ziek

Ik heb al heel lang niet geschreven. Openbaar niet, maar privé ook niet. Ik had er gewoon geen behoefte aan. Denk ik? Ik had misschien ook het gevoel dat schrijven niet de beste manier was om met mijn gevoelens om te gaan, want als ik schrijf dan ga ik malen. Maar ik weet niet of dat klopt.

Ik kan namelijk weer met hetzelfde riedeltje beginnen; Ik ben moe. Ik weet niet waarom ik zo vaak moe ben. Nou ja, ik denk het wel te weten, maar ik ben nog steeds wachtende op de psycholoog, dus zeker weten doe ik niet. De huisarts heeft het burn-out genoemd, met aantekening "depressie?". En ik weet alleen dat ik heel hard mijn best doe. Om goed te presteren, maar om ook er niet aan onderdoor te gaan. En ik had met een vervangende bedrijfsarts gesproken en die benoemde dat sommige mensen ook altijd een lichtere vorm van depressie hebben... al hintend want een diagnose kan je natuurlijk niet zomaar geven.


Oké, ik begin wel even grofweg negen maanden terug. Toen ben ik begonnen met een PHD, ook wel een promotietraject. Meestal ga je dan gedurende 4 jaar je richten op je promotieonderzoek, binnen een specifiek onderwerp. Dit doe je onder begeleiding van je promotieteam, bestaande uit minstens twee begeleiders. Afhankelijk van je contract geef je daarnaast ook onderwijs op de universiteit. Mijn aanstelling is in principe voor 5 jaar, 4 dagen in de week. Je krijgt eerst een jaarcontract en daarna kan je verlenging krijgen voor de rest van het project.

Ik ging er heel positief in. Ik houd van onderzoek doen, ik houd van leren, ik wil graag me meerdere jaren op één onderwerp richten en ik houd van verschillende taken doen. Maar man, ik moet zoveel verschillende dingen doen. Op zoveel letten. Als ik iets vergeet of laat liggen omdat het geen haast heeft, krijg ik niet een "Wist je dat je dit nog moet doen? Dat kan beter z.s.m.", maar een "Waarom heb je dit nog niet gedaan? Ik dacht dat je dit vorige week zou doen.". Ik krijg steeds te horen dat ik om hulp moet vragen, maar als ik dat doe word ik vaak genegeerd en ik heb sowieso een hekel aan hulp vragen, dus die drempel ligt veel te hoog voor mij. Het is gewoon allemaal zo veel dat ik moet doen en maar een heel klein gedeelte is dat leuke, het daadwerkelijke onderzoek doen. En het liefst zou ik al die andere dingen niet doen, maar ik heb geen keus.

Ik moet die onderzoeken inplannen en er goedkeuring voor krijgen en die mensen werven en contact onderhouden en eigenlijk sociale media en een website maken, maar ik kan maar niet op een pakkende naam komen, en cursussen volgen en onderwijs geven en eigenlijk ook artikelen schrijven en artikelen lezen, maar daar heb ik helemaal geen tijd voor. Vanuit de faculteit zijn er ook nog meetings en evenementen. En dan krijg ik ook nog god mag weten hoeveel mailtjes tussendoor, is er nog een student die ik begeleid, krijg ik straks een onderzoeksassistent die ik ook moet begeleiden, moet ik meetings plannen en houden met mijn promotieteam en ook bedenken welke vragen ik heb. En voor iemand die alles liever zelf doet, vergt dat ook best wel wat tijd.

Afijn, mijn brein is gecrasht. Allereerst ging mijn kat dood terwijl ik in het buitenland zat voor een congres. Dat was kut. Ik heb niet echt gedag kunnen zeggen. Ook omdat ik niet meer bij mijn ouders woon, want ik ben verhuisd om dichterbij bij mijn werk te wonen. Dus ik woon tegenwoordig alleen en alleen zijn vind ik ook niet altijd fijn. Uhm... Ja.
Opstaan werd weer lastig. Ik wilde eigenlijk gewoon door blijven slapen en niet werken, maar ja, alweer, ik heb geen keuze. Ik moest dertien scripties nakijken en mijn onderzoek doen. Niemand die je trouwens leert hoe je scripties nakijkt, je krijgt alleen daarna te horen dat je als tweede begeleider scripties anders kan nakijken dan als eerste begeleider. Wat? Hoe dan? Je moet toch nog steeds dat hele ding lezen?

Daarna maakte ik een klein foutje op werk en in plaats van dat ik het op kon lossen kreeg ik error en een jankende meltdown. Toen ben ik ziek naar huis gestuurd de rest van de dag en dacht ik daarna dat het weer goed zou gaan. Maar ik bleef continu huilen om niks en ook niet op willen staan. De huisarts verwees me door naar een psycholoog en toen ik vroeg wat ik met mijn werk moest doen, zei hij: "Niet te lang vrij nemen. Maar ik ben geen bedrijfsarts."
Vervolgens ging ik naar de vervangende bedrijfsarts (want de gewone bedrijfsarts was op vakantie) en die zei iets over blijven ontspannen terwijl ik daar 45 van de 60 minuten zat te janken. Oké, dan werken we maar weer door. Een week later werd het gejank continu misselijk zijn tijdens de werkdag en zondagavond misselijk worden met het idee dat er morgen weer een werkdag is. Het weekend is veel te kort, ondanks dat mijn weekend 3 dagen lang is. Jezus.
Ik wil dat er een handboek is waarin staat hoeveel tijd je aan bepaalde dingen hoort te spenderen. Want ik werk er al 8 maanden en ik heb voor mijn gevoel geen reet gedaan. Ik heb 5 mensen van mijn doelgroep gesproken. Ik weet ook niet wat ik wel moet doen.

