~~~~~

Telkens denk ik: ik moet weer eens wat schrijven, maar ik heb niet zoveel te melden, want mijn banenzoektocht gaat niet zo denderend. Op zich gaat het 'oké'. Ik heb al zo'n zeven of acht gesprekken gehad. En drie keer is me verteld dat ze me in de toekomst willen benaderen voor een andere functie, want het was een 'fijn en open gesprek'. Dat lijkt mij jargon voor: 'We gooien je op een of andere lijst.' en niet meer dan dat. Anders had ik al iets gehoord. Oké, één universiteit zei dat ze me rond januari weer uit wilden nodigen, dus dat is wel iets. Het is alleen geen baan!

Afijn, ik had dus de mindset: zolang ik een paar gesprekken op de planning heb staan, hoef ik nog geen bijbaan te zoeken. En nu is het alweer december en ben ik nog steeds werkloos. Het allerleukste is dat het bijna een maand duurt voordat ik een reactie heb op de meeste vacatures!!!
Ik kreeg via via de tip om gewoon onderzoekers te mailen met een of ander lulverhaal in de trant van dat ik hun onderzoek ge-wel-dig vind en dat ik eraan mee wil doen, maar dat past gewoon totaal niet bij me. Alsof die onderzoekers erop zitten te wachten dat een of ander werkzoekende chicka hen om een baan gaat smeken, denk ik dan. Plus, ik kan niet liegen dat ik een specifieke onderzoeker interessant vind. Ja, misschien werkt het wel. Maar... nee, het past totaal niet bij mij.
Kortom, ik vind dit een vervelende fase van mijn leven en ik heb een hekel aan 'netwerken', want als netwerken zou werken, zou ik al een aanbod hebben gehad van een van die bedrijven waar ik het 'net niet' was geworden.


Nu ga ik iets heel stoms zeggen. Het is ook best wel taxerend om elke keer mijn hele verhaaltje te doen.
'Wat is de grootste levensles die je hebt geleerd?', vragen ze dan.

Nou, ik heb een halfjaar vrij moeten nemen van mijn studie omdat ik overwerkt was. Ik heb best wel hoge eisen voor mezelf en ik streef om goed werk af te leveren, alleen heb ik tijdens het maken van mijn scriptie weken van 50 à 60 uur gemaakt. Op gegeven moment merkte ik dat ik gewoon op was en niet meer kon. Ik kon niet meer focussen en voelde me heel moe en ik ben toen streng geadviseerd om vrij te nemen en niet meer aan mijn scriptie te werken. In dat half jaar heb ik me daarom heel erg gefocust op wat ik wil qua werk en wat mijn grenzen zijn: vaste werktijden, geen overwerk en ruimte voor vrije tijd. Ik ben nu nog steeds bezig met die grenzen bewaken, ik heb namelijk gemerkt dat dat heel belangrijk is voor mijn gezondheid.

Zoiets. En dan zeggen ze dat dat inderdaad een belangrijke les is/dat ik dus persoonlijk inzicht heb op de doelgroep/dat dat goede levenservaring is waar ik anderen mee kan helpen. Ik weet dat dat persoonlijke verhaal bijdraagt aan de open sfeer die wordt benoemd. Maar het is echt vermoeiend om elke keer dat verhaaltje te doen. Ik voel me er niet sterker door of zo. Het is alsof 'depressief' een stempeltje is dat ik steeds opnieuw op mezelf druk. Niet dat ik mensen mijn diagnose vertel, tenzij de onderzoeksgroep mensen met een depressie is, dan leun ik wel sterk op de persoonlijke ervaring en het in kunnen leven in. Nee, niemand anders bestempelt mij. Ik doe het helemaal zelf.
Mijn huidige identiteit voelt dan ook als: werkzoekende die depressief was. Werkzoekende sociaalpsycholoog die in het onderzoek wil werken, ondanks dat ze door onderzoek depressief werd. Of in het hoger onderwijs. Ik wil best werkgroepdocent zijn, hoor. Ik moet alleen nog 20 dagen wachten op een reactie!


Nu is het natuurlijk het idee dat ik dit hele zeikverhaal wat balanceer met de wat leukere dingen in het leven. Ik ben soort-van-tante geworden en ik heb mijn diploma opgehaald en ik heb laatst weer 8,5 kilometer gerend en toen voelde ik me soort van fit. Ik ga veel dingen buitenshuis doen met mijn vriend en zijn vrienden (en nu is mijn spaarrekening leeg) en ik heb deze week bijvoorbeeld 9 kilometer met een vriendin gewandeld. En ik heb dus overal en nergens sollicitatiegesprekken gehad, waardoor ik ook van alles heb meegemaakt.
Zo was ik verdwaald op GGZ-terrein. Er stonden nergens bordjes en Google Maps probeerde me dwars door een woning te sturen. Het onderzoeksgebouw was helemaal in een achterhoek van het terrein en het was de bedoeling dat het gesloopt zou worden, werd me verteld.
Ik was naar Zwolle gereisd voor een gesprek waar gewoon alles kut was: het salaris, de werktijden, de werkzaamheden én de werkplek. Vervolgens werd ik afgewezen (gelukkig maar), maar wel gevraagd of ik anders vrijwilligerswerk wilde doen.
Marktonderzoeksbureaus ruiken dat ik geen verkooppraatje heb en omschrijven mij als 'verlegen' en 'onzeker', terwijl universiteiten mij als 'open', 'eerlijk' en 'duidelijk in de communicatie' omschrijven. Met een beetje gebrek aan ervaring, dan.

AAAAaaaaahhhHHHHH

Nee, ik kan niet niet zeuren over werk. Ik heb het geprobeerd.