Levend

Ik werk tegenwoordig in een winkel waar collega's on-ironisch vertellen dat ze liever in een tent in de tuin van een huurhuisje slapen, dan in een bed van het huurhuisje zelf. Zelf voel ik me ook op een of andere manier écht levend als ik in de natuur ben. Rennend of wandelend. Ik weet niet of dat ook een beetje het herstelproces van depressie is; - ik vind dingen weer leuk -, maar ik grijp het vast.

Zo was ik een paar maanden terug voor het eerst in mijn eentje gaan wandelen. Ik fietste een halfuurtje naar een natuurgebied waar ik nog niet was geweest, parkeerde mijn fiets op een herkenbare plek en volgde de eerste de beste route. De oranje pijltjes.
Mijn gedachtegang was als volgt: meestal is een wandelroute niet langer dan 12 kilometer, tenzij anders aangegeven. Dus als ik gewoon oranje volg totdat ik het écht te ver vind worden, - ik kan altijd omkeren -, dan komt het wel goed. Ik had een thermosfles aardbeienthee, vier boterhammen pindakaas, een appeltje en natuurlijk een fles water mee. Ik droeg een sportoutfit bestaande uit kringloopitems.
Mijn moeder vond het maar een 'sneu' idee, om in je eentje te wandelen. Maar als ik altijd maar moet wachten totdat iemand anders kan en mee wil, dan kan ik lang wachten. Tegenwoordig moet ik ook altijd een weekenddag per week werken, waardoor ik doordeweeks 'weekend' heb. Samen met... geen van mijn vriendinnen want die werken gewoon 9 to 5.

Ik vond het wel lekker, een stukkie wandelen. Ik liep ergens verkeerd omdat ik een pijltje had gemist, maar kwam op 10 kilometer uit en dat was wel een afstand die ik in gedachten had.
Ik had bedacht dat ik daarna ook ergens wat kon eten, maar in mijn eentje uiteten gaan stond me niet zo aan. En ik had niet zo'n trek. Dus ik fietste weer naar huis, haalde een proteïne chocolademousse, douwde de rest van de broodjes pindakaas erin en ging nog even verder genieten van mijn vrije dag. Sindsdien heb ik niet meer zo ver gewandeld alleen. En ik heb Alltrails maar gedownload.

Ik heb twee vriendinnen waarmee ik wel eens wandel. Vriendin 1 moet ik drie maanden van tevoren eens vragen wanneer ze weer tijd heeft en vriendin 2 heeft het soms lastig en dan zegt ze kort van tevoren af. Kan gebeuren. Ik probeer tegen mezelf te zeggen dat als ze niet kunnen, ik gewoon in mijn eentje ga. Maar om in mijn eentje met het ov naar een plek te gaan om te wandelen is toch nog een drempel verder.

Afijn, laatst had vriendin 2 het idee om eens een goed stuk te wandelen. We zijn allebei een beetje aan het dromen over langeafstandswandelingen, iets als een stukje Pieterpad of de Dutch Mountain Trail. Of de West Highland Way, maar om nou gelijk Schotland in te gaan terwijl ik nog nooit zo ver of lang heb gewandeld is ook wel wat.
Stap 1 was om gewoon relatief dichtbij een wandelroute te pakken. We hadden er uiteindelijk een van 23 kilometer uitgekozen, met een kwartiertje ov-reistijd (enkele reis). Ik had komisch veel eten meegenomen, plus 1,5 liter water en 1 liter thee. Dat bleek ook overdreven.

Ik dacht dat ik het veel zwaarder zou hebben, maar het viel wel mee. Ik had wel de verkeerde sokken aan, omdat alle andere sokken in de was zaten. Het zijn ANWB wandelsokken, die krengen waren 15 euro of zo en mijn voeten voelen constant nat als ik ze aan heb tijdens het wandelen. Dat vindt de schimmelcultuur in mijn huid niet erg. Ik wel.
Afijn, 23 kilometer gelopen in zo'n 5 uur, fueled by een halve liter thee, een halve liter water, twee volkorenbollen waarvan één met pindakaas en één met hagelslag en een reuzekrentenbol.

Onderweg moest ik natuurlijk plassen. Mijn vriendin die doet dat heel casual, no problemo, maar ik had al vijftien jaar niet gewildplast.
Ik wist wel dat het er weer een keer aan zat te komen. Als je in natuurgebieden gaat lopen waar geen restaurantjes of iets dergelijks zitten, hoort wildplassen er bij. Ik had overigens nog opgezocht wat de wetgeving erover was, want wildplassen is illegaal, maar buiten de bebouwde kom wordt het in principe gedoogd. In principe. Het verschilt per gemeente, schijnt. Afijn, het maakt niet uit, want als je moet, dan moet je.
Ik heb vervolgens heel veel grapjes gemaakt over hoe ik me nu echt één met de natuur voel sinds ik gehurkt achter een boom heb gestaan en ik overweeg om voor het geval dat een plastuitje te halen. Er zijn best veel vrouwen die de winkel binnenkomen en vragen waar de plastuitjes liggen en ik snapte het nut er nooit van, maar op zich, oké, ja, nee ik snap hem.

Dus ik ben nu echt één met de natuur geweest en ik heb me levend gevoeld en nu heb ik het probleem dat mijn vriend 5 kilometer wandelen al als een échte wandeling ziet. Niet dat hij vrijwillig gaat wandelen, nee, dat doet hij omdat ik het leuk vind. En dan zegt 'ie achteraf dat hij het wel even lekker vond, en ik denk: nou dan gaan we de volgende keer voor 10km. En met wat training dan kunnen we op gegeven moment de West Highland Way lopen. Maar ik weet ook dat hij dat niets zou vinden.
Eerstewereldsproblemen.

Ik heb wel een tentje gekocht. Wij zijn een tentloos huishouden. En ik wil wel eens op natuurcampings staan. En dus zo'n trektocht doen. En het was dikke korting, plus personeelskorting, is een goeie tent voor niet zoveel geld, dus, ja. Nu heb ik een tent. Maar geen matjes of slaapzakken maar daar moet ik ook even voor sparen. En misschien kan ik dan gewoon een keer zeggen: hé, ik heb zin om ergens in de natuur te staan en te slapen en dan kan ik dat gewoon vrij goedkoop doen.
Aan de andere kant ben ik ook een luxepoes.
Aan de andere andere kant, dan voel je je wel levend.


Morgen ga ik op werk het tentje ophalen dat ik heb gekocht. Als ik weer wat extra salaris heb, haal ik de rest.
Het is een tweepersoonstent van 2,5 kilo, dus hij zou geschikt zijn voor trektochten. Niet dat ik een backpack heb. Maar toch.
We gaan het meemaken.