Het idee van een mail sturen vind ik al eng. Ik weet niet waarom. Ik kan wel uren naar een enkele mail staren.
Ik wil eigenlijk dat niemand mij ziet of kent of waarneemt en eigenlijk het liefst niet bestaan en dan moet ik allemaal mails sturen. Ik weet ook niet waarom ik dat voel.
Maar alles gaat nu in slow motion. Mijn ontbijt eten gaat in slow motion. Een planning maken duurt de hele ochtend. Een gesprek voorbereiden duurt een middag.

Er is niks aan elke dag misselijk wakker worden. Dus ik moest dat zeggen tegen een begeleider. Samen spraken we af dat ik een weekje vakantie zou nemen. Dus dat deed ik. Ik dacht dat het beter ging. En toen werd ik weer misselijk. En kwam natuurlijk de gevreesde "Waarom heb je dit mailtje niet verstuurd?", ik weet het niet, ik denk dat ik een schop onder mijn kont nodig heb, maar dat was geen taak voor die begeleiders, zeiden ze. Maar dat krijg je als het naar jouw mening geen prio is en je dagelijkse begeleider je berichtje 3x negeert en jouw reactie: laat maar, ik moet al zoveel andere dingen doen, is. Handig is anders, ik geef het toe. Maar ik heb zoveel moeite met al die communicatie.

Na het weekend moest ik mijn bed weer uit. Ik begon te hyperventileren door de gedachte dat ik moest werken. Ik had meerdere vriendinnen gesproken die zeiden dat ik me misschien beter ziek kon melden. Ik wilde me eigenlijk niet ziek melden. Maar ik had het toch maar gedaan.
De bedrijfsarts gaf als advies om een maand niet te werken. Ik weet niet of dat is wat ik wilde. Ik weet niet wat ik wel wil. Ik wil nu eigenlijk nooit meer moeten beginnen aan deze baan. Het is alsof ik alleen maar aan het rennen ben en nooit stil kan staan. Ik hoor dingen te leren en fouten te maken, maar als ik dat doe, krijg ik geen hulp of durf ik geen hulp te vragen. Ik voel me een beetje verloren, heb het gevoel dat ik mensen alleen maar lastigval met al mijn vragen.
En allemaal mede phd's zeggen dat het begeleidingsteam dat ik heb zo leuk en behulpzaam is, dus het ligt niet per se aan de begeleiding maar aan mij als persoon, want ik durf geen hulp te vragen.
En misschien ook omdat ik niet (meer?) gemotiveerd ben en het liefst in een gat zou willen zakken, om vervolgens ondergronds te verdwijnen naar mijn oude provincie, zodat ik niemand meer van de hele universiteit hoef te spreken.

Het is beschamend. Ik voel me zwak. Ik kreeg net een appje van mijn begeleider dat ze niet bij de data kan (oeps) en of ik haar toegang wil verlenen, maar ik wil eigenlijk niet mijn werklaptop opstarten. Dan krijg ik god mag weten hoeveel meldingen. Het is een simpel klusje, maar het lukt even niet. En daar schaam ik me dan ook voor. En ik schaam me ervoor dat ik ben vergeten de data met haar te delen want dat hoor je z.s.m. te doen en waarom kan ik dat allemaal niet?

Voor mijn andere collega's ben ik spontaan verdwenen. Ze hebben me wel zien janken en ik heb wel gezegd dat ik stress had en vrij ging nemen, maar toen zei ik dat het beter ging. En nu moet ik een fucking maand niet werken.

Ik zou ook nog overleg hebben over mijn contractverlenging en daar heb ik zo hard voor zitten strijden, mezelf zitten bewijzen, en nu moet dat ook verplaatst. En ik zie het werk dus ook niet meer zitten. Ik weet niet hoe ik het kan uitleggen, behalve dat het heel veel taken zijn waar ik allemaal nog geen skills voor heb ontwikkeld. Alsof het je eerste werkdag in een restaurant is en je een beef wellington moet maken, de vaatwasser in 3 minuten moet leegruimen, de kassa moet bemannen en boze klanten tevreden moet houden. En dan brandt je beef wellington aan, breek je vier borden, loopt de kassa vast en kost het je veel energie om die klanten te woord te staan.

En ik wil mezelf wel graag bewijzen, maar ik ben aan het verzuipen en ik denk niet dat ik genoeg heb aan het idee dat dit een leerproces is.
Wil ik mezelf wel graag bewijzen of heb ik vooral het gevoel dat het moet?
Waarom moet ik dit van mezelf allemaal doen als ik het eigenlijk niet zo leuk vind?
enz.

Maar ik ben voor nu nog 3 weken ziek.