Rare mensen

Ik mag nog steeds mijn huis niet uit. Het gaat wel beter, maar mijn reuk is bijna helemaal verdwenen, waardoor mijn smaak ook helemaal is verdwenen, waardoor thee naar niks smaakt. Dat is hel voor een theeleut. En koffie ruikt naar rookworst en smaakt naar pure bitterheid. Alsof je spruitjessap hebt gemaakt. Ik proef alleen de sterkste smaak van iets: de zoetheid van een stroopwafel, de koolsmaak van broccoli. Drop smaakt wel naar drop? Beetje aparte ervaring zo.


Ken je het concept 'de maakbaarheid van het leven'? Kortgezegd is dat het idee dat iedereen zijn of haar leven kan vormen zoals ze willen. Je kan je leven maken zoals je wilt.
Natuurlijk is het niet zo simpel als dat, in een samenleving als deze zijn er zoveel andere zaken van invloed naast je eigen mindset en inzet. Bijvoorbeeld: je afkomst, het inkomen van je ouders, je woonplaats, je geslacht, kunnen medebepalen waar je terecht komt. Laten we het als volgt stellen: Als je een rijk, wit persoon ben, is het leven heel maakbaar. Dan kan je waarschijnlijk de opleiding doen die je wilt en het werk krijgen dat je wilt en wonen waar je wilt. Hebben je ouders en jij een tintje? Ja, we hebben besloten om je vmbo-kader advies te geven.... Wat bedoel je, uit je cito-toets kwam havo-vwo? Nee, wij als docenten verwachten....
Sorry, ik blijf een sociaalpsycholoog.

Ondanks dat het allemaal niet zo simpel is als het lijkt, zijn er wel degelijk delen van je leven die je zelf kunt invullen. Wat je met je vrije tijd doet, waar je aandacht aan schenkt, de mensen met wie je omgaat. Laten we dat even isoleren van alle andere delen van het leven. Dát is namelijk wel maakbaar, naar mijn mening.

Persoonlijk word ik heel blij van evenementen waar iedereen 'raar' is. Ik bedoel dat niet gemeen, ik ben ook 'raar' en ik ben al mijn hele leven 'raar' en het geeft een bepaald soort bevrediging om met allemaal rare mensen op één plek te zijn.

Weet je, mensen hebben heel snel de neiging om onbekende dingen als negatief te bestempelen. Er zal vast wel een evolutionaire psycholoog zijn die dat heel uitgebreid heeft uitgelegd, volgens mij heeft het gewoon te maken met veiligheid en zelfbescherming. Iets wat ik niet ken, kan me pijn doen. Dus ik kan beter uit de buurt blijven, zegt ons oerbrein. Ik geloof dat ik ooit zoiets heb gehoord.
Het doet alleen pijn als jij, als persoon, zo'n negatief stempeltje krijgt. Je bent gewoon een mens met gevoelens en als iemand dan alles wat jij leuk vindt of waar je voor staat veroordeeld, is dat toch, ja, alsof jij niks waard bent.

Maar ik blijf een witte vrouw in een heteroseksuele relatie en ik weet eigenlijk niet waar mensen mij zo op veroordelen. Dat ik 'anders' ben? Net een andere kledingsmaak, aparte interesses, alternatieve muzieksmaak. 'Je bent gewoon apart.', zeggen ze dan. En ergens anders zie ik dan weer dat elke meid van mijn leeftijd van katten houd en vintage jurken wil dragen en heel veel huisplanten heeft en van Pokémon houdt.
Mensen zijn raar. Ha-ha.


Er zijn een aantal plekken waar ik met andere 'rare' mensen samen ben gekomen.

Allereerst was er het concert van Ninja Sex Party (NSP). NSP is een comedyband die, ja, heel veel liedjes schrijven over rare (seksuele) situaties met onder andere ninja's en dino's. In het voorprogramma stond een band die Planet Booty heette en, toepasselijk, in bootyshorts stond te zingen over hoe je van jezelf moet houden. De tweede band in het voorprogramma droegen allemaal gezichtsmaskers en riepen elk nummer: 'This one goes to all the women out here!'. En we stonden daar met allemaal nerds. Gewoon, allemaal nerds. Heel veel mensen met tattoos en shirts met referenties naar games. Dat bedoel ik met 'nerds'. En ik voelde me heel geaccepteerd terwijl ik mee zat te schreeuwen over eenhoorns.

