Ongemotiveerd
Ik ben weer 'beter'. Of: ik oog weer 'beter'. Ik weet het zelf namelijk niet. Ik kan nog steeds heel erg moe zijn van een sociaal weekend. Ik ben ook op wandelvakantie gegaan in België en ik heb 50km (ik ben geen echte wandelaar) gelopen en ik moet nog bijkomen. Maar ik weet ook niet waar het introverte/hoogsensitieve ophoudt en het depressieve start. Hoe dan ook, dat ik weer 'beter' ben, betekent dat ik weer aan mijn scriptie moet. Ik had vanochtend gepland om er aan te werken. Het is nu 9:15 en ik heb echt een gigantische hekel aan dit project. Ik wil dit gewoon niet. Dus in echte studentenstijl ga ik eerst een dagboekverhaal schrijven. Want welke student begint er daadwerkelijk rond negenen aan een project? Oké, ik, nog geen jaar geleden. En kijk wat dat me heeft opgeleverd.
Weet je, mijn gevoelens uiten is ook belangrijk, of zo.
Oké. Mijn ouders zijn weer terug bij af als het gaat om zeuren dat ik een baantje moet krijgen. Het werkt niet om te zeggen dat ik rustig aan weer met de scriptie/studie moet beginnen, - dat moet écht rustig -, én al alert ben op vacaturesites. Nee. Ik denk dat dat door mijn broer komt. Mijn broer is een gevalletje... er gaat veel mis. Zijn masterscriptie gaat niet en hij weet ook niet wat hij daarna wil doen en hij heeft nu wel een bijbaantje, maar dat is voor wat bijverdienen en oh shit hij mag geen lening meer aanvragen en nu kan hij zijn huur niet betalen, of mijn ouders iets voor hem kunnen betekenen... Het effect op mijn ouders is dat ze vervolgens willen dat er bij mij vooral veel goed gaat. DUS HEB IK AL EEN BAANTJE??? WAT GA IK DOEN MET MIJN LEVEN??? IK MOET NU WEL WEER AAN DE BAK!!!
Ouders, ik... Ik doe mijn ding. Mijn diagnose is nog niet spontaan verdwenen nu ik weer van een vakantie kan genieten.
Dit weekend heeft me bijvoorbeeld best uitgeput. Ik kwam vrijdagmiddag terug van de week wandelvakantie. Die was niet heel intensief, ja, fysiek intensief, maar niet mentaal intensief. We hebben ook veel Netflix gekeken en chocola gegeten en rustig aan gedaan. Ik was wel fysiek moe daarna, merkte ik. Mijn beenspieren zijn nog steeds aan het bijkomen.
Zaterdag ging ik naar mijn vriend, want hij vierde zijn verjaardag. Zijn vrienden kwamen langs, ik dronk een halve fles wijn en een stuk of vier (fruit)biertjes en zij dronken een stuk meer en we speelden Mario Party en aten veel snacks. Toen heb ik niet al te best geslapen, vanwege de alcohol ook.
De volgende dag gingen we langs zijn halve familie, 's ochtends naar de ene kant en 's middags naar de andere kant. Daar heb ik nog een beetje geïmpliceerd dat ik een tijd 'vakantie' (met de aanhalingstekens) had gehad omdat ik zoveel stress had, maar nu langzaam weer kon opstarten.
'Dat hoor ik wel veel de laatste tijd, dat nu alles weer mag met corona, mensen geen zin hebben om aan de scriptie te gaan. Er zijn nu weer leukere dingen om te doen.' kreeg ik als antwoord.
Dat is niet wat ik bedoelde, maar uh, ik heb geen zin om expliciet te benoemen dat ik het stickertje depressie heb gekregen aan niet-mijn-familie, dus, vooruit dan maar.
's Avonds heb ik goed moeten slapen, maandag was ik overleden/doodmoe en zeer ongesteld en nu ben ik vooral ongemotiveerd voor dit project. Eigenlijk valt dat dan wel mee hè, 'ongemotiveerd'. Er zijn ergere dingen die je kan voelen. Maar nu ik weer de potentie tot 'gelukkig zijn' heb, wil ik me niet zo voelen. Dat klinkt een beetje dramatisch, maar ik bedoel meer dat het even wennen is om weer door te moeten pushen, terwijl ik bijna een halfjaar rust heb moeten nemen. En ik weet niet in hoeverre ik door moet pushen. Een beetje? Denk ik?
