Verbondenheid

Ik geloof niet in individualisme en het eigen geluk wat door de maatschappij wordt gepropageerd, door deze wereld. ik geloof dat ik hier in dit leven ben gekomen om een verschil te maken voor degene waar ik van hou. Een verschil vanuit mijn gevoel dat congruent is met de behoefte van mijn wederhelft. En dat alles wat ik doe voor mijn eigen leven en mijn eigen geluk daar in dienst van is of ter voorbereiding van. Ik geloof niet in het volgen van mijn eigen dromen en mijn eigen geluk als absoluut en einddoel. Ik geloof niet in het focussen op mezelf. Ik zie mezelf op de eerste plaats zetten als het op de eerste plaats zetten ten behoeve van de ander en als ik ook als zodanig wordt gezien. Ik leid een leeg bestaan als ik mij op mezelf moet focussen. Ik kan niet in mijn eentje op de eerste plaats zijn, voor mijn eigen doel. Die heb ik niet. Ik kan niet op mezelf iets betekenen of zijn voor mezelf als dat niet innig verbonden is met de ander.

Als dat wegvalt, wat blijft er dan over? Moet ik reizen? Nieuwe dingen zien en mooie momenten ervaren? Als heftige emoties vanuit mijn hart en buik overstromen naar mijn bewustzijn, dan denk ik alleen maar: dit gevoel is zo ontzettend sterk, ik wil dit delen met mijn wederhelft. Niet met anderen, niet met een surrogaat, alleen met haar. Dit prachtig moment. Een zonsondergang, het geluid van het water, geluid van bijen of wespen in een heideveld. De stadsverlichting s'nachts van een afstand. De wolken in de blauwe lucht die je bekijkt, liggend op een grasveld. Lopend door de sneeuw of door bossen met herfstbladeren. Al deze gedachten en of ervaringen roepen hetzelfde gevoel in mij op: verbondenheid. Diezelfde verbondenheid die een bepaald verlangen naar mijn wederhelft uit en op zichzelf een compleetheid is, maar een hogere compleetheid vindt in daadwerkelijk de liefde bedrijven met haar.

Als dat wegvalt, welk doel blijft er over voor de middelen die ik zou hebben? Moet ik carrière maken? Moet ik iets betekenen voor de onpersoonlijke maatschappij zonder die waarde te kunnen delen met mijn wederhelft? Moet ik in een huis zitten zonder het geluid en aanwezigheid van haar? Moet ik in een auto rijden zonder haar hand te kunnen vasthouden of haar lippen en neus in mijn nek voelen? Waarom? Waarom zou ik?

Ik heb geen zin om dingen te doen die mij positiviteit geven op een manier die mijn echte verlangen en dromen doen vergeten. Ik wil mezelf niet doodprikken met eigen onafhankelijke dromen die op zichzelf niks betekenen. Ik weiger om in een verdoofde pseudo geluksstaat te leven. Ik weiger om alleen dingen te doen die mij gelukkig maken. Ik wil dingen doen die ons beiden gelukkig maakt.

Tussen alle geluksmomenten zullen er zware momenten zijn die ik niet heb genoemd: de onzekerheden, het ego, de twijfels, de verschillen. En dat is godsgruwelijk zwaar. Maar ze zijn het waard.. Ik weet niet of ik ooit zo verliefd zou kunnen worden op iemand als dat ik op haar ben. Ik kan me ook niet herinneren dat ik ooit zo lang verliefd ben geweest op iemand.

Dit is mijn gevoel. Ik ben wie ik ben voor haar, maar vanuit mezelf. Ik ben niet wie ik ben voor mezelf. Maar ik kan niet alleen een deel geven van mezelf aan haar. Niet in haar geval, bij elk iemand anders zou ik dat kunnen. En niemand schijnt dat te begrijpen. Zelfs zij niet.

Als ik hoor je verdient beter, je moet jezelf op de eerste plaats zetten, je moet niet zoveel nadenken en jezelf wezen.. ja dan denk ik bij mezelf: je hebt echt het punt niet begrepen. Maar misschien leef ik ook in een hele andere gevoelsdimensie dan de rest van de wereld. Ze noemde me altijd al een alien..

Heel misschien vind ik een vorm die voor ons beiden zal werken, maar de essentie van mijn droom zal doen vervagen. ik zou dat op zichzelf al een heel tragisch iets vinden. Juist omdat dat misschien zo praktisch zou zijn.