Speculaas.

Mijn twee jurkjes kwamen binnen. Ik ben het type dat een kwartier voordat het pakketje kan komen al klaar gaat zitten. Glaasje water gevuld, tv-programma aan, driedubbel gecheckt of het pakketje echt in dat tijdvak komt, wacht, hij is opeens een uur later, heb ik hier mijn wekker voor gezet? Rot post.

Dus ik ging eerst speculaasjes maken in augustus, met zo'n achtentwintig graden, omdat ik daar zin in had. Het deeg moest een uur rusten. Ik ging maar weer voor de tv zitten, met mijn glaasje water.
En ik hoorde een busje aankomen. En het gepiep van de pakketscanner. En ik wachtte op de bel, maar in plaats daarvan kreeg ik het geluid van een net iets te grote plastic zak die door de brievenbus naar binnen werd geschoven. Dat je denkt: het is dat dit kleding is.
Ik heb ook een paar keer gehad dat de kartonnen verpakking van een boek net iets te groot was, maar de postbode besloot om het alsnog naar binnen te schuiven, waardoor de verpakking opengereten op de deurmat terecht kwam.
Mijn jurkjes pasten, maar ik moest alleen nog even de schoudervulling eruit knippen, omdat schoudervulling niet meer in is en omdat mijn eigen schouders al opvallend genoeg zijn.

Terug naar de speculaasjes; ik heb voor het eerst een speculaasplank gebruikt en die werkte de eerste drie keer niet zo goed. Ik had hem ingevet, maar hij weigerde. Het voelde wel heel goed toen ik mijn eerste molentje eruit kon slaan. Plop. Een speculaasje. Ik had ze wel te lang gebakken en nu zijn ze heel hard. Het soort hard dat je ze beter eerst in je thee kan dippen, voordat je ze in je mond steekt.
Leermomentje, of zo.

Door onze bramenplant hebben we gigantisch veel wespen in de tuin. Tot op het punt dat we elke keer dat we buiten eten belaagd worden door wespen; mijn moeder zegt dat ze het niet meer leuk vindt en mijn vader houdt dreigend zijn mes vast.
Dus we kochten een wespenval. Binnen een uur vingen we een stuk of tien wespen. Ik gok dat er al twintig inzitten. Het is in ieder geval beter dan dat mijn vader ze allemaal met een botermes door de helft probeert te snijden.

Maandag ga ik zwemmen. Dinsdag ga ik zwemmen. Woensdag ga ik wat slagroomtruffels en vegan peanut butter cups maken. En misschien komkommer gazpacho. 's Avonds ga ik tapas eten en een cocktail drinken en bijkletsen want mijn god, wat heb ik het afgelopen halfjaar meegemaakt, ja, ik heb wat dates gehad, en, uhm, seksuologie gevolgd, dat was wel interessant, ja, wat heb jij allemaal gedaan? En dan kan ze beginnen over hoe ze onder andere haar diploma heeft gehaald, waarschijnlijk gaat verhuizen naar uhhhhh, Brabant was het plan, dacht ik, want ze ging een eigen bedrijfje-dinges beginnen, ja, zoiets.
Uhuh, ík... had drie dates.
Ik weet nooit zo goed wat ik moet zeggen als ik mensen lang niet spreek, want voor mijn gevoel beleef ik niets noemenswaardigs. Maar meestal hebben zij wel genoeg te vertellen om een paar uurtjes vol te praten.

High-tea-dag komt dichterbij, dus ik heb een planning moeten maken, want ik ga, komt ie hoor: scones, kokos-limoen tulband, brownies, vanillecupcakes, shortbread, chocolate chip cookies, slagroomtruffels, peanut butter cups, tomatenbruschetta, pizzabroodjes, toastjes met tapenade, wraps met hummus en wortel en wraps met zalm en roomkaas, worsten- en kaasbroodjes en komkommergazpacho maken. Oh, en een mug cake.
Ennnn héél misschien nog fudge. Als ik daar tijd voor heb. En frambozenlolly's. Oh, en een cocktail.
En ik moet boodschappen doen. Dat wordt waarschijnlijk zo'n drie tripjes.

Teveel hooi op mijn vork? Ik?
Ik noem het liever 'ambitieus'.
De meeste dingen heb ik al een keer eerder gemaakt, dus ik weet dat dat wel goed komt.

Ik zie alweer voor me dat ik vergeet om foto's te maken van mijn ambitieuze project en dan denk: hmm, ik heb geen bewijs van mijn successen, waarom ben ik zo?

Genoeg over die high-tea die duidelijk het hoogtepunt van dit jaar is voor mij, ik heb vast wel iets anders om over te schrijven.
Ik wilde iets schrijven wat mijn precieze woonplaats zou verklappen, dus ik houd het lekker vaag; in de buurt is een openluchtbioscoop waar ik vorig jaar met mijn ex heen was gegaan. Ik zag geen reet, omdat de mensen voor ons stoeltjes hadden meegenomen en wij een kleed, ik had het koud, omdat het keihard regende en ik was dus nat en daar had ik iets van achttien euro voor betaald. En ik had het gevoel dat ik niet mocht zeuren, ondanks dat ik zat te rillen van de kou, want dan was ik volgens hem 'te negatief' en hij had in de pauze zin om fucking Pokémon Go te doen, want dan zouden we wel wat opwarmen.
Nee, ik had het nog steeds koud, mijn trui was ondanks de regenjas doorweekt, maar de woorden: 'Ik heb het koud.' waren onacceptabel, dus ik deed maar alsof ik het heel leuk vond en het heel leuk had gehad, terwijl het helemaal ruk was en ik zat te klappertanden.