Niet: 'Het is 9uur, je moet aan de bak.', maar: 'Ehh, 10 uur is ook prima weet je, als het maar niet 16u wordt, en neem over een uurtje dan maar pauze. Of eerder? De dag is jong. Maar je moet niet "de dag is jong" denken totdat het dus 16u is. Dat is niet handig.'
Dus de Spotifylijst 'AfroBoogie' gaat aan en Word wordt opgestart. Even die 47 bladzijdes aan scriptie laden. Ugggghhhh.
Weet je, mijn gevoelens uiten is ook belangrijk, of zo.
Oké. Mijn ouders zijn weer terug bij af als het gaat om zeuren dat ik een baantje moet krijgen. Het werkt niet om te zeggen dat ik rustig aan weer met de scriptie/studie moet beginnen, - dat moet écht rustig -, én al alert ben op vacaturesites. Nee. Ik denk dat dat door mijn broer komt. Mijn broer is een gevalletje... er gaat veel mis. Zijn masterscriptie gaat niet en hij weet ook niet wat hij daarna wil doen en hij heeft nu wel een bijbaantje, maar dat is voor wat bijverdienen en oh shit hij mag geen lening meer aanvragen en nu kan hij zijn huur niet betalen, of mijn ouders iets voor hem kunnen betekenen... Het effect op mijn ouders is dat ze vervolgens willen dat er bij mij vooral veel goed gaat. DUS HEB IK AL EEN BAANTJE??? WAT GA IK DOEN MET MIJN LEVEN??? IK MOET NU WEL WEER AAN DE BAK!!!
Ouders, ik... Ik doe mijn ding. Mijn diagnose is nog niet spontaan verdwenen nu ik weer van een vakantie kan genieten.
Dit weekend heeft me bijvoorbeeld best uitgeput. Ik kwam vrijdagmiddag terug van de week wandelvakantie. Die was niet heel intensief, ja, fysiek intensief, maar niet mentaal intensief. We hebben ook veel Netflix gekeken en chocola gegeten en rustig aan gedaan. Ik was wel fysiek moe daarna, merkte ik. Mijn beenspieren zijn nog steeds aan het bijkomen.
Zaterdag ging ik naar mijn vriend, want hij vierde zijn verjaardag. Zijn vrienden kwamen langs, ik dronk een halve fles wijn en een stuk of vier (fruit)biertjes en zij dronken een stuk meer en we speelden Mario Party en aten veel snacks. Toen heb ik niet al te best geslapen, vanwege de alcohol ook.
De volgende dag gingen we langs zijn halve familie, 's ochtends naar de ene kant en 's middags naar de andere kant. Daar heb ik nog een beetje geïmpliceerd dat ik een tijd 'vakantie' (met de aanhalingstekens) had gehad omdat ik zoveel stress had, maar nu langzaam weer kon opstarten.
'Dat hoor ik wel veel de laatste tijd, dat nu alles weer mag met corona, mensen geen zin hebben om aan de scriptie te gaan. Er zijn nu weer leukere dingen om te doen.' kreeg ik als antwoord.
Dat is niet wat ik bedoelde, maar uh, ik heb geen zin om expliciet te benoemen dat ik het stickertje depressie heb gekregen aan niet-mijn-familie, dus, vooruit dan maar.
's Avonds heb ik goed moeten slapen, maandag was ik overleden/doodmoe en zeer ongesteld en nu ben ik vooral ongemotiveerd voor dit project. Eigenlijk valt dat dan wel mee hè, 'ongemotiveerd'. Er zijn ergere dingen die je kan voelen. Maar nu ik weer de potentie tot 'gelukkig zijn' heb, wil ik me niet zo voelen. Dat klinkt een beetje dramatisch, maar ik bedoel meer dat het even wennen is om weer door te moeten pushen, terwijl ik bijna een halfjaar rust heb moeten nemen. En ik weet niet in hoeverre ik door moet pushen. Een beetje? Denk ik?
