Piekerdump

Het is zover. Ik heb corona gekregen. Mijn ouders waren me twee weken voor en ik had toen besloten om een weekje bij mijn vriend te blijven, waardoor ik het waarschijnlijk niet meer van hen heb kunnen krijgen. Denk ik.
Ik was wel naar Lady Gaga gegaan en twee dagen later kreeg ik keelpijn. Ik testte negatief. De volgende dag kreeg ik 's avonds een loopneus erbij en wat hoofdpijn en spierpijn. Ik dacht: ik heb de griep! En de volgende dag heb ik maar nog een keer getest en kreeg ik wel een positieve uitslag. Goed, het voelt alsof ik de griep heb. Ik zweet me de tering en elk ledemaat dat ik beweeg krijgt spierpijn en ik weet niet zo goed wat ik met mijn tijd moet doen. Ik denk dat ik een keer moet gaan schrijven, want ik zat gisternacht zo te piekeren over alles en niets.

Laten we beginnen over het piekeren. Ik kan al mijn hele leven goed piekeren. Wat ik vaak deed, is dat gepieker in een verhaaltje uitschrijven, als het te gek werd. Soms stond ik midden in de nacht nog op om te gaan tikken. Ik denk dat dat eigenlijk wel een goede was, want nu teister ik mezelf door de gedachten maar in mijn hoofd te houden en nooit uit te schrijven.
Ik ben nu dus afgestudeerd sociaalpsycholoog. Ik ben overal en nergens aan het solliciteren, eigenlijk overal waar de voornaamste werktaken onderzoekstaken zijn. Dan kun je denken aan wetenschappelijk (universitair) onderzoek, marktonderzoek of traineeships/junior functies gericht op de overheid en beleid.

Ik vind wetenschappelijk onderzoek het interessantst, maar daar heb ik de cijfers noch de ervaring voor. Ik krijg van die nietszeggende afwijzingen die erop duiden dat er niet eens naar mijn motivatie is gekeken.

Ik heb twee keer op marktonderzoek gereageerd en ik ben twee keer uitgenodigd, maar ik heb zo mijn twijfels over de functies. Niet over de werktaken, dat zijn onderzoekstaken, maar of het wel diep genoeg voor me gaat, of het wel maatschappelijk betrokken genoeg voor me is. Dit gaat wellicht uit de hoogte klinken, maar ik ben een zorgzaam en gevoelig persoon en hecht er veel waarde aan dat wat ik doe belangrijk is en iets betekent voor mensen. Dan is er nogal een verschil tussen onderzoek doen voor bedrijf A zodat zij meer producten kunnen verkopen en onderzoek doen voor overheidsinstelling B zodat zij een interventie kunnen implementeren om... weet ik veel... verkeersveiligheid te vergroten.

Ik vond mijn laatste gesprek bij een marktonderzoeksbureau ook een apart gesprek. Ze vroegen wat voor persoon ik was en hoe vriendinnen me zouden omschrijven en wat voor feedback mijn stagebegeleidster voor me had. Positieve én negatieve feedback. Nou was mijn enige negatieve feedback dat ik nogal wat afstandelijk was. Ik vind het heel lastig om daar een positieve draai aan te geven. Voor vriendinnen ben ik heel zorgzaam en open en vriendelijk en voor een 'werkgever' ben ik afstandelijk en gesloten. Ik kan dat niet zo goed uitleggen, behalve dat ik niet weet wat gepast is als het gaat om je werkomgeving en dat het voor mij lastig is om in te zien wanneer je kan praten over je weekend of iets dergelijks.

Daarnaast vroegen ze me wat voor vaardigheden ik nog wil ontwikkelen en hoe ik mezelf over een aantal jaar zie en uh... Daar was ik allemaal niet op voorbereid. Ik vind het hele onderzoeksproces interessant en heb ook een drive om het antwoord achter een vraag te weten te komen. Daarom wil ik daar verder in en vooral meer praktijkervaring opdoen in onderzoek. Ik heb namelijk vooral theoretische kennis. Maar dat was een beetje vaag en 'wel heel breed'.
Oh, en hoe ik mensen overtuig, was de laatste vraag. Met argumenten? Geef dan een voorbeeld van een situatie waarin je iemand hebt overtuigd. Uhhh, die situatie heb ik niet zomaar gereed...

