Aanmodderen

Het is alweer halverwege januari. Tijd gaat snel. Ik heb ook niet het gevoel dat ik sinds november? iets heb bereikt. Nou hoef je niet constant dingen te bereiken, maar toch. En nou zijn mijn gevoelens ook niet bepaald objectief. Afijn.

Ik heb mijn eerste gesprek met een psycholoog gehad. Ik vond het nou niet zo motiverend. Vanwege mijn opleiding weet ik wel wat over interventies bij milde depressieve klachten en daar houd ik me ook een beetje aan.
Blijven bewegen, elke dag naar buiten gaan, de natuur in, je hobby's blijven doen, goed voor je lichaam zorgen, gezond eten, sociale contacten onderhouden, een dagboek bijhouden, een positieve-gedachten-dagboek bijhouden, gestructureerd leven, een vaste bedtijd en tijd dat je weer opstaat aanhouden... Was er nog iets?
De psycholoog grapt: 'Nou, je doet het echt al heel goed, ik heb je bijna niets meer te leren!' en ik denk: fuck man, nee, niet grappig.

Elke hulpverlener die ik tegenkom maakt een opmerking over dat ik ongeveer twee keer per week ga hardlopen en dat dat heel goed is. 'Blijven doen!' zeggen ze dan. En ik snap het, bewegen is goed voor je, maar ik doe dit al maanden en ik voel me nog steeds even ongelukkig.

Tijdens het hardlopen wordt het me ook regelmatig te veel.
Dan ben ik moe, moet ik oversteken en wacht ik achter haaientanden tot het verkeer afneemt. Ik zie een auto remmen, - ik denk: nee, ik sta hier lekker, ga maar verder, - maar ze stoppen en gaan vervolgens naar me toeteren. Er staan, voordat ik überhaupt kan reageren, al meerdere auto's achter die auto te wachten. Dat vind ik helemaal niet leuk. Ik heb geen voorrang en ik wil geen voorrang en dan gaat iemand er een heel gebaar van maken dat 'ie een jonge vrouw even voor laat. Ik kan niet eens doen alsof ik het waardeer terwijl ik dan maar snel de weg oversprint. Iedereen staat nou eenmaal al stil, dus ja, ik ga maar. Ik moet er bijna van janken. Laat me nou maar. Het is niet nodig om het hele verkeer stop te zetten voor een vermoeide hardloopster. Of is dat je plicht als mannelijke vijftigplusser in een Peugeot?
Dat hoort een heel klein dingetje te zijn, maar ik voel me dan extreem bezwaard.

Maar hé, hardlopen, heel gezond, heel goed, blijven doen, ik doe het je niet na, bladiebla.

Vervolgens kan ik teruglezen dat mijn voorlopige diagnose: 'depressie - licht - recidiverend' is. Oh ja, ik functioneer nog als persoon. Ik voldoe niet aan de DSM-eisen van eetproblemen, slaapproblemen en suïcidaliteit. Dus dan is de diagnose 'licht'.
Ik zou mijn levenslust ook als 'licht' bestempelen. En mijn klachten als 'matig tot zeer belemmerend'. Maar ik snap wel dat de professionele diagnose anders is dan mijn ervaring.
Ik moet ook niet alles wat ze over mij schrijven na willen lezen.

Er staan alweer twee nieuwe gesprekken gepland voor deze week.

In de tussentijd... modder ik maar een beetje aan? Ik weet ook niet wat de behandelplannen nou zijn. Ik vond mezelf wel als een kandidaat voor antidepressiva klinken, met mijn bijna perfecte gedrag en vaak terugkomende klachten. Maar de diagnose is 'licht', dus het zal wel niet. Eerst maar cognitieve gedragstherapie, gok ik. Hopen dat dat werkt, maar ik zie het somber in, eigenlijk. Klinkt misschien stom, als psychologiestudent dat ik weinig vertrouwen heb in cognitieve gedragstherapie, maar dat is ook omdat ik allang weet dat mijn gedachteprocessen te negatief zijn. Dus dan weet ik niet of 'bewustwording van je gedachteprocessen' wel mijn soort behandeling is.
Maar ik ga het horen. Misschien hebben ze iets anders in gedachten.


Ik had laatst met een vriendin armbandjes gemaakt. We hadden onder andere armbandjes met 'bffs' in kraaltjes gemaakt, ook voor een derde vriendin. Nu hebben we dus matching armbandjes. Vaak doen meiden dit als ze 13 zijn, maar wij hebben dat toen niet gedaan, dus nu gaan we het even inhalen.
Ik had het armbandje omgedaan toen we met z'n drieën hadden afgesproken. Mijn moeder vroeg wat voor armbandje het was, ik vertelde het verhaal, en toen zei ze dat dat iets voor 13-jarigen was (jaha) en dat ik zo niet naar buiten moest gaan, want het was maar sneu (oke dan).
Thanks, ma.
Als alle kleine positieve dingetjes zo afgekraakt worden, is niet het verbazingwekkend dat ik ongelukkig ben.