Daarna was ik naar een theatervoorstelling van Sasha Velour gegaan. Sasha Velour is een drag queen die bekend staat om haar artistieke keuzes in drag; Ze is heel beeldend. Alles wat ze doet is helemaal uitgedacht, met een reden, een betekenis, hoe ze haar handschoenen uit doet en hoe het licht staat en welke muziek. Ik stond daar in de rij om binnen te komen en was verheugd om hoe iedereen was gekleed. Halfnaakt, helemaal bedekt, gezicht geplamuurd met make-up kenmerkend voor drag, mannelijk, vrouwelijk en alles ertussen. Of, gewoon, in een blouse met bloemetjes erop.
Ik heb mezelf nooit als honderd procent vrouw gezien, of als honderd procent hetero. Mijn huidige stempeltje is: 'een beetje gay'. En ik weet niet, ik voelde me gewoon helemaal geaccepteerd. Iedereen wordt geaccepteerd, hoe veel je ook van de norm afwijkt.

Ik ben naar een show van Rupaul's Drag Race Live gegaan. Dit was een gigantische productie. Ten eerste waren er heel veel mensen, maar ook heel veel drag queens en heel veel, ja, gedoe. Die meid komt uit het plafond, die meid doet een death drop, die meid scheurt haar rok af waardoor ze in bikini staat. Het blijft leuk om met een groep mensen te zijn die allemaal gillen omdat een persoon verkleed als personificatie van vrouwelijkheid een rokje uit doet, maar het voelde toch wel gecommercialiseerd.
Hier is dat gevoel van acceptatie dat je graag wilde. We hebben het zo geformuleerd, dat we het aan zoveel mogelijk mensen tegelijkertijd kunnen leveren.

Als laatste ben ik naar Lady Gaga gegaan. Ik vind het heel leuk dat je in het openbaar vervoer kan zien wie er ook naar het concert gaat. Nep leer, glitters, regenbogen, roze faux bont. It's a look. Ik begin me af te vragen waar mijn cowboylaarzen zijn. Mijn roze broek. Stiekem zou ik die graag willen, maar dan denk ik: wanneer draag ik die nou? Eigenlijk kan je die altijd in je vrije tijd dragen. Want wat maakt het nou uit wat je draagt? Mensen staren toch bijna altijd.
En achteraf gezien had ik ook een mondkapje met allemaal glitters moeten halen.
Mijn vriendin en ik wilden ook gepast gekleed, maar kwamen allebei niet verder dan goudkleurige glitteroogschaduw. Maar toch. Het sfeertje. Alle outfits erbij. Het is een feestje met de dresscode: kleed je zoals je je van binnen voelt. Zo glitterig als je wil. Of niet.


Aan de ene kant ben ik blij om in groepen te zijn waar dat kleine stukje gayheid van mij wordt gevierd, aan de andere kant ben ik bang dat ik niet gay genoeg ben om er allemaal aan mee te doen. Niet dat iemand me dat ooit heeft verteld hoor, maar het vieren van pride moet gaan om mensen die daar daadwerkelijk deel van uit maken, niet de studentenmeisjes die voor één dag een regenboog op hun gezicht willen hebben.
Maar ik geniet gewoon van de vrijheid en blijheid en acceptatie en alles. Gender vind ik al jaren het soort sociale construct wat nergens op slaat. Ik weet niet, ik denk dat de meeste mensen 'mannelijke' én 'vrouwelijke' kenmerken hebben, maar sommigen dit onderdrukken omdat het 'niet hoort'.

Waar had ik het ook al weer over?
Oh ja.
'De maakbaarheid van het leven'.
Dat is dus grotendeels een illusie. Behalve het stukje vrije tijd dat je zelf kan vormgeven. Ik heb gemerkt dat ik van samenzijn met soortgelijke mensen houd. En graag creatief bezig ben. En dat heb ik de afgelopen tijd echt geleerd. Het is wat Maslow 'peak experiences' noemt. Dat je het meemaakt en echt denkt: ik voel me best wel compleet. Alsof al mijn puzzelstukjes opeens samenvallen tot een geheel en mijn serotonineniveaus spontaan dat van een normaal functionerend mens zijn.
En ik denk dus dat ik me meer moet focussen op de dingen waar ik wél iets aan kan doen versus de dingen waar ik niets aan kan doen. En me gewoon moet uiten zoals ik me wil. Want kijk dan naar al die mensen die er zo leuk en alternatief uitzien en geen fucks geven.

Als ik een baan en salaris heb, ga ik cowboylaarzen halen.