Na dat gesprek wist ik zeker dat ik er niet wilde werken. Ik weet niet, ik had gewoon geen goed of veilig gevoel. En ik ben ook niet meer uitgenodigd voor een verder gesprek. Ze raadden me zelfs aan om eens bij beleidsonderzoek te kijken.

Sindsdien zit ik 's nachts te piekeren over mogelijke vragen die mensen bij sollicitatiegesprekken gaan stellen. Wat the fuck ik verder wil ontwikkelen. Waar ik mezelf over x aantal jaar zie. Of ik een leiderschapsfunctie kan of wil bekleden. Hoe mijn vriendinnen me zien. Waar ik moet verbeteren. Mijn god, straks gaan ze vragen of ik iets interessants over mezelf wil vertellen en dan kom ik niet verder dan: Er staat al twee jaar op mijn cv dat ik aan het trainen ben voor de 1/4e Utrecht Marathon, omdat die al twee jaar is uitgesteld. Of dat ik een cursus keramiek heb gevolgd en daar in mijn vrije tijd graag verder mee zou willen. Uh, ik ben boven een ravijn gaan wandelen terwijl ik een beetje hoogtevrees heb? Wat is nou weer 'interessant' aan mij?
Als ze me dingen gaan vragen over mijn werkwijze of een mogelijke casus maak ik me echt geen zorgen, maar als het over mij gaat, ben ik bang dat ik fout antwoord.

Ik heb een hekel aan solliciteren. Ik kan namelijk niet goed tegen afwijzingen. En het beginnen echt veel afwijzingen te worden.

Oké, terug naar overheidsgerelateerde functies: ik heb een gesprek staan bij een adviesbureau voor de publieke sector. Dat advies komt voort uit onderzoek. Dus als ik het even zeer kortbondig kan samenvatten is het maatschappelijk relevant onderzoek waarvan de conclusie wordt gebruikt om interventies (/advies) uit te halen. Daarnaast werken er mensen uit veel verschillende disciplines binnen de sociale wetenschappen. Klinkt top.
Het was wel de vaagste vacature ooit. Ze zoeken een junior adviseur. Het gaat om een startersfunctie. Je moet goed analytisch vermogen hebben en nieuwsgierig zijn. Je krijgt een goed salaris.
Dus ik heb dat analytisch vermogen van mij gebruikt om hun site uit te pluizen, waar ik vaak de term 'onderzoek' zag, heb toen al mijn onderzoeksvaardigheden in een motivatiebrief gegooid en die op hoop van zege verstuurd. En ik ben uitgenodigd.
Ik hoop dat drie keer scheepsrecht is. Want ik heb echt een hekel aan solliciteren. En ik hoop dat 'een goed salaris' gewoon 2500 bruto per maand is (bij 40u), want dat is het bij soortgelijke functies. Oké, ik heb er wel één voor 2100 gezien, dus mijn verwachting is 2100-2500. Voor een functie waar ze masterniveau verwachten, hè. Ik kijk maar niet naar salarisschattingen voor andere vakgebieden, buiten sociale wetenschappen, want, uh, ja, ik ga relatief weinig verdienen. Maar dat is oké. Maar aan de andere kant heb ik wel een masterdiploma. Is dat nog iets waard?

Weet je, het gedoe begint al bij passende vacatures vinden. Je denkt: bij een onderzoeksfunctie zal vast wel de term 'junior onderzoeker' of 'onderzoeksassistent' gebruikt worden. Fout. Men gebruikt ook: 'junior projectleider' of 'junior adviseur'. Maar die termen worden ook voor veel andere soorten werk gebruikt. Daarnaast kan ik als sociaalpsycholoog niet 'psychologie' zoeken, want dan krijg ik alleen maar vacatures voor klinisch psycholoog. Laatste punt: de term 'junior' betekent niet altijd hetzelfde, want sommige bedrijven verwachten toch een jaar of twee werkervaring van juniors.

Maar het ergst vind ik de algemene afwijzingsmailtjes waarin ze zóveel aanmeldingen hebben gekregen dat ze geen persoonlijke feedback kunnen geven, maaaaar je wordt niet uitgenodigd doeeiiii!


Dat was de piekerdump. Ik vind het zoveel makkelijker om over negatieve dingen te schrijven dan over positieve. Dat is wel apart, hè? Misschien moet ik een apart verhaal wijden aan de positieve dingen.