Niet: 'Het is 9uur, je moet aan de bak.', maar: 'Ehh, 10 uur is ook prima weet je, als het maar niet 16u wordt, en neem over een uurtje dan maar pauze. Of eerder? De dag is jong. Maar je moet niet "de dag is jong" denken totdat het dus 16u is. Dat is niet handig.'
Dus de Spotifylijst 'AfroBoogie' gaat aan en Word wordt opgestart. Even die 47 bladzijdes aan scriptie laden. Ugggghhhh.
10 mei 2022
- meld ongepast verhaal
-
Phlo (opgeheven op 06-12-2022)
dinsdag 10 mei 2022 15:57
Pff het is ook heel heftig om na een tijd stilzitten weer op gang te komen.. Dat gepush van je ouders slaat trouwens ook nergens op, maar dat wist je zelf (hopelijk) ook al.. vind t naar voor je dat er zoveel druk op ligt want het is best onrealistisch om te verwachten dat je binnen een dag of week weer op je oude structuur terug bent.. geef jezelf echt je de tijd geven om rustig 'in te weken' anders ben je in no time weer total loss. Conditie opbouwen. Een marathonloper kan ook niet na een halfjaar stilzitten gelijk aan een marathon beginnen.. Begin met een halve dag ofzo aan scripties te werken (bij voorkeur wél om die 9u of 10u maar dat je dan bv rond twee uur ofzo stopt zodat je het dan maar gedaan hebt en ook nog wat aan je middag hebt; al is t maar om voor pampus op de bank te liggen). Dat je nu 'beter' bent verklaard betekent niet dat je de komende tijd geen gevoeligheid zal houden en dus jezelf goed in de gaten houden en echt je rust nemen als je het voelt. Dus niet een mening hebben over of je al dan niet rust nodig hebt want die discussie met jezelf maakt alleen maar dat je nog meer rust nodig hebt!! Successs! Je bent een taaie lieverd, vergeet die niet!
-
BelleBlue
dinsdag 10 mei 2022 18:38
wat een gezeur van je ouders, zeg. Hebben zij nog nooit een scriptie hoeven te maken want dan kan ik hun gezeur wel begrijpen. Jeej, jee scriptie kost heel veel tijd en vergt vooral veel energie. Tuurlijk kun je er een baan bij hebben maar dat is best pittig. Ik kan het weten. Ik had naast mijn studie, nog een baan waarbij ik vier dagen werkzaam was, ik sportte 2 tot 3 keer in de week en ik had nog mijn sociale contacten want mijn vrienden wilden me vooral blijven zien/spreken.
Je scriptie is nu belangrijk. Dat gepush door je ouders is funest en werkt niet. Het demotiveert. Eerst hard werken aan je scriptie, de rest is nu echt bijzaak. Jeej, konden die ouders van je dat maar begrijpen! -
knowthyself
woensdag 11 mei 2022 13:01
Eens met hierboven. En je weet het zelf ook heel goed, maar jammer dat je bij je ouders moet zitten nu
Zij zetten je echt wel constant 5 stappen terug met hun opmerkingen. Als kind ben je nog meer gevoelig voor opmerkingen van je ouders dan van anderen, al is het onbewust.
Je komt er wel
-
knowthyself
vrijdag 13 mei 2022 11:49
Oh ik lees het net terug. Met "kind" bedoelde ik, kind van je ouders, ook als je volwassen bent*
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 28 aug 2024 ziek
- O 24 sep 2023 Levend ( 4 )
- O 15 mrt 2023 Rollercoastermaand
- O 07 dec 2022 ~~~~~
- O 05 sep 2022 Werkzoekend ( 5 )
- O 15 aug 2022 Ik haat solliciteren ( 3 )
- O 03 aug 2022 Rare mensen
- O 01 aug 2022 Piekerdump
- O 06 jul 2022 Volwassenmensendingen ( 3 )
- O 10 mei 2022 Ongemotiveerd ( 4 )
- O 26 apr 2022 Knipbeurt ( 2 )
- O 20 apr 2022 Afwijzing ( 3 )
- O 20 mrt 2022 ~~~ ( 2 )
- O 04 feb 2022 Pilletjes ( 8 )
- O 17 jan 2022 Aanmodderen