De avond begon al slecht, want door Pokémon kwam hij te laat, dus liet hij mij vijf minuten in de regen wachten en dan maakte ík er weer onnodig een probleem van, want die Pokémon kon hij niet op een ander moment vangen! Dat was al in de tijd dat bijna niemand meer Pokémon Go speelde.
Laat je vriendin niet vijf minuten in de regen wachten óf zeg in ieder geval niet dat dat is omdat je een, weet ik veel, Ghastly, moest vangen. Ik stond er eigenlijk tien minuten, maar ik was er weer vijf minuten te vroeg, dus, oké. Hij had iets meer op kunnen schieten voor mij. Maar hij deed het tegenovergestelde.
Soms zie ik van die memes dat vrouwen zeggen dat hun vriend moet kiezen voor games of voor hen en ik denk: zo ben ik niet, maar man, ik ben toch wat meer waard dan één Pokémon?
Het antwoord was: nee.

Hij had die achttien euro voor me voorgeschoten, dus nadat hij me een week later had gedumpt, moest ik dat nog overmaken en ik dacht: ik kan het ook niet doen, maar zo ben ik niet. 'Die bios nog' had ik er maar bij gezet, terwijl ik eigenlijk 'ik hoop dat je struikelt' bedoelde.
Dat herleef ik dan als ik zo'n advertentie zie voor de 'sfeervolle' openluchtbios. Ik zou het je niet aanraden. In ieder geval niet voor die prijs.


Ik hoop dat ik ooit iemand tegen kom die me als een prioriteit ziet, niet een éérste prioriteit, maar, gewoon, dat ik boven een aantal hobby's sta. Dat je een ranglijstje hebt van: studie/werk, vriendin/vrienden/hobby's, of iets dergelijks. Dat ik op hetzelfde niveau sta als vrienden en gamen.
Heb ik nu weer heel lage verwachtingen?

Ik ben 's nachts nog wel een beetje eenzaam en ik had gister een droom waarin ik zat te chillen met een groep jongens en het heel gezellig was, totdat eentje me hard vastgreep en tegen mijn wil in zoende en de rest maar ging joelen en lachen.
Dat was apart.
Je kan er vast heel veel van die droomtheorieën op los gooien.


Gister vroeg mijn vader wat voor broodbeleg we van de slager wilden, dat vond ik maar een rare vraag, broodbeleg van de slager, ik wilde graag aardbeien voor op mijn brood?
Toen werd ik uitgelachen en gingen mijn broer en vader grappen maken over hoe dom het zou zijn om naar de slager te gaan en om aardbeien te vragen. Of pindakaas. Of vla. Dan sta je daar de hele tijd in de rij, moet je eerst een kaartje trekken, dan vraag je: heeft u ook aardbeien? Nee, we zijn een slager, wat doe je hier? Of als je helemaal in die rij gaat wachten om om vla te vragen. Dat kan toch niet? Zo beschreven ze nog een paar scenario's, al lachend.
Ik kon het niet aan dus ik zei: 'Ik kan jullie niet meer aan, ik ga naar boven.' en ik ging naar boven.
Toen ik even later mijn beddengoed kwam halen, kwam mijn moeder naar me toe, dat niemand begreep waarom ik boos wegging en dat begreep ik weer niet, want ik vind het natuurlijk niet leuk om belachelijk te worden gemaakt.

Oh, nou, het had helemaal niets met mij te maken.
Maar hoe kan je het nou interpreteren als dat het niets met mij te maken heeft, als het gaat over hoe dom het wel niet is als een persoon exact doet wat ik suggereerde? Als daar een stuk of acht grappen over worden gemaakt? Over dat ene 'domme' statement van mij?
Als ik x zeg en je het hebt over hoe dom het is als mensen x zeggen, dan voel ik me toch aangesproken?

Maar, néé, sorry, dat IK het verkeerd heb geïnterpreteerd, mag ik nu mijn was?
Want dat was hoe het gesprek daarna ging, ík had het verkeerd geïnterpreteerd, want het was niet zo bedoeld, niet: 'sorry dat ik iets verkeerds heb gezegd', het lag eigenlijk weer aan mij en mijn interpretatie, cool, ik ga weer naar boven en me afvragen waarom mensen het zo goed proberen te maken.
Ik zal het ook ooit wel eens proberen. Tegen een geïrriteerd persoon zeggen dat ze het verkeerd hebben geïnterpreteerd. Dat het eigenlijk aan hen ligt. Werkt vast.

Mijn vader is sowieso niet zo goed in communiceren, zo vraagt hij ook iets als: 'Kan je de dinges van boven de uhhhhhhhh halen?' en daar kan een mens toch niets mee.
Ik had ook gevraagd of we knoflook zouden kunnen kweken dit najaar, ik had namelijk op planten gezocht die je in het najaar kan kweken en toen zei hij dat ik het toch maar even goed moest opzoeken. Want volgens hem kon het niet en moest ik het opzoeken.
Maar... ik had het letterlijk net opgezocht... daarom zei ik het...
Hij doet alsof alsof ik een dom, klein kind ben.
En dat is irritant.

Het is weer bedtijd. Proeflezen? Wát?
Daar doe ik niet aan.