ik ben echt volwassen?
Ik geniet nu al van nieuwe theedoeken kopen en dat soort dingen, dus als ik dan van die memes zie over hoe je je realiseert dat je volwassen bent als je geniet van huishoudspullen kopen, dan voel ik me opeens tien jaar ouder dan ik werkelijk ben.


Oh ja, ik had een 6,8 voor een toets, dus ik heb dit blok met veel drama vrij makkelijk overleefd.
Hoezee!
Nu maar even koekjes bakken.