Vakantie **

Op dit moment ben ik op vakantie in... ijsland! Gezellig met familie. Ik heb geprobeerd vanaf de aankomst met het vliegtuig het land te vergelijken met landen waar ik eerder geweest ben; Ierland, Schotland, Noorwegen, maar dit is weer heel anders. Wijdse vlaktes, begroeid met niets dan mos, gras en struiken, af en toe onderbroken door een zilverkleurig meertje of stroompje, in het uitzicht bergen met besneeuwde toppen, watervallen, vlaktes met lavastenen, soms begroeid met mos maar in het geval van een recentere uitbarsting gewoon kaal... gletsjers, heetwaterbronnen die op afstand al te zien zijn aan rookpluimen die opstijgen uit het landschap en bovenal ook te ruiken zijn aan de typische zwavelgeur, af en toe een geiser die druk wordt bezocht door toeristen. Ja ik ben gaan houden van ijsland, nu al. Ondanks de stress om de vulkaan die al 8 jaar over tijd is en zich in het uitzicht vanuit ons huisje bevindt.

Gisteren gingen we wandelen. Na een uur rijden en nogmaals en uur rijden door een maanlandschap met lavastenen kwamen we bij een camping aan de voet van de bergen met parkeerplaats. Hilarisch genoeg was de campingdouche een heetwaterbron waar een aantal campinggasten heerlijk in lagen te dobberen.

Aan de voet van diezelfde bergen begon onze wandeling. Ik zag mijn ouders,na ze even uit het oog te zijn verloren, ineens op een richeltje boven me lopen en ik vroeg me af waar ik aan begonnen was. "Hup, Roodje, net als Bilbo, één meter voor je uit kijken!", zei m'n zus. En zo begon het bestijgen van een berg van ongeveer 900 nog wat meter met hoogtevrees. Op zich vind ik het bewandelen van bergen wel leuk, maar als het te stijl wordt met te diepe afgronden naast me, ga ik liever in de auto een boek lezen. Zo ook nu. Het bleef wandelen over stijle, smalle paadjes met meters en meters diepte naast me. En dan waren er ook nog mensen die wilden passeren. Hoera. Ik heb letterlijk doodsangsten uitgestaan, elke keer dat ik over een paar steentjes een stukje naar beneden gleed en mezelf al honderden meters naar beneden zag sleeën. Maar wij allen hebben de top bereikt. Hoewel huilend (Ofja, ik dan).

De top was oké. Maar toen kwam de weg naar beneden. Die was geweldig. Het uitzicht was zo prachtig, de kleuren zo wonderlijk mooi... zilveren stroompjes, knalgroen mos, als goud gelig opkleurend in het zonlicht, gouden, rode, grijze en turkoise bergen... het uitzicht was zo intens mooi dat ik me voor enkele momenten intens gelukkig voelde.

De terugweg was ook gemakkelijker. Het pad minder stijl, minder direct naar beneden, minder afgerond naast het pad. Het was nog een fijne wandeling, wellicht went de hoogte ook. Nu nog een paar foto's van de terugweg en de top want tijdens de weg naar de top was ik te bang om foto's te maken.

Ohja en we moesten op de terugweg een lavaveld oversteken. Ook daar een leuke foto van. Met Hot spring voor het leuke effect enzo.